Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

ΦΑΚΕΛΟΣ ΔΕΞΙΑ - ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ ΣΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ

Ελληνική Αριστερά. Το απόλυτο "κλειδί", για να καταλάβει κάποιος τα περίεργα που συμβαίνουν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.

Σε ένα βιβλίο με τον τίτλο "ΔΕΞΙΑ" είναι φαινομενικά παράδοξο να ξεκινά κάποιος την ανάλυσή του από την άλλη "πλευρά".  Όμως, αυτό είναι κάτι το απαραίτητο και θα γίνει κατανοητό παρακάτω.
Για να καταλάβει κάποιος τα συμβαίνοντα στην πολιτική σκηνή της χώρας μας, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά πολύ βασικά δεδομένα. Τα πράγματα είναι περίπλοκα από τη φύση τους, γιατί δεν θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά. Δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά.

Η Ελλάδα από ιδρύσεώς της ήταν ένα προτεκτοράτο των Άγγλων και ταυτόχρονα ήταν αναγκασμένη να παριστάνει το ελεύθερο κράτος. Την Ελλάδα από ιδρύσεώς της την κυβερνούν φασίστες και έπρεπε να μπορούν —όταν οι περιστάσεις το απαι­τούσαν— να παριστάνουν ακόμα και τους δημοκράτες.

Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, κάνει την περιπλοκότητα απαραίτητη σ' ό,τι αφορά τη λειτουργία του συστήματός της. Στην πραγματικότητα τίποτε στην Ελλάδα δεν είναι όπως φαίνεται. Τα πάντα είναι φτιαγμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε να μην αποκα­λύπτεται αυτό το οποίο δεν βολεύει αυτούς που έχουν συμφέρον να κρύβονται από την κοινή θέα. Ό,τι ακούμε και ό,τι βλέπουμε πρέπει να το "διπλοκοσκινίζουμε", γιατί είναι βέβαιο ότι αυτό δεν έχει ειπωθεί ή φανερωθεί με σκοπό να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει. Συνήθως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

Όταν για παράδειγμα ακούμε το γνωστό …"ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά", θα πρέπει να είμαστε επιφυλακτικοί. Το πιο πιθανό είναι να μην γνωρίζουμε τι σημαίνει Δεξιά και το επίσης πιθανό είναι να μην γνωρίζουμε το ποιόν αυτού που το λέει. Πρέπει, δηλαδή, να μην θεωρούμε δεδομένο ότι γνωρίζουμε για παρά­δειγμα τι σημαίνει "Δεξιά" και να είμαστε προσεκτικοί απέ­ναντι σ' αυτόν που το ισχυρίζεται και θεωρεί ότι "συνεν­νοούμαστε", εξαιτίας των κοινών μας παραδοχών.

Τα ίδια πράγματα, δηλαδή, όταν ειπώνονται, μπορεί να έχουν τελείως διαφορετική σημασία, ανάλογα με το πρόσωπο που τα λέει αλλά και ανάλογα με το πρόσωπο που τα ακούει. Το να αποκα­λέ­σει για παράδειγμα κάποιος φουκαράς μεροκαματιάρης αριστερός τον Καρατζαφέρη "δεξιό", είναι αυτό ακριβώς που ακού­γεται. Το να αποκαλέσει ο Πάγκαλος έναν φουκαρά ψηφοφόρο της Νέας Δημοκρατίας "δεξιό", είναι τραγική ειρωνεία. Το να αποκαλέσει ο Φλωράκης τον Πατακό φασίστα, είναι αυτό ακριβώς που ακού­γεται. Το να θεωρεί ο Φλωράκης τον εαυτό του δημοκράτη, είναι τραγική ειρωνεία.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης τι λέμε. Το "κλειδί", για να κατανοήσουμε τα συμβαί­νοντα στην Ελλάδα, είναι η έννοια της "Αριστεράς". Επί δεκαετίες μας κυβερνούσαν άνθρωποι με μόνο επιχείρημα ότι πολεμούσαν την "Αριστερά". Αυτούς τους ανθρώπους τους διαδέχθηκαν επίσης για δεκαετίες άνθρωποι, που θεωρούσαν την αριστερή τους ταυτότητα σαν το απόλυτο "εισιτήριο" για την εξουσία.

Επί δεκαετίες υπέφερε ο λαός, γιατί η Δεξιά μας κυβερνούσε όπως τη θυμόμαστε και αυτήν τη διαδέχθηκε μια υποτίθεται Αρι­στε­ρά, η οποία μας κυβέρνησε με τον ίδιο τρόπο, απλά υπενθυ­μί­ζοντάς μας ότι δεν είναι Δεξιά. Επί δεκαετίες υπέφερε ο λαός από εξουσίες που ύψωναν τα λάβαρα της "Δεξιάς" και αυτές τις δεκαετίες τις ακολούθησαν εξίσου άσχημες δεκαετίες υπό την εξουσία ανθρώπων που ύψωναν τα λάβαρα της "Αντιδεξιάς".

Οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες νοοτροπίες κατάφερναν και έλεγχαν απόλυτα τις καταστάσεις. Στην κυριολεξία ένα πραγματικό "θαύμα". "Παλάτια", "χούντες", "μεταπολιτεύσεις" και "αλλαγές" αλλη­λο­διαδέχονταν η μία την άλλη στην εξουσία και πάντα οι ίδιοι άνθρωποι "επέπλεαν". Συγκεκριμένες οικογένειες είχαν "καβα­λήσει" το κρατικό "άλογο" και ακόμα δεν λένε να ξεπεζέψουν. Ένα ολόκληρο κράτος και έναν λαό τον ελέγχουν απόλυτα οικογένειες, οι οποίες όλες μαζί δεν μπορούν να συμπληρώσουν μια μικρή κωμόπολη.

