Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ

Του ΘΑΝΑΣΗ Κ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗ,

Η ανθρωπότητα βιώνει, στις μέρες μας, μια από τις μεγαλύτερες κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές κρίσεις που γνώρισε ο πλανήτης. Η κρίση αυτή είναι κρίση ολοκληρωτική, αφορά το σύνολο της κοινωνικής δραστηριότητας και το σύνολο της ανθρώπινης συμμετοχής στα κοινωνικά δρώμενα, είναι κρίση της θεσμισμένης κοινωνίας. Η απαξίωση όλων των υφιστάμενων θεσμών, σε εθνικό και υπερεθνικό επίπεδο, χωρίς την αντικατάστασή τους από νέους θεσμούς από την ίδια την κοινωνία (θεσμίζουσα) σε εθνικό επίπεδο και τον αντικατοπτρισμό τους σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι η πραγματική αιτία και ουσία της παγκόσμιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, της κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Οι αντιφάσεις του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ορατές και οδηγούν την ανθρωπότητα, και κυρίως τους εργαζομένους, σε πλήρες αδιέξοδο, αδιέξοδο επιβίωσης και αναπαραγωγής, ενορμήσεις βασικές για την συνέχιση της ανθρώπινης παρουσίας και δράσης. Έτσι σήμερα φθάσαμε στο σημείο αντί οι άνθρωποι να
αναλώνουν το χρήμα, το χρήμα να αναλώνει τους ανθρώπους.
Η κυριαρχία της οικονομίας σε όλες τις άλλες κοινωνικές συνιστώσες, πολιτική, πολιτισμός, ανθρώπινες σχέσεις, έχει επιφέρει πολιτικό ολοκληρωτισμό που συνοδεύεται από τον εκφυλισμό της Δημοκρατίας και την περιθωριοποίηση των πραγματικών παραγωγών, των εργαζομένων. Οι εξελίξεις αυτές όπως προαναφέραμε οφείλονται στην θεσμική απαξίωση την οποία πρωτοποριακά προώθησε το κεφάλαιο και σαν ουραγός στήριξε η εργατική τάξη και γενικά οι εργαζόμενοι. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πλήρως τα αίτια της κρίσης και στη συνέχεια να προτείνουμε τρόπους και μεθόδους εξόδου από την κρίση, πρέπει να κινηθούμε εντός της παρηκμασμένης καπιταλιστικής κοινωνίας και με την βοήθεια του πραγματικού λέγειν να αναλύσουμε τα φαινόμενα με πραγματικές αντιστοιχίσεις λέξεων με πράγματα και ιδέες.

Οι βασικές σημασίες που καθορίζουν σήμερα την πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι : ο Ιμπεριαλισμός, το Χρηματιστικό Κεφάλαιο, το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο (ΔΧΚ) και το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα (ΔΧΣ).

ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ είναι το στάδιο, η πραγματικότητα του καπιταλισμού όπου κυριαρχούν τα ΜΟΝΟΠΩΛΙΑ και το ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ.

ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ είναι η σύμφυση του Τραπεζικού με το Βιομηχανικό Κεφάλαιο και εσχάτως με το Κερδοσκοπικό Κεφάλαιο. Το βιομηχανικό κεφάλαιο ιδιοποιείται την παραγόμενη υπεραξία και εκμεταλλεύεται την ζωντανή εργασία του εργάτη και μέσω αυτής της ιδιοποίησης και εκμετάλλευσης επιτυγχάνει την αναπαραγωγή του και τη συνεχή μεγέθυνση και διεύρυνσή του. Αντίθετα το χρηματιστικό κεφάλαιο προχωρά σε συγκέντρωση και ιδιοποίηση ήδη διαθέσιμου εισοδήματος, το χρηματιστικό κεφάλαιο εκμεταλλεύεται παρελθούσα εργασία, νεκρή εργασία, εξαντικειμένη εργασία.

Ο χρηματιστικός έλεγχος της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν είναι σημερινό φαινόμενο, εμφανίζεται σε όλη την ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας με κυκλικό ρυθμό. Συνδέεται με την παρακμή της θεσμισμένης κοινωνίας και την αδυναμία της θεσμίζουσας κοινωνίας να προβάλει όραμα. Η παρακμή και η απουσία οράματος οδηγεί σε οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα και βυθίζει σε σοβαρότερη ύφεση και κρίση.

Για την σχέση ιμπεριαλισμού και χρηματιστικού κεφαλαίου ενδεικτική είναι η διαπίστωση του Β.Ι.ΛΕΝΙΝ: "Η εξαγωγή κεφαλαίου είναι μια από τις πιο ουσιαστικές βάσεις του ιμπεριαλισμού. Και έχει διαιρέσει τον κόσμο σε μια χούφτα κράτη τοκογλύφους και σε μια τεράστια πλειονότητα κρατών οφειλετών".

Αποδεικτικό, για την άρρεικτη σχέση ιμπεριαλισμού-χρηματιστικού κεφαλαίου, είναι το βιβλίο του Οικονομικού Εκτελεστή Τζον Πέρκινς: "Εξομολόγηση ενός Οικονομικού Δολοφόνου". Με βάση το οποίο γυρίσθηκε το βραβευμένο ντοκυμαντέρ του γνωστού δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου, όπου με αριστοτεχνικό τρόπο καταγράφεται η ταύτιση ιμπεριαλισμού-χρηματιστικού κεφαλαίου που φτάνει μέχρι τις δολοφονίες ηγετών της Λατινικής Αμερικής που αρνούνται να δανειστούν από τα «Ευαγή Ιδρύματα», της Μητρόπολης του ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ

Η λειτουργία του σημερινού χρηματιστικού κεφαλαίου μετά την «συμπληρωματική σύμφυση» με το κερδοσκοπικό κεφάλαιο ταυτίζεται με την ασύδοτη λειτουργία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου. Η χρηματιστική κερδοσκοπία έχει πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες με την συγκρότηση του τεράστιου και ενιαίου Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος (ΔΧΣ) εντός του οποίου προνομιακά δραστηριοποιείται το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο.

