Αυτή την ανάρτηση, ήθελα να την κάνω εδώ και πολύν καιρό, αλλά… όχι χωρίς κάποια έρευνα για περισσότερα στοιχεία (και διασταυρώσεις τους). Ο “τσελεμεντές” περιέχει και οδηγίες… παράκαμψης της αντι-συνταγματικότητας (των αντι-λαϊκών μέτρων του ΔΝΤ) σε ορισμένες χώρες, καθώς και “ευγενικά διατυπωμένες” συστάσεις προς τις (κατοχικές) κυβερνήσεις να πετσοκόψουν το δικαίωμα της απεργίας και να επιμηκύνουν τη διάρκεια της παραμονής τους στην εξουσία (π.χ. 5 αντί για 4 χρόνια) έτσι ώστε να μπορέσουν να εφαρμόσουν τα αντι-λαϊκά μέτρα. Ειδικά για το θέμα των… υπερβολικά δημοκρατικών (!) Εθνικών Συνταγμάτων,
όταν αυτά εμποδίζουν τις (νεοφιλελεύθερες) μεταρρυθμίσεις, ο συγγραφέας ανάφερε σαν παράδειγμα το Εκουαντόρ, στο οποίο (δήθεν) “δεν εφαρμόστηκαν” οι “σωστές πολιτικές” λόγω του συντάγματός του. Ομως… αν κρίνω από τα στοιχεία που βρήκα για το Εκουαντόρ, όχι μόνο εφαρμόστηκαν οι ίδιες (αισχρές) πολιτικές (του ΔΝΤ) αλλά οι εξαιρετικά αρνητικές συνέπειές τους και οι διάτρητοι (αρπαχτικοί) στόχοι τους, άφησαν εποχή. Η “βοήθεια” του ΔΝΤ προς το Ecuador είχε κύριο σκοπό να βοηθήσει τις Τράπεζες και όχι το λαό, σύμφωνα με δημοσίευμα της διεθνούς οικολογικής οργάνωσης “Φίλοι της Γης” (το 1999, τρία χρόνια μετά την κυκλοφορία του παρόντος “τσελεμεντέ”):
...The IMF loans will increase Ecuador’s debt by 15 percent. It is extremely unclear how the country will be able to service this higher debt, particularly since the government has already cut social programmes to zero. What is clear is that these loans will not benefit Ecuadorians, but are simply a way to keep the international banking system afloat. The IMF requirement on the free flow of investments is indicative of its strategy for the implementation of MAI-type agreements, even in the absence of an overarching international accord…
Πιο πρόσφατο (2006) ειναι το εξής αποκαλυπτικό άρθρο:
…όπου ο υπουργός οικονομικών του Εκουαντόρ κατηγόρησε ανοιχτά τους αξιωματούχους του ΔΝΤ ότι προσπάθησαν να του… υπαγορεύσουν το ΤΙ να κρύψει και το ΤΙ να φανερώσει (από τις πολιτικές τους) στο λαό της χώρας του!
UPDATE: Στον ‘Τσελεμεντέ’ είχε αναφερθεί συνοπτικά και ο Herr. K (Η μετατροπή της Ευρώπης σε τρίτο κόσμο αρχίζει από την Ελλάδα) στο δεύτερο blog του, βασιζόμενος σε ένα κείμενο του Γάλλου πανεπιστημιακού B. Conte (γαλλικά). Αντιγράφω τώρα εδώ, την εξαιρετική ανάρτηση του blog cornelsen, που δυστυχώς αδικήθηκε πολύ (με μόνο 768 αναγνώστες μέχρι τώρα):
“Οδηγίες εφαρμογής των μέτρων τού Μνημονίου”
(Τρίτη, 22 Ιουνίου 2010, cornelsen)
Συνεχίζω το άρθρο τού ΗΡΑΚΛΗ http://irasot.capitalblogs.gr/showArticle.asp?id=25821&blid=25 από ένα άλλο σημείο. Πριν μερικά χρόνια γράφτηκε από τον κ. Christian Morrisson, Υπάλληλο του ΟΟΣΑ, έκθεση-οδηγία για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται ο «εχθρός λαός» από κυβερνήσεις που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Το κείμενό του έχει τίτλο The Political Feasibility of Adjustment.
Το ΔΝΤ κάνει καλό
Από την μια, η αντιπολίτευση θα ρίξει όλα τα βάρη των μέτρων στην κυβέρνηση, ενώ από την άλλη, αν η κυβέρνηση περιμένει να ξεσπάσει η κρίση πριν πάρει τα μέτρα, θα έχει ελάχιστο χώρο για να ελιχθεί σε μια ενδεχόμενη πολιτική κρίση. [...] Τελικά, μια ενδεχόμενη προσφυγή στο ΔΝΤ μπορεί να κάνει καλό σε μια κυβέρνηση, μιας και θα μπορέσει να απαντήσει στους επικριτές της ότι η συμφωνία με το ΔΝΤ της επιβλήθηκε, δεν το ήθελε.