Τι είναι η Αριστερά;

Για να βρούμε έναν κοινό τόπο συνεννόησης, θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από την ορολογία της μεταπολίτευσης. Την ορολογία, η οποία αφορά τη δική μας τη γενιά. Αν καταλάβουμε τι ακριβώς περιγράφει η ορολογία αυτή και το πώς αποκρύπτει την αλήθεια, μπορούμε στη συνέχεια να καταλάβουμε και το πώς και από ποιους ξεκίνησε η παραπληροφόρηση. Μπορούμε να κατα­λάβου­με το πώς κάποιοι, λέγοντας όρους αληθείς, ψεύδονταν. Μπορού­με να καταλάβουμε ποιοι και πότε ξεκίνησαν το μεγάλο "παραμύθι".

Η Αριστερά στην Ελλάδα είναι μια περίεργη και περίπλοκη ιστορία. Είναι η παράταξη, η οποία αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το υπέρτατο κακό "ανθεί" μόνον κοντά στο υπέρτατο καλό. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Οι αριστεροί πολίτες στην Ελλάδα ήταν πάντα οι καλύτεροι πολίτες της ελληνικής κοινωνίας.

Καλύτεροι από την άποψη της γνώσης, της ενημέρωσης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της αγωνιστικότητας για κοινούς στόχους. Χαρακτηριστικά, τα οποία είναι απαραίτητα να διακρίνουν τους πολίτες, ώστε να λειτουργήσει μια δημοκρατία. Χαρακτη­ρι­στικά, για τα οποία μπορούν να κριθούν συλλογικά οι άνθρωποι, οι οποίοι δραστηριοποιούνται μέσα στην κοινωνία.

Ενώ δηλαδή δεν μπορεί κάποιος να πει ότι η τάδε ή η δείνα παράταξη έχει καλύτερους ανθρώπους, μπορεί κάλλιστα να πει κάτι ανάλογο στο επίπεδο της πολιτικής. Εκεί υπάρχουν αντικειμε­νικά κριτήρια, όπου εξασφαλίζεται το αποτέλεσμα της κρίσης μέσω της στατιστικής. Η αριστερά είχε πάντα ανάμεσα στις τάξεις της τους καλύτερους πολίτες. Τους πιο μορφωμένους και τους πιο ενημερωμένους. Αυτούς που αγωνίζονταν για δικαιώματα. Αυτούς που δεν δίσταζαν να συγκρουστούν με την εξουσία για τα δικαιώ­ματα αυτά. Αυτούς που δεν "φιμώνονταν", όταν αντιλαμβά­νονταν μια αδικία.

Πολίτες των οποίων την ισχύ και την ποιότητα δεν μπορούσε ούτε καν να πλησιάσει η Δεξιά. Η Δεξιά των φοβισμένων κι αγράμ­ματων θρησκόληπτων. Των κακών πολιτών, που ακόμα και την απλή επιβίωση τη θεωρούσαν επιτυχία. Των κακών πολιτών, που αισθάνονταν άβολα ακόμα κι όταν τους παραχωρούνταν νέα δικαιώ­ματα. Των κακών πολιτών, που δεν ενημερώνονταν για τίποτε και δεν διαμαρτύρονταν ποτέ, γιατί τους έπειθε η εξουσία ότι τα πάντα γίνονταν —ακόμα και ερήμην τους— για το "καλό" τους. Μόνιμα αδρανείς, εκπαιδευμένοι από τη δογματική εκκλησία να υπομένουν τα πάντα, για να μπουν στον "παράδεισο". Έναν "παράδεισο", τον οποίο πάντα τους τον υπόσχονταν, αλλά ποτέ δεν είδαν.

Αυτοί οι άνθρωποι με αυτήν τη νοοτροπία ήταν πάντα κακοί πολίτες, γιατί απλούστατα δεν έλεγχαν και δεν μπορούσαν να ελέγχουν κανέναν. Οι χειρότεροι πολίτες στην ιστορία του τόπου. Πάνω στην αγωνία τους να "σωθούν", ανέχονταν τα πάντα. Ανέ­χονταν να καταπιέζονται οι ίδιοι και ανέχονταν να διώκονται οι υποτιθέμενοι εχθροί τους. Γιατί; Γιατί οι ηγέτες τους τούς έπειθαν ότι αυτοί οι "εχθροί" ήταν οι "υπεύθυνοι", οι οποίοι δεν τους επέ­τρεπαν να περάσουν στον "παράδεισο" που ονειρεύονταν.

Κάποτε αυτοί οι εχθροί ήταν οι "αντίχριστοι", που τους οδηγούσαν στην αμαρτία και μετά έγιναν οι κομμουνιστές, που τους απειλούσαν την περιουσία. Κάποτε οι "εχθροί" τους ήταν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έκαναν ανθρωποθυσίες, για να υπηρε­τη­σουν τον διάβολό τους και μετά έγιναν αυτοί οι οποίοι υποτίθεται έσφαζαν ανθρώπους με κονσερβοκούτια. Ό,τι ηλιθιό­τητα "κατα­σκεύ­αζε" η εξουσία, οι Δεξιοί την κατάπιναν εύκολα, χωρίς να την κρίνουν.

Ο Μεσαίωνας της αγραμματοσιάς ποτέ δεν εγκατέλειψε τη βάση της Δεξιάς κι αυτό είναι κάτι το οποίο το χρεώνεται. Το χρεώνεται όχι γιατί συμμετείχε σε εγκλήματα, αλλά γιατί ποτέ δεν εμπόδισε την ηγεσία της να εγκληματεί. Πάντα φοβισμένη ανεχόταν τα πάντα, γιατί απλούστατα δεν ήξερε τίποτε.

Επέτρεπε στους "παντογνώστες" "ποιμένες" της να κάνουν τα πάντα. Τους επέτρεπε να "καίνε" τους αιρετικούς κάθε είδους. Είτε αυτοί οι αιρετικοί ήταν θρησκευτικής φύσεως είτε πολιτικής. Στους δεξιούς δηλαδή χρεώνεται η "αδράνεια" της κοινωνίας. Μια πραγματική "τροχοπέδη" της κοινωνίας. Με το ζόρι βγήκαν από τον Μεσαίωνα των "πνευματικών" και αισθάνονται εξαιρετικά άβο­λα σε συνθήκες ελευθερίας.