Οι παρακάτω παράγοντες συνέβαλαν σ'αυτή την εξέλιξη:

Η απελευθέρωση του τραπεζικού συστήματος και της διεθνούς κίνησης κεφαλαίων καθώς και η ελεύθερη διακίνηση προϊόντων μετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού.

Η κατάργηση του συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών με την μονομερή ανατροπή των συμφωνιών του Bretton Woods από τις ΗΠΑ τον Αύγουστο του 1971 και την καθιέρωση καθεστώτος κυμαινομένων συναλλαγματικών ισοτιμιών το 1973.

Μετά την αποτυχία της Κεϋνσιανής διαχείρισης και την έλευση του νεοφιλελευθερισμού η δράση του ΔΧΚ εντείνεται και η παγκόσμια κυριαρχία του κατοχυρώνεται μέσω των επίπλαστων πολιτικών δημοσιονομικής πειθαρχίας, που στο όνομα της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ή πλεονασμάτων του προϋπολογισμού, επιβάλλει δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών, με κύριο θύμα την κοινωνική πολιτική και το κράτος πρόνοιας. Ο Ν-Φ ταυτόχρονα μειώνει την φορολογία των επιχειρήσεων και των ανώτερων εισοδηματικών τάξεων και έτσι επιδεινώνει το δημοσιονομικό έλλειμμα και αυξάνει το εξωτερικό χρέος της χώρας. Ο Ν-Φ επικαλούμενος πληθωριστικές πιέσεις και με άλλοθι την ανταγωνιστικότητα επιβάλλει πολιτικές σκληρής και αιματηρής λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων.

Οι Πολυεθνικές έχουν εξελιχθεί σε Κέντρα Οργάνωσης και Ελέγχου της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής και αντικαθιστούν ουσιαστικά τον Διεθνή Καταμερισμό Εργασίας αξιοποιώντας τα «ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ» κάθε χώρας. Η κυριαρχία των πολυεθνικών καθιστά όνειρο θερινής νυκτός τους αυτόνομους Εθνικούς Αναπτυξιακούς Προγραμματισμούς είτε ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ είτε ΚΟΚΚΙΝΟΥΣ.

Το ΚΡΑΤΟΣ σήμερα δεν είναι πια η έκφραση του συλλογικού δημόσιου συμφέροντος. Γίνεται ένας παράγοντας που δημιουργεί τις πλέον ευνοϊκές συνθήκες για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων. Έτσι το γενικό συμφέρον περιορίζεται στα όρια των γιγαντιαίων επιχειρήσεων που αντιμάχονται μεταξύ τους. Το κράτος έχει περάσει και στην φάση της «Εργαλιοποίησης» στις αυθαίρετες, αντιοικονομικές και αντιδημοκρατικές επιλογές του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Η παρούσα κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού εκτός από θεσμική, όπως αναφέρθηκε στην αρχή του κειμένου, στο λειτουργικό οικονομικό της σκέλος είναι κρίση ΥΠΕΡ-ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ, είναι πρόβλημα πληθώρας κεφαλαίου, κινητού πλούτου (μετοχών, δανείων, ομολόγων, παραγώγων κλπ) με αδυναμία να κινηθεί και να παραγάγει πρόσθετο κέρδος, που είναι η μοναδική επιδίωξη του κεφαλαίου σαν κεφάλαιο.

Η σύμφυση του βιομηχανικού και του τραπεζικού κεφαλαίου σε «συνεργασία» και με επικυριαρχία του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, γέννησε ένα τεράστιο γίγαντα το ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ που η οικονομική του ισχύς είναι πολλαπλάσια του βιομηχανικού-παραγωγικού κεφαλαίου και λόγω της τρομακτικής ισχύος του είναι ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟ από τους γεννήτορες του αλλά και από τους παραδοσιακούς εθνικούς και υπερεθνικούς καπιταλιστικούς θεσμούς. Το ΔΧΚ κυρίαρχο του πλανήτη επιχειρεί την συνεχή μεγέθυνσή του, εάν δεν την επιχειρούσε δεν θα ήταν κεφάλαιο, εξαντλώντας όλα τα όρια εκμετάλλευσης λαών και κρατών. Το τελευταίο διάστημα το ΔΧΚ βρίσκεται σε φάση διοργάνωσης του ελέγχου εθνικών και υπερεθνικών συνόλων (κράτη, Ε.Ε., ΔΝΤ, ΠΟΕ, κλπ).

Το ΔΧΚ εμφανίζεται απροκάλυπτα μέσω της «λειτουργίας των αγορών» και της δημοσιονομικής κρίσης των Ευρωπαϊκών χωρών, και για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας επιχειρεί να έχει τον πρώτο λόγο στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του πλανήτη πάνω από κράτη και θεσμούς. Παρεμβαίνει στο υπαρκτό θεσμικό έλλειμμα, όπως προαναφέραμε, και επιχειρεί να καταργήσει και να τροποποιήσει μια βασική λειτουργική σημασία του καπιταλισμού, τον διαχωρισμό της υποδομής και του εποικοδομήματος, αναλαμβάνοντας με νεο-ιμπεριαλιστικό τρόπο και την πολιτική διαχείριση ολόκληρων χωρών και περιοχών της γης. Το ΔΧΚ εμφανίζεται στο παγκόσμιο επίπεδο σαν σαρωτής όλων των υφισταμένων δομών και ισορροπιών και επιβεβαιώνει τους μεγάλους φιλοσόφους: «Καθετί στέρεο κι ακλόνητο το παίρνει ο άνεμος, καθετί ιερό βεβηλώνεται», Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στο σημείο αυτό πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η τεράστια ισχύς του ΔΧΚ και του παγκόσμιου συστήματος στα πλαίσια του οποίου λειτουργεί, όχι μόνο δεν το καθιστά άτρωτο αλλά αντίστροφα αυτή η τρομακτική ισχύς το καθιστά πάρα πολύ ΕΥΑΛΩΤΟ. Παράδειγμα οι πανίσχυρες Τράπεζες, βασική συνιστώσα του ΔΧΚ, στην παραμικρή ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ χρηματιστηριακή τρικυμία είναι έτοιμες να καταρρεύσουν και να συμπαρασύρουν στην καταστροφή οικονομίες ακόμα και εύρωστων καπιταλιστικών χωρών. Άρα το ΔΧΣ όσο πιο ισχυρό γίνεται ταυτόχρονα καθίσταται πιο ευάλωτο.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Το ΔΧΚ αντί απλά να επωφελείται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος των ΗΠΑ και της Ε.Ε., συνειδητοποιώντας την ισχύ του προβαίνει το ίδιο σε ανοικτή νεο-ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα μας ανατρέποντας τα πάντα, θεσμούς, ιεραρχίες, αξίες, την ίδια την ελληνική κοινωνία και μετατρέπει την χώρα μας στο ΠΡΩΤΟ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ. Αυτό είναι το ΠΕΙΡΑΜΑ, γι' αυτό η ΕΛΛΑΔΑ είναι το ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ της Ευρώπης και όλου του κόσμου. Στα κεφάλια μας, στη ζωή μας ΔΟΚΙΜΑΖΕΤΑΙ ΤΟ ΠΟΙΟΤΙΚΟ ΑΛΜΑ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ για να βγει από την κρίση του.

