ΜΙΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΣΤΑ 40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ...

1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10, 11, 12, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33, 34, 35, 36, 37, 38, 39, 40 Αν σου φαίνονται πολλά να τα μετρήσεις... μάλλον σου φαίνονται υπερβολικά για να τα δουλέψεις. Τόσα είναι τα χρόνια που καλείται να εργαστεί κάποιος για να βγει στη σύνταξη και επιτέλους να ζήσει τη ζωή του, πάνω στο άνθος της ηλικίας του. Είμαι σίγουρος ότι ίσως κάποιοι αναρωτηθούν και τι να κάνουμε; Υπάρχει λύση να μη δουλεύουμε τόσο και να μπορούμε να έχουμε μια σωστή κοινωνία; 

Νομίζω πως η απάντηση είναι αρκετά απλή και είναι φυσικά ΝΑΙ. Παραγωγικά ένας άνθρωπος δε μπορεί να αποδίδει τα μέγιστα για 40 χρόνια, τα καλύτερά του 40 χρόνια. Όσο και να αγαπάς τη δουλειά σου 40 χρόνια η σωματική φθορά και η ψυχολογική κούραση δε σου επιτρέπουν να προσφέρεις και να δημιουργείς αλλά αντιθέτως σε μαθαίνουν να ζεις στη ρουτίνα και στο ίδιο μοτίβο ζωής. Στις σύγχρονες κοινωνίες πολλά είναι τα επαγγέλματα που δεν προσφέρουν ικανοποίηση στους εργαζομένους τους γιατί ....

δεν τους δίνουν την αίσθηση της παραγωγικότητας. Πόσο παραγωγικός μπορεί να νιώθει κάποιος πίσω από ένα τηλέφωνο; Πόσο παραγωγικός και χρήσιμος μπορεί να νιώθει ένας ασπρόμαυρος εργαζόμενος πνιγμένος στη γραφειοκρατία; Πόσοι νιώθουν αληθινά από τις σύγχρονες δουλειές την ικανοποίηση ότι προσφέρουν στον εαυτό τους τροφή και ένδυση σε πρώτο χρόνο; Πράγμα που ένας άνθρωπος από τη φύση του έχει ανάγκη να το νιώσει.. Αυτό που προσφέρουν στον εαυτό τους είναι αμοιβές για την αγορά έτοιμων προϊόντων τυποποιημένα και πολλές φορές αμφίβολης ποιότητας.

Πάμε όμως τώρα να το πάρουμε από την αρχή. Ένα νέο παιδί που μπαίνει στην αγορά εργασίας, συνήθως περίπου στο 25ο έτος της ηλικίας του έχει να αντιμετωπίσει 40 χρόνια εργασίας. Τις περισσότερες φορές εργασίας που δεν επέλεξε. Εργασίας από ανάγκη. Ας υποθέσουμε ότι δουλεύει με σπαστό ωράριο. Όσο και να αγαπάει αυτό που κάνει, το σπαστό ωράριο δεν επιτρέπει την ηρεμία μέσα στη μέρα παρά μόνο σου δίνει την άισθηση ότι όλη μέρα εργάζεσαι και έτσι δεν έχεις ενέργεια να κάνεις άλλες δραστηριότητες αλλά και να σκεφτείς πράγματα που σε απασχολούν. Πρώτος χρόνος, δεύτερος, πέμπτος, όγδοος... κούραση, ρουτίνα, πέρα δώθε, ίδιες εικόνες, πέρα δώθε, λίγος χρόνος, λίγη άδεια, πέρα δώθε, προβλήματα και ακρίβεια, πέρα δώθε... 15ος χρόνος, οικογένεια, πρέπει, κάνε, 17ος, ρουτίνα, πέρα δώθε, δάνειο, 19ος, γερνάω, πονάω, υποχρεώσεις, 22ος, πέρα δώθε, 25ος, πέρασαν 25 χρόνια; , πέρα δώθε πέρα δώθε πέρα δώθε, 28ος, κουράστηκες; , μεγαλώνω.., διάβασες πολύ; , πρόλαβες; , 30-31-32, μα πόσο ακόμα; , κουράστηκα, θέλω να ζήσω..., 35, τελειώνω, άντε τελειώνω..., όμως το σώμα μου με αφήνει, με άφησε μάλλον, μεγάλωσα...36-37, κουράστηκα ναι, πρέπει να φύγω από δω, δεν έχω να δώσω.., άγχος πολύ, 38-39... και 40..... Έ πάρε τώρα και τη σύνταξή σου και ζήσε το όνειρο.. Σίτεψες; Φαρμακάκια παίρνεις; Πολλά λεφτά η σύνταξη ε; Ακριβά γύρω σου όλα ε; Τώρα το μυαλό σου είναι έτοιμο να το καλλιεργήσεις, τα πόδια σου είναι έτοιμα να τα περπατήσεις σε νέους δρόμους, να δεις να μάθεις και να αφουγκραστείς τον κόσμο.. Και να τον αλλάξεις..

ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΖΩΗ; Και όλα αυτά ιδανικά είναι, αν έχεις δουλειά, αν είσαι άντρας έχεις και στρατό κτλ κτλ κτλ.. Η ρουτίνα αυτή μπορεί να είναι μέσα σε πολλά επαγγέλματα και την νιώουν αυτοί που έχουν σπίθα για ζωή στα μάτια τους. Ένα pc πρωί βράδυ σε δουλειές χωρίς μπαλκόνια, σου σβήνει τη σπίθα, αλλάζεις τον εαυτό σου για να την παλεύεις, ασχολείσαι με φθηνά πράγματα για να μην αφήνεις τη θλίψη της ουσιαστικής απραξίας σου να σε κυριεύει. Απραξία για τον εαυτό σου πρώτα. Υπάρχει τόσο χρήμα εκεί έξω, τόσο άδικα μοιρασμένο, για να αγγίζεις λίγο από αυτό υποχρεώνεσαι να δίνεις τη ζωή σου, γιατί αυτά τα 40 χρόνια αυτό είναι-η ζωή σου. Σε μια αγορά εργασίας σκληρή που δε σέβεται τον εργαζόμενο, που το κέρδος την αναγκάζει να ρομποτοποιεί και να χειραγωγεί βάναυσα όποιον από ανάγκη μπαίνει σε αυτό το στίβο. Το επίπεδο ζωής που σου υπόσχεται είναι κάτω των προσδοκιών και όμως καλείσαι να παίξεις σε αυτό το παιχνίδι. Φυσικά όσοι στήνουν το παιχνίδι πάνε νωρίς σπίτι τους, πάνε και το ποδηλατάκι τους, το κανό τους, το ψαράκι τουσ τη ταβέρνα και το γυμναστήριό τους. Ο εργάτης μαθαίνει να σκοτώνει τις απαιτήσεις του και να παλεύει για πάντα, απλά για να τη παλεύει στο σήμερα. Όμως και κάποιος καλά αμειβόμενος μαθαίνει να σκοτώνει βαθιά τη προσωπικότητά του και τα ανθρώπινα θέλω του για να παίρνει να ξοδέψει παραπάνω και να είναι πιο ισχυρός καταναλωτής. Είμαστε όλοι νούμερα σε αυτές τις κοινωνίες και 40 δε πάει κάτω εύκολα.

Αλίμονο σε αυτούς που θα υποστούν αυτή τη θητεία αδιαμαρτύρητα. 

http://dinatomirmigi.blogspot.com/

Το είδα στο tro-ma-ktiko.blogspot.com