Τα ακριβώς αντίθετα συνέβαιναν από την άλλη πλευρά. Είχαμε μια παράταξη καλών πολιτών, η οποία ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από χαφιέδες. Είχαμε μια παράταξη, η οποία "έτρεχε", χωρίς στην ουσία να γνωρίζει πού πηγαίνει. Γιατί απλούστατα, όσες φορές δεν ήταν ακυβέρνητη, οδηγούνταν στο "φρέαρ της αβύσσου" από προδοτικές ηγεσίες.

Ό,τι αρνητικό έχει συμβεί στο έθνος και στην κοινωνία, έχει τύχει της υποστήριξης της ηγεσίας της Αριστεράς. Ηγέτες της Αριστεράς χρεώνονται τις μεγαλύτερες εθνικές και κοινωνικές καταστροφές. Ηγέτες της Αριστεράς "καπέλωσαν" τη μεταπολί­τευση και οι ίδιοι μας έβαλαν στην εμετική Νέα Τάξη.

Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιστορικός, για να τα κατανοήσει όλα αυτά. Αρκεί να γνωρίζει μερικά βασικά πράγματα. Ποια γεγονότα "μάτωσαν" τον ελληνισμό και την ελληνική κοινωνία τον τελευταίο αιώνα; Η Μικρασιατική καταστροφή των εκατομμυρίων προσφύγων και του τραγικού ξεριζωμού του ελληνισμού από πατρίδες χιλιετιών. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Βενιζέλος. Μετά μπήκαμε στην τραγωδία του εμφυλίου, που κατέστρεψε στην κυριολεξία την ελληνική κοινωνία και ερήμωσε τον τόπο. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου.

Από εκεί και πέρα τα πάντα γίνονταν με την ίδια λογική. Αυτοί οι οποίοι έδειχναν με το "δάχτυλο" τους Δεξιούς, ήταν οι ίδιοι που είτε δρομολογούσαν είτε απλά διευκόλυναν τα εγκλήματα της Δεξιάς. Ο εμφύλιος του Παπανδρέου ήταν αυτός ο οποίος όξυνε τα πάθη και "νομιμοποιούσε" το μεταπολεμικό παρακράτος της Δεξιάς.

Όταν δεν έφτανε το παρακράτος, για να ελεγχθεί ο ελληνικός λαός, μπήκαμε στην περίοδο της Χούντας. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Μητσοτάκης. Ο ανιψιός του Βενιζέλου. Όταν έπεσε η Χούντα, έχασε ο ελληνικός λαός την ευκαιρία για δημοκρατία, γιατί "καπελώθηκε" η μεταπολίτευση και οδηγηθήκαμε "άοπλοι" στην Νέα Τάξη. Ποιος ευθύνεται; Ο "αριστερός" Παπανδρέου. Ο γιος του Παπανδρέου. "Πάσες" μεταξύ τους παίζουν και ανάμεσά τους τρέχει ο λαός ως "κορόιδο".

Το πρόβλημα της Αριστεράς ήταν η "υγεία" της σε ένα "άρρωστο" περιβάλλον. Γιατί μπορούσε να "περπατάει" και οι ηγέτες της δεν την άφηναν να δει. Όμως, αυτός ο οποίος "περπατάει", χωρίς να βλέπει, "τσακίζεται". Αυτό ήταν το όλο μυστικό του σχεδιασμού. Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "αρρώστια" της κοινωνίας, έλεγχαν εύκολα την Αριστερά, εκμεταλ­λευόμενοι τα χαρακτηριστικά της.

Αυτοί οι οποίοι είχαν όφελος από την "παραλυσία" της κοινωνίας, στηρίζονταν στο "ακίνητο" δεξιό της μέρος και παγί­δευαν το "κινητό" αριστερό της μέρος. Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η επάρατη Δεξιά φταίει για τη "μπανανοποίηση" της χώρας, η ισχύς της οφειλόταν καθαρά στο έλεγχο της Αριστεράς. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η "αξέχαστη" Δεξιά, αν δεν υπήρχε μια εξίσου "αξέχαστη" αριστερή ηγεσία.

Αυτό είναι και το τραγικό της υπόθεσης. Το δυνατό "σημείο" της Αριστεράς είναι και η "αχίλλειος πτέρνα" της. Το θάρρος και η αγωνιστική της διάθεση την κάνουν "πλατφόρμα" για τον κάθε πονηρό. Δεν υπάρχει καιροσκόπος, που να μην έχει επιχειρήσει να την εκμεταλλευτεί. Δεν υπάρχει οπορτουνιστής, που να μην έχει επιχειρήσει να καπηλευτεί τους αγώνες της.

Αυτό είναι το όλο πρόβλημα. Ο κάθε κομπλεξικός, που βλέπει τη δική του προσωπική αδυναμία να πετύχει σε ένα "δεξιό" κράτος, χρησιμοποιεί την Αριστερά. Ο κάθε πονηρός, που θέλει να ανέλθει κοινωνικά και οικονομικά σε ένα κράτος, όπου ευνοούνται οι ισχυροί και οι πλούσιοι του δεξιού παρακράτους, χρησιμοποιεί ως "κεφάλαιο" τη δύναμη των πολλών.

Αυτό εκμεταλλεύτηκε η Δεξιά και έστησε το μονοπώλιό της. Έχοντας την εξουσία, μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Γνώριζε τους κομπλεξικούς και τους θρασύδειλους, που είχαν παρεισφρήσει στη δημοκρατική παράταξη και αυτούς "αναγνώριζε" σαν ηγέτες της Αριστεράς. Αυτούς αναγνώριζε σαν επίσημα "φόβητρά" της, γιατί μπορούσε να τους δημιουργεί και άρα να τους ελέγχει. Γιατί μπορούσε να τους "ηρωοποιεί" με τα δικά της μέσα. Μπορούσε να τους υπόσχεται εύνοια και να τους απειλεί με καταστροφή. Με αυτούς συνεργαζόταν. Με αυτούς, που έπιναν καφέδες στα "κολα­στήρια". Με αυτούς, που έβγαιναν έξω στην κοινωνία με τα "σημάδια" από την αντιδεξιά τους δράση.