Οι τρεις συνιστώσες της Τρόικας ήδη αλωμένες, σε μεγάλο βαθμό, από το ΔΧΚ αναζητούν μέσω του ελληνικού πειράματος, την ΕΞΟΔΟ από την ΚΡΙΣΗ του καπιταλισμού, με τα χρηματοπιστωτικά χαρακτηριστικά, σε πλήρη αντίθεση με την θρυλούμενη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Το ένα αντιβαίνει στο άλλο και προφανώς θα υποταχθεί η ελληνική οικονομία και η καταστροφή της θα λειτουργήσει σαν μεταμοντέρνα Ιφιγένεια προκειμένου να σωθεί ο «κακόμοιρος» σύγχρονος καπιταλισμός.

Η ολοζώντανη παρουσία και δράση του ΔΧΚ στη χώρα μας, μέσω των διαχειριστών και υπαλλήλων του (Τρόικα-ελληνική πολιτική ελίτ) και με εργαλείο το ΜΝΗΜΟΝΙΟ-ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟ παράδοσης και παραλαβής της χώρας, ΚΑΤΑΡΓΕΙ όλες τις παραδοσιακές οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις που είχαν σαν υπόβαθρο την καπιταλιστική λειτουργία είτε Κεϋνσιανού τύπου είτε νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού, καταργεί ουσιαστικά την ελληνική καπιταλιστική κοινωνία. Το ΔΧΚ με ορμητικό τρόπο επιχειρεί να τροποποιήσει τις παλιές και παρηκμασμένες κοινωνικο-πολιτικές ισορροπίες που στηρίζουν και στηρίζονταν στον παραδοσιακό παραγωγικο-μεταπρατικό ελληνικό καπιταλισμό. Η ισχνή αστική τάξη (σαν παραγωγική) μαζί με τις αεριτζίδικες παραφυάδες της (εργολάβοι,προμηθευτές, ΜΜΕ, κλπ), παρά την φιλότιμη προσπάθεια που καταβάλλουν να υπηρετήσουν το νέο αφέντη και έτσι να καταστούν συμμέτοχοι της νέας τάξης είναι ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΟΙ και οι νέοι σχεδιασμοί δεν τους περιλαμβάνουν, όπως ΕΚΤΟΣ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ είναι και η πολιτική ελίτ που υπηρέτησε με εκσυγχρονισμούς και μεταρριθμίσεις την απερχόμενη τάξη πραγμάτων.

Εδώ, εμβόλιμα, αναφέρουμε ένα καταστρεπτικό ιστορικό προηγούμενο που οδήγησε στην υποδούλωση του ελληνισμού στον Οθωμανικό ζυγό. Η χρεοκοπημένη πολιτική ελίτ της χώρας μας,ευρισκόμενη σε πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει τον Τιτανικό, στην δημιουργία του οποίου και η ίδια συνετέλεσε, διαπράττει ένα έγκλημα ιστορικής σημασίας και διάρκειας. Αναγνωρίζοντας την μερικότητά της, στα πλαίσια των υπερεθνικών μεγαθηρίων που συμμετέχει, μετακαλεί ξένες δυνάμεις για να διασώσει πρώτα τον εαυτό της και ύστερα την χώρα. Έτσι επαναλαμβάνεται το ιστορικό προηγούμενο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ιωάννη ΣΤ' Καντακουζηνού που το 1352μ.χ. προκειμένου να πολεμήσει τους Παλαιολόγους προσκάλεσε τον «φίλο» του Οθωμανό Σουλτάνο με 10.000 στρατιώτες. Μετά την νίκη τους οι Οθωμανοί αρνήθηκαν να φύγουν και έτσι ξεκίνησε για πρώτη φορά η εγκατάσταση των Οθωμανών επί Ευρωπαϊκού εδάφους και κατέληξε στην υποδούλωση του ελληνισμού. Έτσι αβίαστα προκύπτει το Μακιαβελλικό απόφθεγμα: "Ένας ηγεμόνας αποφεύγει να χρησιμοποιεί ξένα στρατεύματα και προτιμά να ηττάται με δικά του παρά να νικά με ξένα στρατεύματα εκτιμώντας ως μη αληθινή νίκη που κερδίζεται με τον στρατό των άλλων".

Η χώρα μας έχει το προνόμιο να αναφέρεται στην παγκόσμια ιστορία και στις φιλοσοφικές και κοινωνικές αναλύσεις ως ο χώρος όπου θεσμίσθηκε το ΠΡΩΤΟ ΚΡΑΤΟΣ το ΑΘΗΝΑΪΚΟ ΚΡΑΤΟΣ. Δυστυχώς κινδυνεύει η χώρα μας να καταγραφεί στην παγκόσμια ιστορία όπου θα θεσμισθεί, και πάλι για πρώτη φορά, η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ και η μετατροπή της Ελλάδας από ΧΩΡΑ σε ΧΩΡΟ. Γιατί αυτός είναι ο στόχος και ο προσανατολισμός του ΔΧΣ να οδεύσει η ανθρωπότητα, στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, στην ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ όπου τα σημερινά κράτη θα αποτελούν μακρινή ανάμνηση.