Διακομματική υποστήριξη
Αν μια κυβέρνηση πρόκειται να χρειαστεί επαρκή χώρο για πολιτικές μανούβρες για την προσαρμογή, πρέπει να υποστηριχθεί από ένα ή δύο μεγάλα κόμματα κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, και όχι από έναν συνασπισμό μικρών κομμάτων, που σημαίνει ότι ένα ευθέως πλειοψηφικό σύστημα για κοινοβουλευτικές εκλογές προτιμάται από απλή αναλογική αντιπροσώπευση (ή τουλάχιστον έναν συνδυασμό των δύο). Υπάρχουν και άλλες μέθοδοι ενδυνάμωσης της εκτελεστικής εξουσίας, όπως η πιθανότητα προσωρινών έκτακτων/ειδικών εξουσιών ή η θέσπιση εκ των υστέρων ελέγχου από τη δικαστική εξουσία, ώστε να αποφευχθεί πιθανό εκ των προτέρων μπλοκάρισμα του προγράμματος από το δικαστικό σώμα. Ένα δημοψήφισμα μπορεί να αποδειχθεί αποτελεσματικό όπλο για μια κυβέρνηση, υπό την προϋπόθεση ότι μόνο η κυβέρνηση μπορεί να το καλέσει.
Περί συνδικάτων
Αν οι εργαζόμενοι σε εταιρίες του δημοσίου τομέα είναι οργανωμένοι σε δυνατά συνδικάτα, μπορεί να αναδειχτούν πολύ αποτελεσματική αντιπολίτευση ενάντια στις κυβερνητικές αποφάσεις (χιλιάδες απολύσεις ή ιδιωτικοποιήσεις). Κάθε πολιτική που αποδυναμώνει αυτόν το συντεχνιασμό είναι επιθυμητή: από οικονομικής σκοπιάς, αυτό θα εξαφάνιζε οποιαδήποτε εμπόδια για ανάπτυξη, ενώ από πολιτική σκοπιά η κυβέρνηση θα αποκτούσε ελευθερία κινήσεων σε περίοδο προσαρμογής. Μπορεί να πει κανείς ότι τέτοια πολιτική θα ξεσηκώσει αντιδράσεις, αλλά είναι σαφώς προτιμότερο να δοθεί αυτή η μάχη όταν η οικονομική κατάσταση είναι ικανοποιητική, από το να δοθεί σε περίοδο κρίσης και αδυναμίας. Τέτοιες πολιτικές μπορούν να λάβουν πολλές μορφές: εγγυήσεις μίνιμουμ υπηρεσιών, εκπαίδευση επιπλέον ειδικευμένων εργαζόμενων, ιδιωτικοποιήσεις ή κατάτμηση σε πολλές επιχειρήσεις που θα ανταγωνίζονται η μία την άλλη, όπου είναι εφικτό.
Το κατάλληλο τάιμινγκ
Παρατηρούμε μια σχέση, μια καθυστέρηση τριών με έξι μηνών, ανάμεσα στην ανακοίνωση των μέτρων σταθεροποίησης και τις κοινωνικές αντιδράσεις, απεργίες ή διαδηλώσεις. Αυτό είναι ενδιαφέρον, γιατί αποδεικνύει ότι, σε αντίθεση με την θεωρία των “αναλογικών προσδοκιών”, οι πολιτικές αντιδράσεις εμφανίζονται όχι τη στιγμή που ανακοινώνονται, αλλά τη στιγμή που εφαρμόζονται.
Περικοπές μισθών
Επιδόματα μπορούν να περικοπούν σε συγκεκριμένους τομείς, χρησιμοποιώντας μια πολιτική διακρίσεων, έτσι ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο να ενωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ένα κοινό μέτωπο. Προφανώς δεν συμβουλεύουμε να κοπούν τα επιδόματα των δυνάμεων ασφαλείας σε δύσκολες πολιτικές καταστάσεις, όπου η κυβέρνηση μπορεί να τους χρεαστεί.
Τίποτα δεν είναι πιο επικίνδυνο από το να λαμβάνονται καθολικά οικονομικά μέτρα για να λυθεί ένα μακροοικονομικό πρόβλημα. Για παράδειγμα, αν η κυβέρνηση θέλει να μειώσει τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, πρέπει να τους κόψει σε έναν τομέα, να τους παγώσει σε άλλον, και ακόμα και τους αυξήσει σε έναν πολιτικά ευαίσθητο τομέα.