Με αυτούς τους "προοδευτικούς" συνεργάστηκε ο Ανδρέας στην εποχή της μεταπολίτευσης και φτάσαμε εδώ όπου φτάσαμε. Ας σκεφτεί ο αναγνώστης ποιοι ήταν αυτοί που κατά καιρούς πλαισίωσαν τον Ανδρέα κι ας αναρωτηθεί τι σχέση μπορούν να έχουν όλοι αυτοί με τον χώρο της Αριστεράς. Λαμόγια αυτής της ποιότητας η Δεξιά ποτέ δεν έβγαλε. Δεν μπορούσε να βγάλει. Δεν είχε τις δυνατότητες να το κάνει. Μπορεί οι δεξιοί ηγέτες να ήταν οι χειρότεροι του κόσμου, αλλά ήταν αυτοί που ήθελαν εκείνοι που τους ψήφιζαν.

Ήταν κακοί, ήταν στραβοί, ήταν φασίστες, αλλά δεν υποκρί­νονταν. Δεν είχαν τέτοια ανάγκη. Ήταν όμοιοι μ' αυτούς που τους ψήφιζαν. Είχαν περίπου τις ίδιες απόψεις και την ίδια νοοτροπία. Ήταν οι κακοί ηγέτες, που άρμοζαν σε μια μερίδα κακών πολιτών. "Άρρωστοι", που οδηγούσαν "αρρώστους".

Αντίθετα στην Αριστερά τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Λαός και ηγεσία ήταν τελείως διαφορετικά πράγματα. Εκεί ξεχείλιζε η υποκρισία, γιατί ένας "υγιής" λαός έπρεπε να ελεγχθεί από μια "άρρωστη" ηγεσία. Οι αριστεροί ψήφιζαν "ήρωα" ηγέτη και αυτός ήταν χαφιές. Ψήφιζαν κοινωνικό αγωνιστή και αυτός ήταν πληροφοριοδότης της ασφάλειας. Κοιμόνταν στα ίδια κελιά και δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τι είναι ο διπλανός τους.

Αυτοί είναι παγκόσμιοι ρέκορντμαν. Όχι τον κόσμο, αλλά τον ίδιο τους τον εαυτό μπορούν να κοροϊδέψουν. Μόνον ένας αν­θρω­­πος που διασκεδάζει στα κολαστήρια, όταν δίπλα του υποφέρουν "σύντροφοι", μπορεί να φτάσει σε τέτοια επίπεδα "ποιότητας". Μόνον ένας άνθρωπος, ο οποίος ψευδοβογκάει εκεί όπου τα αδέρφια του βογκάνε πραγματικά, μπορεί να λεει ψέματα με άνεση αλήθειας.

Απλά είναι τα πράγματα. Δεν μπορείς να συναγωνιστείς τους αριστερούς ηγέτες στην υποκρισία. Δεν μπορείς να γίνεις Παπανδρέου από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπα­κράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τη δεξιά μισαλλοδοξία του εμφυλίου με την ποιότητα που το κάνει ο γιος του πρωθυπουργού που τον προκάλεσε. Δεν μπορείς να γίνεις Πάγκαλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να καταγγέλλεις τον δεξιό φασισμό με την ποιότητα που το κάνει ο αυθεντικός εγγονός του δεξιού δικτάτορα, που ήταν εμπνευστής των ταγμάτων ασφαλείας.

Δεν μπορείς να γίνεις Μελίνα από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να παριστάνεις με τέτοιο πάθος την "Ελληνίδα" με την ποιότητα που το κάνει κάποιος που σε όλη του τη ζωή θαυμάζει και συναναστρέφεται αποκλειστικά Εβραίους. Δεν μπορείς να γίνεις Τσοχατζόπουλος από μόνος σου. Δεν έχεις το απαραίτητο "μπακράουντ". Δεν μπορείς να κάνεις δεξίωση στο "four seasons" με την ποιότητα που μπορεί να το κάνει ο μεγαλύτερος "τρακατζής" που γνώρισαν ποτέ οι Έλληνες μετανάστες στη Γερμανία.

Ανάλογες πορείες έκαναν όλοι οι διαβόητοι "αριστεροί". Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Κωνσταντόπουλος. Ο αμείλικτος "διώκτης" της διαπλοκής και ταυτόχρονα έμμισθος δικηγόρος των διαπλεκομένων. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο αντι­χουντι­κός "αγωνιστής" Φλωράκης, ο οποίος έκανε πρωθυπουργό τον αποστάτη, που μας οδήγησε στη Χούντα. Μόνον "αριστερός" μπορούσε να είναι ο Γιωργάκης, που σήμερα καταγγέλλει τη Δεξιά για τα ίδια πράγματα που έκανε το κόμμα του.

Λίστα ολόκληρη μπορεί να κάνει κανείς με τα κατορθώματα και τις μικροπρέπειες της ηγεσίας των "προοδευτικών". Ο καθένας ό,τι μπορούσε έβαλε ως κεφάλαιο για ν' "αναρριχηθεί" στο σταρ σύστεμ της παράταξης. Όλα τα είδαμε στην εποχή της "αλλαγής". Είδαμε να παρελαύνει όλο το κοινωνικό "κατακάθι" της χώρας.

Άλλη παρίστανε την ερωμένη του Ανδρέα, άλλος κουβαλούσε την "πάπια" του Ανδρέα, άλλος του έβρισκε γκόμενες και άλλος του χάριζε ερωτικές "φωλιές". Ό,τι μπορούσε ο καθένας έκανε. Όλα για τον λαό. Όλα για τη "δημοκρατία". Όλα για να μην επανέλ­θει ποτέ η "επάρατη". Ποτέ και κανένας λαός δεν προδό­θηκε τόσο πολύ από τόσο μικρούς ανθρώπους όπως ο μεγάλος λαός της Αριστεράς.