Η επαναστατική αλλαγή και ΑΥΤΟΑΝΑΙΡΕΣΗ του σύγχρονου καπιταλισμού που ήδη συντελείται πειραματικά στην χώρα μας εμπεριέχει ΔΟΜΙΚΑ-ΘΕΣΜΙΚΑ χαρακτηριστικά που η αντανάκλασή τους στην ελληνική κοινωνία θα έχει συνταρακτικά αποτελέσματα. Όπως έλεγε ο πατριάρχης του Σοσιαλισμού ΚΑΡΟΛΟΣ ΜΑΡΞ :Η κίνηση του κεφαλαίου από την ίδια την φύση του κεφαλαίου είναι αντιφατική και επαναστατική. Σε πλήρη εφαρμογή της παραπάνω ρήσης στην χώρα μας συντελείται επαναστατική αλλαγή με την ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ μέσω του ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ στο ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Το ΔΧΚ καταργεί τις υφιστάμενες καπιταλιστικές παραγωγικο-κοινωνικές σχέσεις και ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ την ελληνική κοινωνία σε ΠΡΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, οδηγεί την πατρίδα μας και τους εργαζομένους σε πραγματικό ΜΕΣΑΙΩΝΑ και σε ΝΕΑ ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΑ. Όπου ο νέος και πραγματικός ΦΕΟΥΔΑΡΧΗΣ είναι το άϋλο, εικονικό, ψηφιακό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και ΔΟΥΛΟΠΑΡΟΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ. Η εικονική οικονομία επιβάλλεται οριστικά και αμετάκλητα της πραγματικής οικονομίας.

Βέβαια οι Φεουδάρχες πάντα χρησιμοποιούσαν τους «οικόσιτους δούλους» για να κυριαρχούν επί των δουλοπάροικων. Αυτός θα είναι ο ρόλος της νέας, άχρωμης, απολίτκης, ξενόδουλης και ξενόφερτης πολιτικής ελίτ που δήθεν θα κυβερνά τον τόπο και τους δουλοπάροικους Έλληνες. Τέλος σε επιβεβαίωση της άποψης περί μετατροπής της χώρας σε Χρηματοπιστωτικό Προτεκτοράτο και τον κίνδυνο κατάργησης του ελληνικού έθνος-κράτους, υπενθυμίζουμε ότι η δημιουργία των εθνών-κρατών ήταν υπόθεση ΑΣΤΙΚΗ και με την τεράστια οπισθοχώριση σε Φεουδαρχικές δομές περιττό είναι και το ελληνικό έθνος-κράτος.Αυτό ενισχύεται και από την άποψη του Μαρξ για την "πτώση των εθνών" της Ευρώπης, μετά την ήττα των αστικών τους τάξεων τον Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1848.

Η φαινομενικά ανεξήγητη παλινόρθωση του Φεουδαρχισμού, με βάση τις κληρονομημένες θεωρίες, έχει πρόσφατο ιστορικό προηγούμενο, την κατάρρευση του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση και στις άλλες ανατολικές χώρες. Η κατάρρευση των κρατικο-καπιταλιστικών καθεστώτων οφείλεται σ'αυτή καθ'εαυτή την δομή του συστήματος και στην περιθωριοποίηση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων στο όνομα του σοσιαλισμού. Η κρατική αστική τάξη που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε στα πλαίσια της στρεβλής λειτουργίας του συστήματος, ανέλαβε την «ευθύνη»να βγάλει την κάθε χώρα από την «σοσιαλιστική κρίση» και καταστρατηγώντας και αντιστρέφοντας την παραδομένη και θεοποιημένη αρχή της νομοτέλειας οδήγησε τις χώρες στην προηγούμενη φάση κοινωνικής οργάνωσης ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ και όχι σε μια άλλη μορφή ή φάση σοσιαλιστική. Έτσι και σήμερα το Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο γέννημα της στρεβλής λειτουργίας του καπιταλισμού ανέλαβε να βγάλει την χώρα μας από την βαθειά καπιταλιστική κρίση και αντί να οδηγήσει το σύστημα σε κάποια μετεξέλιξή του το ΚΑΤΑΡΓΕΙ και επαναφέρει την προηγούμενη κοινωνική οργάνωση τον ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΣΜΟ με μόνο πειστικό λόγο επαναφοράς την ΑΠΟΛΥΤΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ του. Έτσι βλέπουμε ότι η ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ενός κοινωνικού καθεστώτος, μιας κοινωνικής βαθμίδας συνοδεύεται από την ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ της προηγούμενης κοινωνικής βαθμίδας. Η κατάρρευση του ΥΠΑΡΚΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ συνοδεύεται από την ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ του ΦΕΟΥΔΑΡΧΙΣΜΟΥ .

Της ανωτέρω εξέλιξης θα προηγηθεί η, από όλους αναμενόμενη, κατάρρευση του συνόλου του πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε αναντιστοιχία από την μια με την ζώσα πραγματικότητα της κυριαρχίας του ΔΧΚ και από την άλλη τον συλλογικό ψυχισμό των Ελλήνων δηλαδή το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟ στο οποίο έχει πλήρως απομυθοποιηθεί και είναι αδύνατη η αποκατάστασή του. Η απώλεια της Ηγεμονίας, εκ μέρους της αστικής τάξης, με την απόλυτη κυριαρχία του ΔΧΚ, καθιστά τους βασικούς πυλώνες της αστικής δημοκρατίας, τον πολιτικό πλουραλισμό και τον κοινοβουλευτισμό, άχρηστους και επιζήμιους στη νέα τάξη πραγμάτων. Η κατάρρευση του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος είναι θέμα χρόνου.

