ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ. - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ.

Όθων Ιακωβίδης

Μέσα στην αντάρα της μεγάλης φουρτούνας, αποκαλύπτεται η ικανότητα του κάθε μέλους του πληρώματος του καραβιού.
Τις ώρες εκείνες, που ο καθ’ ένας βρίσκεται «ενώπιος ενωπίω», δηλαδή απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στο δρεπάνι του ολέθρου, δεν περνάει το δήθεν. Είναι η ώρα της αλήθειας. Δεν χωράνε ψέματα και υπεκφυγές, γιατί η νομοτέλεια της φύσης δεν ξεγελιέται. Το δήθεν, είναι για να ξεγελάμε τους άλλους, όχι τον εαυτό μας.....
Αυτός μας ξέρει καλά.
Την ώρα της κρίσης, το καλοραμμένο κοστούμι, δεν εντυπωσιάζει κανέναν πιά, ούτε από το πλήρωμα, ούτε από τους επιβάτες, γιατί δεν βοηθά σε τίποτε, ούτε στο γρήγορο «κουβάδιασμα» των νερών από το κατάστρωμα, ούτε στο σκαρφάλωμα επάνω στα κατάρτια, ούτε στο «τιμόνιασμα» του σκάφους.
Το «σινιέ» πουκάμισο, γραβάτα, ρολόϊ, παπούτσια, που την προηγούμενη μέρα, στο πάρτυ στην ηλιόλουστη παραλία, έδειχνε το status του κατόχου του και αποσπούσε την προσοχή και το θαυμασμό των πρόθυμων γυναικών και των υποψηφίων συνεταίρων και επενδυτών, δεν καθιερώνουν τον κάτοχό τους στην ηγεσία του πληρώματος που απειλείται με αφανισμό, από στιγμή σε στιγμή, στα μαύρα και αφηνιασμένα κύματα.
Αυτά, είναι χρήσιμα (και πολλές φορές αποτελεσματικά), για να πείσουν κάποιοι, χωρίς προσόντα, ότι τα έχουνε, ή για να πείσουν ότι είναι άλλοι από αυτό που είναι στην πραγματικότητα.

Έτσι, την ώρα της φουρτούνας, ο ψευτοπαλληκαράς, θα μαζευτεί στη γωνιά και, με χεσμένο το σινιέ κοστούμι, θα περιμένει ποιό θα είναι το κύμα που θα τον αρπάξει για να τον ρίξει στα μανιασμένα φίδια του καιρού και της θάλασσας και ο ψευτοκαπετάνιος, μέσα στα χρυσοποίκιλτα γαλόνια της στολής του, τη μόνη εντολή που θα είναι ικανός να δώσει εκείνη την ώρα, θα είναι στον «μαρκόνη», να στέλνει ασταμάτητα SOS, περιμένοντας μοιρολατρικά, τη σωτηρία του από άλλους.

Η Οικονομία της Ελλάδας, εδώ και 25 χρόνια, κινείται, εν γνώσει των καπεταναίων της, επάνω σε ένα «βουβό κύμα» δανεισμού τεραστίων διαστάσεων, που τον τελευταίο χρόνο έπαψε να είναι «βουβό» και ξέσπασε σε τρικυμία μεγίστου βαθμού, ικανή να βουλιάξει ανά πάσα στιγμή, το πλοίο «ΕΛΛΑΣ» .
Είναι γνωστό πια σε όλους, ότι η ευθύνη, τόσο της εισόδου του πλοίου όσο και της μη έγκαιρης εξόδου του από αυτά τα επικίνδυνα νερά, είναι αποκλειστικά των καπεταναίων και του πληρώματος, που όλα αυτά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης» κουμαντάριζαν το πλοίο και την πορεία του, εναλλασσόμενοι στο «πιλοτήριο».

Σήμερα, όμως, θέλω να σταθούμε σε ένα μέλος του πληρώματος, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην περιπέτεια που ζεί σήμερα η Ελληνική κοινωνία, μετά την παράδοση της Οικονομίας της σε ξένα χέρια.
Αναφέρομαι στο Συνδικαλισμό.
Σε έναν τεράστιο μηχανισμό, που απασχόλησε (και απασχολεί) τεράστιο αριθμό εργατοωρών και δαπανά τεράστια ποσά για τη μελέτη, προαγωγή και εμπέδωση των συμφερόντων των εργαζομένων που εκπροσωπεί. Ένα μηχανισμό, που αποδείχθηκε εντελώς αναποτελεσματικός και, εν τέλει, άχρηστος έως επιζήμιος (αφού «εν μία νυκτί» έχασε όλα τα «κεκτημένα» που «εξασφάλισε μετά από αγώνες» όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης).
Πράγματι, που πήγαν, ρε παιδιά, τα «κεκτημένα»;;;
Και, πώς ήταν «κεκτημένα», αφού τα χάσαμε;
Άρα, ποτέ δεν τα κατακτήσαμε πραγματικά. Ήταν κι αυτά δανεικά, σαν το χρήμα, επάνω στο οποίο στηρίχθηκε και η απόκτησή τους. Το μόνο που δεν χάθηκε, είναι η «βουλευτοποίηση» και υπουργοποίηση της συνδικαλιστικής ηγεσίας.

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, γίνεται η αποκάλυψη της αλήθειας.
Και η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή, ιδίως για εμάς που νομίζαμε ότι όλη αυτή η δαπάνη τεράστιου χρόνου και χρήματος, που έλειψαν όλα αυτά τα χρόνια από την παραγωγική διαδικασία και το Ταμείο της κοινωνίας, άξιζαν.