Ποιους αντιπροσωπεύει η έννοια της "Αριστεράς";

Η Αριστερά είναι ο μεγαλύτερος λαός του τόπου. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων. Το 90% των Ελλήνων. Η μεγάλη και δημοκρατική παράταξη. Η πλειοψηφία, που πάντα διχαζόταν, γιατί πάντα παγιδευόταν. Ποτέ και καμία "επάρατη" Δεξιά δεν θα ξέφευγε από το μονοψήφιο ποσοστό ψηφοφόρων, αν δεν τη βοηθούσε η προδοσία της ηγεσίας της Αριστεράς. Αν η ηγεσία των "αριστερών" δεν έσπρωχνε μαζικά μέλη της στην "αγκαλιά" της. Αν η ηγεσία αυτή δεν έδιωχνε μέλη της από την αηδία που τους προκαλούσε. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε μεγαλύτερο ποσοστό από το ποσοστό του επίσης φασιστικού ΚΚΕ. Ποτέ η φασιστική Δεξιά δεν θα είχε τίποτε παραπάνω από το "χριστε­πώνυμο" ποίμνιο των θρησκόληπτων και μερικούς γραφικούς φιλοβασιλικούς.

Εδώ πρέπει να προσέξει ο αναγνώστης, γιατί θα πούμε κάτι το οποίο απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή για την κατανόησή του. Υπάρχει ένα ιδιόμορφο παιχνίδι των κομμάτων, το οποίο διχάζει τον ελληνικό λαό και τον παγιδεύει. Υπάρχει ένα φαινόμενο "παλιν­δρόμησης", το οποίο μπερδεύει τον παρατηρητή των συμβαι­νόν­των στην Ελλάδα. Ο κόσμος διαχωρίζει τη θέση του από ιδεολογίες και ηγεσίες με έναν τρόπο που στο τέλος τον παγιδεύει.

Άλλοι δημοκράτες —από απέχθεια προς εχθρικές ιδεολογίες— κατευθύνονται στις "αγκαλιές" των εχθρών τους και άλλοι επίσης δημοκράτες κάνουν το ίδιο με την αντίθετη φορά, από απέχθεια προς τα εχθρικά πρόσωπα, ακόμα κι αν αυτά ηγούνται φιλικών ιδεολογιών. Κάποιοι δηλαδή ανέχονται χαφιέδες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τις αντίπαλες ιδεολογίες και κάποιοι ανέχονται ιδεολογίες, επειδή κατά κύριο λόγο μισούν τους χαφιέδες. Ο καθένας με βάση τις δικές του προτεραιότητες και άρα με βάση τη δική του προσωπική "αλλεργία" κατευθύνεται σε προκαθορι­σμένους χώρους.

Η ιδιομορφία αυτή προκύπτει από το γεγονός ότι η Αριστερά δεν αυτοπροσδιορίζεται, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τη Δεξιά ή τον κομμουνισμό. Η Αριστερά ετεροπροσδιορίζεται και αυτό προκαλεί σύγχυση. Ετεροπροσδιορίζεται με βάση τον αυτο­προσδιορισμό του αντιπάλου της. Τι σημαίνει αυτό; Αριστερά δεν είναι κάτι το συγκεκριμένο. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι δεξιό. Αριστερά είναι ό,τι δεν είναι κομμουνιστικό.

Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις, τόσο σ' αυτό το σημείο όσο και στη συνέχεια του κειμένου, θα πούμε το εξής: Με τον όρο "κομμουνιστικό" αναφερόμαστε μόνον σ' αυτό το οποίο έχει σχέση με την εφαρμοσμένη πρακτική του "υπαρκτού" σοσιαλισμού. Ό,τι έχει σχέση με το κομμουνιστικό σύστημα της Σοβιετικής Ένωσης και τα δορυφορικά της επίσημα κομμουνιστικά κόμματα. Τα κόμματα, στα οποία έδινε "γραμμή" η ίδια. Ό,τι είναι αναγνω­ρισμένο κι ευθυγραμμισμένο με την Κομμουνιστική Διεθνή. Αναφερόμαστε μόνον σ' αυτό το οποίο εκφράζει στην Ελλάδα το ΚΚΕ.

Αυτή η διευκρίνηση είναι απαραίτητη να γίνει, γιατί ο κομμουνισμός ως ιδεολογία έχει πάμπολλες προσεγγίσεις, οι οποίες όμως στο σημείο αυτό δεν μας ενδιαφέρουν, γιατί δεν είχαν ποτέ εφαρμογή, ώστε να κριθούν ως συστήματα για την αντίληψή τους περί εξουσίας και της νοοτροπίας των στελεχών τους. Υπάρχουν άνθρωποι, που θεωρούν τους εαυτούς τους κομμουνιστές και τους ΚΚΕδες τους θεωρούν φασίστες, όπως αποτελεί και πάγια τακτική του ΚΚΕ να μην αναγνωρίζει κανέναν ως πραγματικό κομμουνιστή εκτός από τα στελέχη του.

 Μίση και πάθη έχουν εκδηλωθεί πάνω σ' αυτές τις διαφο­ρετικές αντιλήψεις. Άνθρωποι έχουν εκτελεστεί για τις "αιρετικές" αντιλήψεις τους πάνω στην ιδεολογία αυτήν. Ο ίδιος ο Τρότσκυ δολοφονήθηκε από πρώην συντρόφους του για τη διαφορετική του αντίληψη πάνω στο θέμα του κομμουνισμού. Εμείς σ' αυτό το κείμενο δεν θα μπούμε στο θέμα των ιδεολογικών διαφορών μεταξύ των κομμουνιστών. Αντικείμενό μας είναι ο τρόπος λειτουργίας του συστήματος εξουσίας. Αναλύουμε το σύστημα εξουσίας και τους παράγοντες που επηρεάζουν τη λειτουργία του.

Το πώς αντιλαμβάνεται κάποιος τον κομμουνισμό σ' αυτό το σημείο δεν μας ενδιαφέρει. Μας ενδιαφέρει το πώς αντιλαμ­βανόταν τον κομμουνισμό το κορυφαίο κομμουνιστικού τύπου σύστημα, γιατί αυτό συμμετείχε στη νομή της παγκόσμιας εξουσίας. Μας ενδιαφέρει μόνον αυτού του συστήματος η άποψη περί κομμουνισμού, γιατί αυτό καθόριζε τις συμπεριφορές των κατά τόπους κομμουνιστικών κομμάτων που διεκδικούσαν την εξουσία και αυτό καθόριζε επίσης και τις φιλοδοξίες τους. Αυτό καθόριζε το άκρο της Αριστεράς και αυτό το άκρο ήταν καθαρά φασιστικό.