Η ανωτέρω τραγική εξέλιξη στην χώρα μας σύντομα θα αποτελεί πρότυπο και θα «εξαχθεί» σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες και έτσι νομιμοποιούμαστε να παραφράσουμε την γνωστή φράση του Karl Marx :Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη – το φάντασμα της επανόδου του Φεουδαρχισμού.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΦΟΡΕΩΝ

Η «κατάργηση» της υπεραξίας και η επιχειρούμενη θεσμική παλινόρθωση του Φεουδαρχισμού ΚΑΤΗΡΓΗΣΕ και την δυνατότητα ιδεολογικής και πολιτικής σύλληψης και ανάλυσης, των νέων φαινομένων, από το σύνολο της ελληνικής ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (παραδοσιακή, ανανεωτική, σοσιαλιστική, κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική). Το νέο μοντέλο είναι έξω από την αντιληπτική σφαίρα όλης της αριστεράς και οι διάφορες συνιστώσες της ακολουθώντας τον μοναχικό δρόμο του «αγώνα» και της αυτοπεριχαράκωσης, συχνά πυκνά αυτοδιασύρονται με επιλογές που βρίσκονται εκτός χρόνου και τόπου και εκτός οποιασδήποτε στρατηγικής που να υπακούει στις ιδεολογικές και πολιτικές αναφορές τους. Το φαινόμενο αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο γεγονός ότι η αριστερά στο σύνολό της δεν έχει αντιληφθεί τι πραγματικά συντελείται στη χώρα και με αναχρονισμό και σε λάθος κοινωνική βάση τοποθετείται στις εξελίξεις. Οδυνηρό αποτέλεσμα, της αδυναμίας νέας θεώρησης, είναι η αριστερά στην διάρκεια της μεγαλύτερης, τουλάχιστον, μεταπολεμικής κρίσης και με δεδομένη την παρακμή και την απαξίωση του συνόλου του αστικού πολιτικού προσωπικού, αντί να τίθεται επικεφαλής του λαού μας, περιθωριοποιείται έτι περισσότερο. Ίσως σύμπασα η αριστερά θέλει να δικαιώσει όλους εκείνους που την χαρακτηρίζουν σαν συστατικό στοιχείο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος και μαζί με αυτό ετοιμάζει την ΕΞΟΔΟ ΤΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Η αριστερά στο σύνολό της πλέον ξαναζεί με οδυνηρότερο τρόπο το νέο 1989.

Βέβαια την συγκλονιστικότερη εμπειρία βιώνει ο χώρος του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα το μεγάλο του τμήμα το ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ ΠΑΣΟΚ το πάλαι ποτέ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ και ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΑΣΟΚ που ζει το δικό του 1989 και χάνει την γη κάτω από τα πόδια του. Όλη η ιστορική του διαδρομή ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ με μιας από την τρομακτική κατάληξη της μετατροπής της χώρας, με ουσιαστική και καθοριστική ευθύνη των εναπομεινάντων ψηγμάτων του πολιτικού τους φορέα, στο πρώτο παγκόσμια χρηματοπιστωτικό ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ.

Το ίδιο Βατερλώ ζουν και τα συνδικάτα που βρίσκονται σε πρωτοφανή αμηχανία,από τη μια η κυβερνητική εξάρτηση και από την άλλη οι κοσμογονικές επιλογές του ΔΧΚ, μέσω της Τρόικας, που υπερβαίνουν και την δική τους αντιληπτική ικανότητα για τα κοινωνικό-οικονομικά δρώμενα.

Τα συνδικάτα, όπως και όλη η ελληνική κοινωνία, αποσβολωμένα και ανίκανα να αντιδράσουν παρακολουθούν την τεράστια οπισθοχώρηση και την μετατροπή των Ελλήνων σε Δουλοπάροικους του Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου.

Οι εκπρόσωποι των μικρο-εργοδοτών και μικρο-εμπόρων, περισσότερο υποψιασμένοι ότι οι νέοι σχεδιασμοί δεν τους συμπεριλαμβάνουν αντιδρούν σπασμωδικά και σε πρώτη φάση δεν συμμορφώνονται πλήρως προς τας υποδείξεις και για λόγους επιβίωσης υπόρρητα τάσσονται δειλά-δειλά στο πλάι των εργαζομένων.

Η αστική τάξη δέσμια της προπατορικής της λογικής, της ξενόδουλης και συμπληρωματικής εξάρτησης, μαζί με τις παραφυάδες της καταβάλλει φιλότιμες, πλην ανεπαρκείς, προσπάθειες να πείσει τον νέο αφέντη να την εντάξει στους σχεδιασμούς του και να την λογίζει σαν σύμμαχο στο μεγάλο έργο της «διάσωσης της Ελλάδας» Σύντομα, βέβαια, θα αντιληφθεί η καλή μας αστική τάξη ότι ο νέος αφέντης όχι μόνο δεν την χρειάζεται αλλά αντίθετα την θεωρεί βαρίδιο στις επιδιώξεις του.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΙΧΝΕΥΣΗΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Σε συνθήκες βάρβαρης οικονομικής και κοινωνικής κατοχής, που η πατρίδα μας ταχύτατα χάνει την υπόστασή της σαν κρατική οντότητα και μετασχηματίζεται από χώρα σε χώρο, όπου το Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο «τεστάρει» την εξόρμησή του στον πλανήτη με στόχο την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, ο κίνδυνος για οριστική καταστροφή της χώρας είναι ήδη εδώ. Η εγκαθίδρυση της νεο-Φεουδαρχίας και οι πρόνοιες του κατακτητικού και νεο-αποικιακού Μνημονίου καθιστούν ορατό τον κίνδυνο ακρωτηριασμού και τεμαχισμού της χώρας(βοηθούντων και των Καλλικράτηδων). Η πρωτοφανής κατάργηση της ΑΣΥΛΙΑΣ όλων των περιουσιακών στοιχείων του λαού μας, η αναβάθμιση του χρέους και η ποιοτική ΑΝΑΤΡΟΠΗ, από χρέος προς «ιδιώτες» σε χρέος προς ΚΡΑΤΗ και ΥΠΕΡ-ΚΡΑΤΙΚΑ σύνολα ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΙ το χρέος προς όλους τους τυχωδιοκτικούς διεθνείς μηχανισμούς. Η ανατροπή αυτή δημιουργεί άλλης τάξης πρόβλημα καθ'όσον νέοι δανειστές εμφανίζονται κρατικές οντότητες και η ενδεχόμενη άρνηση πληρωμών καθίσταται πλέον αδύνατη. Μπροστά σ' αυτή την υπαρκτή απειλή για την Εθνική Ανεξαρτησία της χώρας και την δεδομένη κατάργηση της Λαϊκής Κυριαρχίας του Λαού μας είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιηθεί ΑΜΕΣΑ η σοβαρότητα της κατάστασης απ' όλους μας και παύοντας να πιστεύουμε ότι εμείς ατομικά θα την γλυτώσουμε, να αρχίσουμε να διαμορφώνουμε όρους πραγματικής και συλλογικής ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ σαν πρόπλασμα νέου ιδιότυπου ΕΘΝΙΚΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ. Σε συνθήκες ΚΑΤΟΧΗΣ ένας λαός το μόνο που μπορεί να αντιτάξει είναι Η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ Εθνικο-απελευθερωτική δράση και πάλη.