Όμως, τίποτε το δήθεν δεν αξίζει πραγματικά. Και αυτό, φαίνεται την «ώρα της κρίσης. Τη «στιγμή της αλήθειας» που, ή ο ταυρομάχος θα «φάει» με το ξίφος του τον ταύρο, ή ο ταύρος θα ξεντεριάσει τον ταυρομάχο με τα κέρατά του.

Σήμερα, λοιπόν, που η θύελλα της οικονομικής κρίσης έχει ήδη ξεσπάσει και μέρα με τη μέρα ο Βοριάς σαρώνει όλο και δυνατότερα το κοινωνικό τοπίο, τα στημένα σκηνικά ξηλώνονται και τα κοστούμια σχίζονται. Και αποκαλύπτεται η Αλήθεια που όταν είναι γυμνή, μπορεί να είναι και άσχημη, αλλά είναι πάντα απλή: Έτσι, βλέπουμε, πλέον, καθαρά, ότι ο συνδικαλισμός, στην Ελλάδα, δεν ήταν τίποτε περισσότερο από το δεύτερο «δεκανίκι» του καθεστώτος πολιτικού συστήματος. (Το πρώτο, είναι η κομματοτρεφόμενη οικονομική ολιγαρχία).

Ήταν ο μηχανισμός που ανέλαβε εργολαβικά τον εξανδραποδισμό της Ελληνικής κοινωνίας στο κομματικό σκλαβοπάζαρο.
Ήταν ο ενδιάμεσος μηχανισμός που εξασφάλιζε ψήφους στα κόμματα και αργομισθίες στους ψηφοφόρους.
Ψήφους μόνιμους ή «επί συμβάσει», αναλόγως της μονιμότητας της είσπραξης της αντιμισθίας του Δημοσίου που προσεφέρετο στο ανδράποδο για την προτίμηση του κόμματος που το διόριζε.
Ήταν ο μηχανισμός που επιτρέπει στον αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, κ. Θεόδωρο Πάγκαλο να λέει προς τα ανδράποδα του κόμματός του (και των άλλων κομμάτων) «μαζί τα φάγαμε», εννοώντας τα δισεκατομμύρια των δανεικών Ευρώ που πνίγουν σήμερα την κοινωνία μας.
Ήταν ο μηχανισμός που ευνούχισε τον Έλληνα (κυρίως το νέο) από την (πατροπαράδοτη και άκρως επιτυχημένη διεθνώς) επιχειρηματικότητα, καθιστώντας τον κηφήνα και λάτρη της αργομισθίας.

Αυτά και μόνο, για να μην αναφερθούν και άλλα πολλά, σκιαγραφούν ένα μηχανισμό που αντί να προσφέρει στους εργαζόμενους , δηλαδή σε όλη την κοινωνία, κάτι το ωφέλιμο, δημιούργησε βαθειές πληγές στο κορμί της και στο πνεύμα της, που δύσκολα θα επουλωθούν.

Απόδειξη και ομολογία του συνδικαλισμού για τον ρόλο του ως Ηρακλή του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος, αποτελεί η σημερινή κριτική στάση του απέναντι στο σύστημα αυτό, που με μία υπογραφή του, (αυτή του «μνημονίου») γκρέμισε όλες τις δήθεν «κατακτήσεις» που έσειαν πανηγυρικά πάνω από τα κεφάλια τους, ως αδιαφιλονίκητα «κεκτημένα» οι εργατοπατέρες.

Αν δεν ήταν τσιράκια του συστήματος αυτού, θα είχαν βγεί στους δρόμους, όχι φωνάζοντας, παραπειστικά και αποπροσανατολιστικά συνθήματα, εναντίον του Μνημονίου και των μέτρων που αυτό προβλέπει, αλλά θα φώναζαν εναντίον αυτών έφεραν το Μηνημόνιο.
Αυτών που επί 25 χρόνια δημιουργούσαν όλες τις προϋποθέσεις να χάσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία στον, πλέον ζωτικό Ελληνικό χώρο, αυτόν της Εθνικής Οικονομίας μας.
Δηλαδή θα φώναζαν εναντίον του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που είναι ο μόνος υπεύθυνος για την άλωση της Ελληνικής κοινωνίας από αλλοεθνείς.
Το Μνημόνιο, δεν αποτελεί κάποια αυτοτελή ύπαρξη, που ήρθε απρόσκλητη, απαίτησε και παρέλαβε την διαχείριση της Ελληνικής Οικονομίας.

Το Μνημόνιο είναι αποτέλεσμα και επιλογή του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, αναπόσπαστο μέρος του οποίου είναι και ο συνδικαλισμός.

Εκείνο, όμως, που είναι απαράδεκτο, είναι η απόπειρα συνέχισης της κοροϊδίας των εργαζομένων, από την ηγεσία των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΟΛΜΕ κλπ. Διότι αυτό γίνεται, όταν διαμαρτύρονται εναντίον του Μνημονίου.
Εναντίον του Μνημονίου φωνάζουν μόνον όσοι είναι ένοχοι της ύπαρξής του, με πρώτη και καλύτερη τη ΝΔ.
Και είναι φυσικό και επόμενο. Διότι, μόνον έτσι μπορούν να θολώσουν τα νερά της πραγματικότητας, που είναι ανελέητη, καθώς επιτάσσει την πλήρη εξυγίανση του πολιτικού σκηνικού του παρόντος και του μέλλοντος από δήθεν πατριώτες, δήθεν ικανούς και δήθεν λαοπρόβλητους ηγέτες, μαζί με τα τσιράκια τους.
Τα κοστούμια τους σχιστήκανε, τα γαλόνια τους ξηλωθήκανε και φάνηκε η απύθμενη ανεπάρκειά τους.

Η αποκάλυψη είναι σε θέα όλης της Ελληνικής κοινωνίας.
Μόνο οι κομματικά αποβλακωμένοι δεν τη βλέπουν.