Αριστερά λοιπόν και δημοκρατικότητα ταυτίζονται, εφόσον τα φασιστικά άκρα έχουν τους δικούς τους εκφραστές. Στην πραγματικότητα Αριστερά είναι ό,τι περιγράφει το Σύνταγμα της Ελλάδας, το οποίο θέτει εκτός "νομιμότητας" τα φασιστικά άκρα. Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι αριστερό και δημοκρατικό, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιό ούτε κομμουνι­στι­κό. Αριστεροί είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακρο­δεξιών. Δημοκράτες είναι όλοι οι Έλληνες πλην των ακροδεξιών και των κομμουνιστών.

Σ' ό,τι αφορά το ίδιο το όνομα της Αριστεράς, αυτό είναι κάτι το οποίο προκύπτει από τον ετεροπροσδιορισμό της σε σχέση με τον κύριο αντίπαλό της, που είναι η Δεξιά. Λογικό είναι αυτό, εφόσον η δεξιά εξουσία έρχεται από τα βάθη των αιώνων και άρα και η "συνομήλική" της κοινωνική αντίδραση ετεροπροσδιορίζεται με βάση αυτήν και όχι με βάση τον πολύ νεώτερο κομμουνισμό. Αν δηλαδή ο κομμουνισμός ήταν πανάρχαιος και όριζε το αριστερό άκρο των ιδεολογιών, η δημοκρατική παράταξη θα ονομαζόταν Δεξιά. Επειδή αυτό δεν συμβαίνει, ο ετεροπροσδιορισμός γίνεται με βάση την έννοια της Δεξιάς.

Το θέμα εδώ είναι το τι είναι Δεξιά. Η Αριστερά, όπως είπαμε, προκύπτει από την αντίθεσή της με τη Δεξιά. Ποια Δεξιά όμως; Τη σημερινή Δεξιά της Νέας Δημοκρατίας; Τη Δεξιά του φιλελευ­θερισμού και της ελεύθερης οικονομίας; Όχι βέβαια. Η έννοια της Δεξιάς στην περίπτωση αυτήν ταυτίζεται με την Ακροδεξιά. Ό,τι δεν είναι ακροδεξιό, είναι Αριστερό. Ό,τι δεν είναι φασιστικό, είναι δημοκρατικό. Ό,τι δεν έχει σχέση με παλάτια, συνταγματάρχες και εκκλησίες, είναι Αριστερό. Η Ακροδεξιά όμως δεν ταυτίζεται με τον επίσημο φορέα της σημερινής Δεξιάς, που είναι η ΝΔ. Δημο­κράτες, αντιβασιλικοί, αντιχουντικοί και αντίθρησκοι υπάρχουν άπειροι στη ΝΔ.

Άρα τι συμβαίνει; Τι είναι η ΝΔ; Ένα "καπελωμένο" μέρος της δημοκρατικής Αριστεράς. Οι ψηφοφόροι της ΝΔ είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία αριστεροί. Γιατί; Γιατί απλούστατα δεν είναι ακροδεξιοί. Είναι στην πλειοψηφία τους δημοκράτες, γιατί απλούστατα δεν είναι ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Οι ακροδεξιοί φασίστες και οι μεταγραφές "αριστερών" χαφιέδων —που ως κόμμα την ελέγχουν, ελέω πατέρων και Αμερικανών— στην ουσία ελέγχουν μέσω της ΝΔ ένα μεγάλο μέρος της ελλη­νικής δημοκρατικής Αριστεράς.

Πολιτικοί με χουντικό παρελθόν είναι οι περισσότεροι από τα παλαιά στελέχη της ΝΔ. Οι υπόλοιποι —στη συντριπτική τους πλειοψηφία— θα μπορούσαν να είναι χουντικοί και απλά λόγω ηλικίας δεν πρόλαβαν να μας το δείξουν. Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάποτε ήταν κυρίαρχοι, επειδή σήκωναν τα "βρακιά" των μοναρχών, μπαίνουν σήμερα στη Βουλή, επειδή τους ψηφίζουν αριστεροί δημοκράτες. Ο λαός της Δεξιάς έχει παραμείνει στην Ακροδεξιά και η πραγματική ηγεσία της έχει μετακινηθεί αριστερά στη ΝΔ.

Αυτό είναι το όλο παιχνίδι, που παραδίδει τους δημοκράτες Έλληνες ως "λεία" στα δύο μεγάλα κόμματα. Η Ακροδεξιά δημιουργεί την Αριστερά και η προδοτική ηγεσία της Αριστεράς σπρώχνει κόσμο προς τα δεξιά και άρα παραδίδει ένα μεγάλο μέρος της στον επίσημο φορέα της Δεξιάς και άρα στη ΝΔ. Αυτό είναι το παιχνίδι της τεχνητής πόλωσης και αυτό το δρομολογούν "αριστεροί" ηγέτες, οι οποίοι ελέγχονται από τα ίδια ξένα κέντρα εξουσίας από τα οποία ελέγχεται και η "επάρατη". Μόνον "αριστεροί" μπορούσαν να το "παίξουν" αυτό το παιχνίδι. Μόνον "αριστεροί", γιατί οι άλλοι, είτε ακροδεξιοί είτε κομμουνιστές, είναι "σεσημασμένοι" και δεν μπορούν να παρασύρουν τον λαό.

Αυτό το παιχνίδι δημιουργεί την "παλινδρόμηση", η οποία συντηρεί τα δύο μεγάλα κόμματα. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες πολίτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Ανδρέα και τη συμμορία του. Άπειροι αριστεροί δημοκράτες έγιναν ψηφοφόροι της ΝΔ μόνον και μόνον επειδή δεν ανέχονταν την υποκρισία του "αριστερού" Κωνστα­ντό­πουλου και των άλλων δημοκρατικών αυτόκλητων "εισαγγελικών" δυνάμεων. Το ίδιο συμβαίνει και από την άλλη πλευρά. Άπειροι αριστεροί πολίτες έγιναν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, επειδή σιχαίνονταν τον "αριστερό" Μητσοτάκη και τη φαμίλια του.