Για να είναι εφικτή η άμεση συσπείρωση του λαού μας πρέπει να συμφωνήσουμε στα εξής:

Η διεξαγωγή του νέου αγώνα πρέπει να ορίζεται από τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας και να μη περιορίζεται στα όρια της νομιμότητας που επιβάλλουν το ΔΧΚ και η Κυβέρνηση που πιστά το υπηρετεί.

Η λύση του προβλήματος βρίσκεται εκτός των πλαισίων κυριαρχίας του κεφαλαίου, «παλιού και νέου». Η λύση, για να είναι λύση, θα έχει ανατρεπτικά-αντισυστημικά χαρακτηριστικά, θα ανατρέπει την παρούσα ζοφερή πραγματικότητα χωρίς να επαναφέρει τον «αποκαθαρμένο και καλό ελληνικό καπιταλισμό».Έτσι στη χώρα μας η λύση πρέπει να περιλαμβάνει την απόρριψη κάθε παλιού και την υιοθέτηση ενός ΝΕΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΠΡΟΤΑΓΜΑΤΟΣ, χωρίς αναχρονιστικές αγκυλώσεις, και που θα είναι απόρροια και δημιουργία του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΟΥ το οποίο έχει εξαχνώσει όλες τις παλιές θεωρίες και όλη την υπάρχουσα θεσμική κοινωνία.

Το νέο απελευθερωτικό κίνημα πρέπει να είναι ΕΝΙΑΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ και να περιλαμβάνει όλες τις πολιτικές εκφράσεις και όλες τις κοινωνικές δυνάμεις των εργαζομένων της χώρας, κατοχυρώνοντας στο εσωτερικό του την ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΩΝ ΑΤΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ που αποτελούν αυτά καθ'ευατά ψήγματα ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ.

Πρέπει να απορριφθεί η ηττοπαθής και αντιδραστική άποψη της επανάκτησης, μόνο, των απολεσθέντων κεκτημένων. Χωρίς να υποτιμούμε τις πρότερες κοινωνικές κατακτήσεις πρέπει να γίνει συνείδηση ότι σήμερα, και από την πλευρά του ΔΧΚ και από την πλευρά του κινήματος, τίθενται τα πάντα από την αρχή.

Η βασική αρχή που πρέπει να διέπει την αναγέννηση του κινήματος είναι η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ προσώπων, κοινωνικών ομάδων και γενεών. Μόνο με την αλληλεγγύη των πάντων προς τους πάντες μπορούμε να διασφαλίσουμε την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ και να «κοινωνικοποιήσουμε» την ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ και να την εντάξουμε στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, αξιοποιώντας τον ενθουσιασμό και την νεανική επαναστατική δυναμική της.

Τέλος ότι οι σύγχρονες μορφές πάλης και αγώνα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, γιατί οι μορφές πάλης καθορίζονται από τον στόχο του κινήματος αλλά ταυτόχρονα τον καθορίζουν και τον επανακαθορίζουν. Γιαυτό δεν πρέπει το κίνημα να συνεχίσει με θρησκευτική ευλάβεια στις παρωχημένες μορφές πάλης, που κανένα δεν συγκινούν και δεν συσπειρώνουν, ούτε βέβαια να αποδεχτεί τις μοντέρνες ευρωλάγνες και αποπροσανατολιστικές μεθόδους που καθιστούν το κίνημα διαχειρίσιμο.

Με βάση τις παραπάνω αρχές και αξίες που πρέπει να διέπουν το νέο κίνημα σαν πρώτη πράξη άρθρωσής του κρίνεται η αυτο-οργάνωση πυρήνων και ομάδων ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ σε όλους τους χώρους δουλειάς, εντός και εκτός των συνδικάτων και σε όλους τους χώρους κατοικίας (που ήδη ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σ'όλη την Ελλάδα). Η άμεση πυρήνωση, η δημοκρατική διασύνδεση και ο συντονισμός όλων των πυρήνων σ' όλο το μήκος και το πλάτος της χώρας θα δώσουν την πρώτη και ουσιαστική απάντηση σ' όλους τους κατακτητές της πατρίδας μας και στους εγχώριους υπαλλήλους τους. Το κίνημα, στα πλαίσια αυτής της ελεύθερης διοργάνωσης του αγώνα του θα γονιμοποιεί τις προτάσεις με περιεχόμενο και προοπτική και θα απορρίπτει τις ύποπτες και υποβολιμαίες προτάσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Να γιατί δεν πρέπει να μας ανησυχεί η μερικότητα όλων μας να απαντήσουμε πειστικά και αποτελεσματικά στην κρίση, αυτό είναι υπόθεση του κινήματος και αν συμβάλλουμε όλοι στην διασφάλιση των απαραίτητων όρων χειραφετημένης λειτουργίας του, ένα είναι βέβαιο ότι θα μας εκπλήξει και ως προς την ωριμότητά του και ως προς την ποιότητα της ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ.