Τα πιο εφαρμόσιμα μέτρα
Μπορούμε να προτείνουμε σειρά μέτρων που μπορούν να παρθούν χωρίς ιδιαίτερη πολιτική δυσκολία. Για να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, υπάρχουν πολύ ουσιαστικές περικοπές στις δημόσιες επενδύσεις ή συμμάζεμα των λειτουργικών εξόδων που δεν εμπεριέχουν πολιτικό ρίσκο. Όταν κόβουμε τα λειτουργικά έξοδα, δεν το κάνουμε μειώνοντας την ποσότητα της παρεχόμενης υπηρεσίας, ακόμα και αν αυτό γίνει σε βάρος της ποιότητας. Για παράδειγμα, μπορούμε να κόψουμε τα λειτουργικά έξοδα σε σχολεία ή πανεπιστήμια, αλλά θα ήταν επικίνδυνο να μειωθεί ο αριθμός των μαθητών/φοιτητών. Οι οικογένειες θα αντιδράσουν βίαια αν τα παιδιά τους δεν μπορούν να σπουδάσουν, αλλά θα δεχτούν με ήπιες αντιδράσεις μια σταδιακή μείωση της ποιότητας της παρεχόμενης εκπαίδευσης, ενώ τα σχολεία μπορούν προοδευτικά και για συγκεκριμένους σκοπούς να ζητήσουν -και να πάρουν- συνεισφορές από τις οικογένειες, ή να παύσουν κάποια συγκεκριμένη δραστηριότητα. Αυτό δεν πρέπει να γίνει παντού ταυτόχρονα, πρέπει να γίνει αρχικά σε ένα σχολείο αλλά όχι κατευθείαν σε όλα τα σχολεία μιας γειτονιάς, ώστε να αποφευχθεί μια γενικευμένη δυσαρέσκεια.
Απεργίες δασκάλων
Οι απεργίες των καθηγητών-δασκάλων δεν προκαλούν από μόνες τους ιδιαίτερο πρόβλημα για μια κυβέρνηση, αλλά είναι εμμέσως επικίνδυνες, όπως έχουμε πολλές φορές δει, μιας και αφήνουν ελεύθερους τους μαθητές να διαδηλώνουν.
Μέτρα προς αποφυγήν
Πολλοί κάτοικοι φτωχών περιφερειών νιώθουν απελπισμένοι και αποκλεισμένοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο αστικό πληθυσμό. Βανδαλισμοί και λεηλασίες σε πιο εύπορες περιοχές είναι λοιπόν μια διέξοδος γι’ αυτούς. Αν ένα σταθεροποιητικό μέτρο -παύση επιδοτήσεων, για παράδειγμα- προκαλέσει ραγδαία άνοδο στις τιμές των βασικών αγαθών, αυτοί οι πληθυσμοί θα αντιδράσουν βίαια πάνω στην απελπισία τους. Τέτοια μέτρα χαμηλώνουν βίαια το ήδη χαμηλό επίπεδο της ζωής τους, και όταν φτάσουν σε αυτό το σημείο, οι φτωχοί δεν έχουν τίποτε άλλο να χάσουν.
Το πρώτο μέτρο που πρέπει να επισημανθεί είναι η αποφυγή μέτρων “χαλάρωσης” σε περιόδους ευημερίας, μιας και δημιουργεί “κεκτημένα δικαιώματα”, που μετά είναι δύσκολο να αμφισβητηθούν.
Αν δεν μπορεί να αποφευχθεί αύξηση τιμών, πρέπει να ληφθούν κάποιες προφυλάξεις. Είναι αναγκαίο να αυξηθούν πρώτα οι τιμές στα “ενδιάμεσα” αγαθά, και όχι στα προϊόντα βασικής ανάγκης στα οποία στηρίζονται τα φτωχά νοικοκυριά. Αν σκοπεύουμε να αυξήσουμε κατόπιν και τις τιμές των βασικών αγαθών, πρέπει να δώσουμε για ένα χρονικό διάστημα πριν μετριοπαθείς αυξήσεις μισθών.
Στιβαρή διακυβέρνηση
Σε περιόδους πραγματικών αναμετρήσεων, το ειδικό πολιτικό βάρος ενός επικεφαλής του κράτους μπορεί να αναδειχτεί σε καθοριστικό παράγοντα για την επιτυχία της αναδιάρθρωσης. Οι κυβερνήσεις πάντα έχουν μια πραγματική δυνατότητα να αντισταθούν, βέβαια, χάρη στο στρατό και την αστυνομία. Σε κάποιες περιπτώσεις π.χ. στο Εκουαδόρ, η κυβέρνηση δεν έδρασε όταν ξέσπασαν απεργίες. Όταν οι αναταραχές μπορεί να απειλούν το καθεστώς, παρ’ όλα αυτά, η ειδική παρουσία τού αρχηγού τού κράτους είναι εξαιρετικά ισχυρός παράγοντας. Έτσι έγινε στο Μαρόκο, την Ακτή Ελεφαντοστού και τη Βενεζουέλα, όπου ο πρόεδρος είχε αυτή την εξουσία επειδή το κόμμα έλεγχε την προεδρία, το Κοινοβούλιο και το μεγαλύτερο συνδικάτο.
Παλιός ο “τσελεμεντές”. Για να δούμε αν οι δικοί μας είναι ικανοί στην εφαρμογή του!
Από: omadeon.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η επίσκεψη σας στο Θαλαμοφύλακα με τιμά ιδιαίτερως.
Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι τρολλιές, οι κουτσουλιές και οι ύβρεις.
Τα υπόλοιπα θα μείνουν για πάντα εδώ, εκτεθειμένα σε κοινή θέα, γι αυτό πριν πατήσετε το κουμπί "Υποβολή", παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε αυτό που γράψατε.