Με τον τρόπο αυτόν διχάζεται η μεγάλη πλειοψηφία του δημοκρατικού ελληνικού λαού και παραδίδεται στους πονηρούς. Παραδίδεται στα μεγάλα κόμματα και βραχυκυκλώνεται η δημοκρατία. Επιβιώνουν όλοι οι δεινόσαυροι του παρελθόντος. Επιβιώνουν αυτοί οι οποίοι —υποτίθεται— είτε νικήθηκαν είτε δεν υπήρχαν. Επιβιώνουν οι ακροδεξιοί φασίστες και οι αριστεροί χαφιέδες. Αυτή είναι η παγίδα, που μας οδήγησε στον δικομ­μα­τι­σμό. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται εχθροί, ακολουθώντας διαφο­ρετικά κόμματα. Όμοιοι άνθρωποι γίνονται διαφορετικοί, γιατί ακολουθούν διαφορετικές ηγεσίες. Αυτοί είναι οι υποτιθέμενοι "κεντρώοι", οι οποίοι αποτελούν τον ρυθμιστικό παράγοντα, που δίνει τη νίκη στις εκλογές.

Αυτό είναι το "colpo grosso" της μεταπολίτευσης. Τα ίδια κόμματα εναλλάσσονται στην εξουσία και το αριστερό Σύνταγμα ακυρώνεται. Τίποτε δεν αλλάζει και έχουμε καθηλωθεί στην εποχή της "επάρατης". Τα ίδια πρόσωπα, τα οποία πρωταγωνιστούσαν στην ακροδεξιά προ Χούντας εποχή, πρωταγωνιστούν και στη συνταγματικά "αριστερή" περίοδο της μεταπολίτευσης. Οι ρόλοι έχουν αλλάξει και όχι η παράσταση. Οι πραγματικοί ακροδεξιοί κατορθώνουν κι επιβιώνουν μέσα στη ΝΔ, αποκτώντας ανέλπιστα λαό να τους ψηφίζει και οι λακέδες της Αριστεράς κάνουν αυτά τα οποία έκαναν πάντα και άρα ελέγχονται.

Το πολιτικά χρεοκοπημένο ΚΚΕ απλά υπάρχει στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, για να κρατάει το "ίσο" και άρα να νομιμοποιεί την επίσημη Ακροδεξιά των κραυγαλέα γραφικών, θρησκόληπτων και των τρελών. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει σε χαφιέ­δες να εμφανίζονται σαν δημοκράτες. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιτρέπει στα μεγάλα κόμματα να "λεηλατούν" τη δημοκρατική παράταξη. Την επίσημη Ακροδεξιά, που επιβιώνει χάρη στην ύπαρξη του ΚΚΕ.

Του ΚΚΕ, το οποίο ετεροπροσδιορίζεται και αυτοπροσδι­ορίζεται, για να πάρει τη θέση του στο πολιτικό φάσμα. Του ΚΚΕ, που είναι αριστερό, γιατί απλά δεν είναι ακροδεξιό. Του ΚΚΕ, που δεν είναι δημοκρατικό, γιατί απλά είναι κομμουνιστικό. Ποτέ και καμία "αλλαγή" δεν θα πρόδιδε για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα τους Έλληνες, αν δεν συνεργάζονταν οι ακροδεξιοί φασίστες της ΝΔ με τους αριστερούς χαφιέδες του ΠΑΣΟΚ και τους φασίστες του ΚΚΕ. Όλους αυτούς που πανηγύριζαν την καύση των "φακέλων" στο όνομα της εθνικής "συμφιλίωσης". Στην υψικάμινο της Χαλυβουργικής είχαν σβηστεί τα "ίχνη" τους. Μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για όλους.

Ο ελληνικός λαός δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει τη Δεξιά των "Κοκών", των αφορισμών, των εκτοπισμών, των βασανιστηρίων και των ψηφοφόρων "δένδρων", αλλά δεν πρέπει να ξεχάσει ποτέ και τι σημαίνει "προοδευτικότητα" στην σύγχρονη Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχάσει ότι για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα το ΚΚΕ ήταν αντιπρόσωπος των σοβιετικών συμφερόντων στην Ελλάδα. Εκλεκτοί και διορισμένοι από τον Στάλιν ήταν οι ηγέτες του. Πιο πιστοί σε ξένα συμφέροντα απ' ό,τι ο χειρότερος "Κοκός". Πιο δουλικοί σε εντολές ξένων απ' ό,τι ο χειρότερος "συνταγμα­τάρχης".

Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να ξεχάσει και τους "αριστερούς" ενδιάμεσους των προδοτικών αυτών άκρων. Τα "κατακάθια", που εμφανίζονταν σαν δημοκράτες, επειδή απλά δεν ήταν ούτε ακροδεξιοί ούτε κομμουνιστές. Τα φασιστικά "κατακάθια", που —απ' ό,τι ο χρόνος έδειξε— παρίσταναν τους δημοκράτες, όχι επειδή ήταν τέτοιοι, αλλά γιατί μόνον αυτό τους συνέφερε. Όλοι αυτοί προφανώς δεν είχαν "μέσον" στην άκρα Δεξιά και ταυτόχρονα δεν πίστεψαν ποτέ στη νίκη της κομμουνιστικής "επανάστασης".