Η νέα μορφή οργάνωσης του λαού μας όχι μόνο δεν μπορεί να αγνοήσει τις υφιστάμενες κομματικές λειτουργίες, αλλά αντίθετα είναι υποχρεωμένη να τις περιλάβει και σ' ένα μεγάλο βαθμό, με την αφύπνιση που θα επιφέρει στη βάση τους, να στηριχτεί σ' αυτές. Η νέα μορφή οργάνωσης πρέπει να πείσει και να επιβάλλει σε πρώτη φάση την κοινή δράση (στα πρότυπα της «αναγκαστικής» συμμετοχής στα γεγονότα του Πολυτεχνείου κάποιων δυνάμεων) όλων των προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων του τόπου, σεβόμενη τις επί μέρους ιδεολογικο-πολιτικές τους διαφορές, να κάνει πράξη την λενινιστική πρόταση «χωριστά να βαβίζουμε, μαζί να χτυπάμε» και στη συνέχεια να συμβάλλει αποφασιστικά στην δημιουργία ενός σύγχρονου ΕΘΝΙΚΟ-ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ όπου, χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς, θα συνυπάρξουν όλες οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις της χώρας, παλιές και νέες. Στις συνθήκες της νέας κατοχής ο λαός θα αντιτάξει το νέο Εθνικο-Απελευθερωτικό Μέτωπο και ο μόνος επιτρεπτός και αναγκαίος ηγεμονισμός είναι η συλλογική Ηγεμονία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων που από υπάλληλες τάξεις, με την νικηφόρα πορεία του αγώνα, θα μεταβληθούν σε ηγεμονικές διαμορφώνοντας τις συνθήκες οριστικής εξόδου από την καπιταλιστική κρίση και τον ίδιο τον καπιταλισμό. Έτσι σε κοινή πορεία, με ενότητα και δράση, και χωρίς ασφυκτικούς και λεπτομερειακούς σχεδιασμούς μπορεί ο ελληνικός λαός να ατενίζει με αισιοδοξία την κοινωνία του μέλλοντος «την κονωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών».

ΑΜΕΣΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΚΑΙ ΜΕΣΑ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ

Οι άμεσοι στόχοι, και παράλληλα μέσα συσπείρωσης, του υπό διαμόρφωση κινήματος, της κοινωνικής αριστεράς και των πολιτικών εκφράσεών της είναι:

1)Η ΑΚΥΡΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ και όλων των κυβερνητικών αποφάσεων που το συνοδεύουν.

Το νεο-αποικιακό και κατοχικό «θεσμικό πλαίσιο» χαράσσει την πορεία κατάργησης της ίδιας της χώρας μας και της μετατροπής σε δουλοπάροικους των κατοίκων της. Η χρήση του Αγγλικού αποικιακού δικαίου και η οριστική παραίτηση από την Ασυλία των περιουσιακών στοιχείων της χώρας, η δυνατότητα των δανειστών να μεταβιβάζουν τα «δικαιώματα» σε οποιοδήποτε τρίτο, καταδεικνύουν το θανάσιμο σφιχταγκάλιασμα της πατρίδας μας από τον νεο-ιμπεριαλισμό του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου. Μέχρι «πέναλτι» προβλέπουν για την κατοχύρωσή τους, οι αθεόφοβοι, λες και η Ελλάδα είναι Ανώνυμη Εταιρία. ΤΩΡΑ πρέπει να ΑΚΥΡΩΘΕΙ το Μνημόνιο πριν προλάβουν να «αντικαταστήσουν» όλο το χρέος προς «ιδιώτες» με χρέος προς κράτη και υπερ-κρατικούς μηχανισμούς. ΤΩΡΑ ο λαός μας πρέπει να πετάξει εκτός χώρας όλους τους ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΥΣ «ΣΩΤΗΡΕΣ».

2)Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ:

Δεν χρωστάμε σε κανένα, οι δανειστές-τοκογλύφοι έχουν πάρει τα «χρήματά τους» με το παραπάνω. Σε 14 χρόνια για μέσο δανεισμό 230 δις Ευρώ έχουν πάρει 470 δις Ευρώ, τους χρωστάμε κι' άλλα; Επιτέλους ας χρησιμοποιήσουμε την πολύ χρήσιμη, στην προκειμένη περίπτωση, ελληνικότατη έκφραση : Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος. Η απόφαση δεν είναι ούτε απλή ούτε εύκολη, έχει κόστος και απαιτεί, ενδεχομένως, σοβαρές θυσίες, αλλά είναι Η ΜΟΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Πρώτα πρέπει ο λαός μας να αρνηθεί την Προτεσταντική ηθική του κέρδους, του χρέους και του τόκου και διατηρώντας την Ανατολική Ορθόδοξη αντίληψη περί Ανηθικότητας αυτών, στη συνέχεια να ΑΡΝΗΘΕΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΘ' ΟΛΟΚΛΗΡΙΑ ΣΑΝ ΜΗ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΟ, ΣΑΝ ΠΛΗΡΩΜΕΝΟ. Η έξοδος της χώρας από το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα είναι εφικτή και εναλλακτικές προτάσεις οικονομικής συνεργασίας υπάρχουν, όπως βέβαια αυτόνομη, έστω και μερική, πρόταση αποτελεί η αυτοχρηματοδότηση από το υστέρημα του αποφασισμένου λαού μας. Η έξοδος από το ΔΧΣ θα είναι ανέλπιστα σύντομη για δύο λόγους: Πρώτος λόγος είναι η ίδια η ΑΠΛΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ που σύντομα θα επανακάμψει για να βρει νέες ευκαιρίες στην χώρα μας, το έκανε απέναντι στο μέγιστο εχθρό του την ΟΚΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, δεν θα το κάνει με την Ελλάδα; Ο δεύτερος λόγος πολύ ενδεχόμενος και ιδιαίτερα κρίσιμος, που μπορεί να αλλάξει τα Ευρωπαϊκά δεδομένα ,είναι το γεγονός το δικό μας παράδειγμα να ακολουθήσουν, κάτω από την λαϊκή πίεση, και άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ο λαός μας σε ΠΑΛΛΑΪΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ καλεί τους εργαζομένους όλης της Ευρώπης να εγκαταλείψουν την στάση του Πόντιου Πιλάτου έναντι της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ και όλοι οι εργαζόμενοι της Ευρώπης και όλου του κόσμου να κάνουμε πράξη την οριστική διαγραφή των ΑΝΥΠΑΡΚΤΩΝ ΧΡΕΩΝ όλων των χωρών προς το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα.

3) ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ:

Ο ελληνικός λαός, που στη μεγάλη του πλειοψηφία δεν ήταν ποτέ ευρωλάγνος, πρέπει να αναγνωρίσει την ιστορική αποτυχία της ένταξής μας στην Ευρωζώνη. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μας ΟΙ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΠΕΡΙ ΙΣΧΥΡΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ στα πλαίσια της ευρωζώνης. Η δημιουργία της ωφέλησε, κυρίως, το Χρηματοπιστωτικό Κεφάλαιο της Γερμανίας, τους 70αρηδες ραντιέρηδες της κυρίας Μέρκελ, σε βάρος όλων των Ευρωπαίων εργαζομένων, ακόμα και των ίδιων των Γερμανών εργαζομένων. Η Μέρκελ την ανεξήγητη μάχη που δίνει, το τελευταίο διάστημα, εναντίον των υποτίθεται αφερέγγυων κρατών της ευρωζώνης, ούτε την Γερμανοποίηση της Ευρώπης επιδιώκει, ούτε την διάλυσή της απεργάζεται, απλά αγωνίζεται για την βελτίωση των όρων συμμετοχής του Γερμανικού Χρηματοπιστωτικού Κεφαλαίου, των ραντιέρηδων που εκπροσωπεί, στο Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα. Σ'αυτή της την προσπάθεια χρησιμοποιεί, στο βαθμό που της επιτρέπεται από το ΔΧΣ που είναι παρόν παντού, την ΕΕ και όλες της χώρες της Ευρώπης.

Η απαγκίστρωση από την ευρωζώνη και η επιστροφή στην ΔΡΑΧΜΗ είναι αναγκαία και απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση και για μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ. Η υποτίμηση της δραχμής μπορεί να αξιοποιηθεί στη νέα προσπάθεια για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων που η ουσιαστική της βελτίωση μπορεί και πρέπει να προέλθει από την διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς. Η επαναφορά της δραχμής ούτε καταστροφική είναι ούτε πλήττει το ΕΘΝΙΚΟ ΓΟΗΤΡΟ μας και ούτε οδηγεί την χώρα στο περιθώριο της ανθρωπότητας (Αλβανοποίηση), αντίθετα η παραμονή υπό την μπότα του ΔΧΚ και της Τρόικας και καταστροφική είναι και οδηγεί την χώρα στο περιθώριο και την απομόνωση.

4) ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΧ/ΣΕΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ:

Η εθνικοποίηση του Τραπεζικού Συστήματος στα πλαίσια της εξόδου από το ΔΧΣ είναι επιβεβλημένη για δύο κυρίως λόγους:Πρώτος λόγος η αυτόματη κατάρρευση του έξω από τον εθνικό έλεγχο λόγω της ακαριαίας απαξίωσής του, σαν κάτοχο δημόσιων χρεογράφων, και ο κίνδυνος εξαγοράς του από το ΔΧΚ «αντί πινακίου φακής» είναι περισσότερο από ορατός. Ο δεύτερος λόγος είναι η αναγκαιότητα συμβολής όλου του Τραπεζικού Συστήματος στην Πραγματική και Ουσιαστική Παραγωγική Ανασυγκρότηση της Χώρας εκτός του πλαισίου του ΔΧΣ. Η εθνικοποίηση των Τομέων Στρατηγικής σημασίας επιβάλλεται για να καταστεί δυνατή η ανασυγκρότηση της χώρας και να αποκατασταθούν οι πραγματικές αξίες και τα πραγματικά κοινωνικά αγαθά που ο καπιταλισμός τα τελευταία χρόνια τα μετέτρεψε σε εμπορικά προϊόντα (υγεία, παιδεία, ενέργεια, συγκοινωνίες, περιβάλλον κλπ).

Όπως όλοι αντιλαμβανόμασθε και μόνο η κίνηση του λαού μας, με όλες τις μορφές οργάνωσής του (παλιές και νέες),στην κατεύθυνση των παραπάνω στόχων απαιτεί παλλαϊκή ενότητα και συσπείρωση. Ναι η υπόθεση της ανατροπής της σημερινής ζοφερής κατάστασης είναι υπόθεση άλλης εξουσίας, είναι υπόθεση άλλου συσχετισμού δυνάμεων, είναι υπόθεση του νέου Πατριωτικού Εθνικο-Απελευθερωτικού Κινήματος και όχι απλά κάποιων συνειδητοποιημένων πρωτοποριών, τις οποίες τις περιέχει χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς. Η αποτίναξη του νέου ζυγού και η διαμόρφωση νέων ελπιδοφόρων όρων για την χώρα και τον λαό μας είναι υπόθεση ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ.

Σ.Σ.: Το ανωτέρω κείμενο, είναι αποτέλεσμα και απαύγασμα της έντονης κοινωνικής και πολιτικής ανάμειξης του συντάκτη από το 1972 και ταυτόχρονα έκφραση και κραυγή αγωνίας για την παρούσα και μελλοντική πραγματικότητα της χώρας μας. Οι ανωτέρω απόψεις και προτάσεις, ενδεχόμενα να εμπεριέχουν αντιφάσεις και στρεβλές αντιλήψεις ,για κάποιους που έχουν άλλη θεώρηση των πραγμάτων. Οι απόψεις αυτές σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκληφθούν σαν εξυπνακισμοί ή σαν «οδηγίες προς ναυτιλομένους», αντίθετα φιλοδοξία και διακαής πόθος του συντάκτη είναι η μικρή τους συμβολή στον τόσο κρίσιμο και αναγκαίο κοινωνικό και πολιτικό διάλογο στις τραγικές συνθήκες που βρίσκεται ο τόπος μας και ο λαός μας.

Το ειδα στο: peripatris.blogspot.com