Με τα δεδομένα αυτά έκαναν τις επιλογές τους και όχι εξαιτίας της δημοκρατικής τους ευαισθησίας. Δεν τους συνέφερε να δηλώσουν δεξιοί και ταυτόχρονα δεν έβλεπαν ως σωστή την επένδυση στον κομμουνισμό. Η καθεστωτική νοοτροπία, που εκδήλωσαν μόλις απέκτησαν εξουσία, μας έδειξε ότι θα μπορού­σαν άνετα να είναι πρωτοπαλίκαρα του όποιου "Χίτλερ" ή του όποιου "Στάλιν" θα μπορούσε να τους βολέψει. Δεν πρέπει λοιπόν ο ελληνικός λαός ποτέ να ξεχάσει ονόματα του τύπου: Δαμανάκη, Λαλιώτη, Πρωτόπαπα, Βενιζέλου, Μπίστη, Τσοχατζόπουλου, Κουναλάκη, Διαμαντοπούλου, Βάσως, Κουλούρη, Πολυζωγόπουλου και λοιπών "δημοκρατικών δυνάμεων".

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει την πιο οργανωμένη και πιο αδίστακτη συμμορία που κυβέρνησε ποτέ τον τόπο. Μιλάμε για την πιο οργανωμένη συμμορία, γιατί απλούστατα έχει αγγίξει την "τελειότητα" από πλευράς "βιτρίνας". Υπήρχαν στην ιστορία κι άλλες πολιτικές συμμορίες που ρήμαξαν τον τόπο. Ξενόδουλες συμμορίες, που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των αφεντικών τους εις βάρος του ελληνικού λαού. Όμως, όλες εκείνες οι συμμορίες είχαν πρόβλημα. Ήταν ορατές. Ήταν ορατός ο χαφιεδισμός τους και ταυτόχρονα δεν μπορούσαν να κρύψουν τον φασιστικό τους χαρακτήρα.

Το ΠΑΣΟΚ άγγιξε την "τελειότητα", γιατί απλούστατα δεν είχε αυτές τις αδυναμίες. Έκανε τα ίδια ακριβώς πράγματα με τους προκατόχους του, χωρίς να τα "χρεώνεται". Ήταν ένα κόμμα "Κωλέτηδων", αλλά αυτό δεν ήταν ορατό. Όλα γίνονταν στο όνομα του λαού. Όλα γίνονταν στο όνομα του αντιιμπεριαλισμού. Όλα γινόταν από τους "εκλεκτούς" του λαού. Τους σημερινούς δισεκατομμυριούχους, που, κάθε φορά που έδειχναν με το "δάκτυλο" το κεφάλαιο και την πλουτοκρατία, γίνονταν πλουσιό­τεροι. Τους σοσιαλιστές, που, κάθε φορά που κοινωνικοποιούσαν κάποια ΔΕΚΟ, γίνονταν ταυτόχρονα διευθυντές και προμηθευτές της. Τους "δημοκράτες", οι οποίοι, τη μία και μοναδική φορά που δόθηκε στους Έλληνες η ευκαιρία να χτίσουν τη δημοκρατία τους, τους "πούλησαν".

Αυτούς και τα έργα τους ποτέ δεν πρέπει να τους ξεχάσουν οι Έλληνες. Τους "δημοκράτες" ηγέτες της Αριστεράς. Τους "αντιιμπεριαλιστές", που μας "έβγαλαν" από το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ, γιατί ήταν το ίδιο συνδικάτο. Τους "αντιαμερικανούς", που στριμώχνονται στις δεξιώσεις, για να βγουν μια φωτογραφία με τον Αμερικανό πρέσβη. Τους "πατριώτες", που "έδιωξαν" τις στρατιωτικές βάσεις από την πατρίδα μας. Τους "Έλληνες", που υποστηρίζουν το σχέδιο Ανάν. Τους "σοσιαλιστές", που, αφού ξεπούλησαν το δημόσιο κεφάλαιο, παρέδωσαν την ελληνική αγορά στις πολυεθνικές.

Τους "κουλτουριάρηδες" των πανεπιστημιακών κυλικείων, που σήμερα είναι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στέλνουν τα παιδιά τους στο Χάρβαρντ. Τους φτωχούς, που σήμερα κάνουν γάμους στα "four seasons". Τους τεμπέληδες των Εξαρχείων, που σήμερα υμνούν την ανταγωνιστικότητα. Τους ρεμπέτες, που σήμερα "συγκινούνται" από την Τόσκα του Πουτσίνι. Τους αρβιλοφόρους, που σήμερα είναι οπαδοί της Prada. Τους "ξεροσφύρηδες", που σήμερα ανακάλυψαν την κόκα.

Πώς όμως φτάσαμε στο σημείο αυτό; Πώς γίναμε "βορά" των ηττημένων; Αρκούσε δηλαδή η δημαγωγική ικανότητα του Ανδρέα, για να δημιουργηθεί αυτή η "συμμορία"; Αρκούσε η πονηριά των "πραιτοριανών" του, για να παγιδευτεί ο λαός για τόσο μεγάλο διάστημα; Όχι βέβαια. Ο Ανδρέας και όλοι οι περί αυτόν βρήκαν μια έτοιμη κατάσταση και αυτήν εκμεταλλεύτηκαν. Βρήκαν τα ίδια "αφεντικά" κι απλά άλλαξαν το "τροπάριο".

Στο σημείο αυτό είναι απαραίτητη η ιστορική γνώση, για να μπορέσει κάποιος να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Δεν μπορείς να καταλάβεις το σημερινό πολύπλοκο πολιτικό σκηνικό, αν δεν γνωρίζεις τις "σταθερές" του. Αν δεν γνωρίζεις ποιοι, πότε και πώς το έστησαν. Εδώ είναι απαραίτητη η γνώση της ιστορίας. Μια γνώση, την οποία δυστυχώς τη στερούνται οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες. Μια γνώση, η οποία είναι απαραίτητη, για να μην σε δουλεύει ο κάθε καραγκιόζης, όταν σου δείχνει με το "δάχτυλο" τους εχθρούς σου....

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού ΔΕΞΙΑ - Κανένας δεν την ξεχνά, λίγοι ξέρουν τι σημαίνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η επίσκεψη σας στο Θαλαμοφύλακα με τιμά ιδιαίτερως.

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι τρολλιές, οι κουτσουλιές και οι ύβρεις.

Τα υπόλοιπα θα μείνουν για πάντα εδώ, εκτεθειμένα σε κοινή θέα, γι αυτό πριν πατήσετε το κουμπί "Υποβολή", παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε αυτό που γράψατε.