ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ;

Ξεκινάμε αυτή την ανάρτηση με ένα εξαιρετικό άρθρο του Π.Παπακωνσταντίνου για την τρομοκρατία του αριστερισμού, και την τρομοκρατία της φτώχειας, και στη συνέχεια θα δούμε και μερικές ειδήσεις (+ ένα εκπληκτικό φωτορεπορτάζ) για το πως οι λαοί ρημάζονται ανά τον κόσμο:


Περί τρομοκρατίας και άλλων δαιμονίων

Eνα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, το φάντασμα της αποσταθεροποίησης. Κυκλοφορούσε λαθραία, απαρατήρητο απ’ όλους μέχρι τη στιγμή που μας το φανέρωσε ο πρωθυπουργός στη διακαναλική του συνέντευξη, όπου μας είπε ότι, αν δεν εκλεγούν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ, η χώρα θα μπει σε τρομερές περιπέτειες. Μπορεί πολλοί να δυσκολεύτηκαν να εννοήσουν την άρρηκτη σχέση μεταξύ Σγουρού και δημοκρατίας, Μπουτάρη και σταθερότητας, οχυρωμένοι πίσω από επιπόλαια επιχειρήματα του τύπου «και ο Σαρκοζί έχασε τις περιφερειακές εκλογές, και ο Ομπάμα τις βουλευτικές, αλλά δεν χάλασαν τον κόσμο, βρε αδελφέ». Ωστόσο, οι διεθνείς αγορές κατάλαβαν πολύ καλά το μέγεθος του διακυβεύματος, γι’ αυτό μετά τη συνέντευξη Παπανδρέου εκτίναξαν τα περίφημα spreads στα ουράνια. «Είδατε, σας τα ’λεγα», απεφάνθη δικαιωμένος ο πρωθυπουργός και επανήλθε δριμύτερος, για να μας προειδοποιήσει ότι αν δεν ψηφίσουμε σωστά στις τοπικές εκλογές, κινδυνεύουμε να τιμωρηθούμε πάραυτα με βουλευτικές.

Κάπου εκεί ήρθαν κι οι φάκελοι–βόμβες. Στη δεδομένη συγκυρία, το γελοίο πήρε διαστάσεις τραγωδίας. Η τρομοκρατία επιστρέφει, η δημοκρατία κινδυνεύει, η Ελλάδα εκτίθεται διεθνώς και ο σώφρων πολίτης οφείλει να αναζητήσει το σίγουρο, σιδερένιο χέρι που θα του προσφέρει ασφάλεια και σταθερότητα (τώρα, αν αυτό το σίγουρο χέρι δεν είναι ικανό να αποτρέψει φονικές εκρήξεις ούτε μέσα στο υπουργείο Δημόσιας Τάξης, είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο).

Μα, πίστευαν σοβαρά αυτά τα παιδαρέλια ότι, πληρώνοντας είκοσι ευρώ σε μια εταιρεία σεκιούριτι κι άλλα δέκα για λιγουλάκι κοινό μπαρούτι, θα σκότωναν τον Σαρκοζί στο Ελιζέ; Ναι, το πίστευαν. Και ότι θα εξόντωναν τη Μέρκελ μ’ ένα φάκελο που έγραφε «Θόδωρος Πάγκαλος»; Ακριβώς! Και ότι θα ανατίναζαν τη γαλλική πρεσβεία με τα άπαντα του Σουρή σε δέμα, που είχε ως όνομα αποστολέα το... «Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος»; Αν σας παραξενεύει κι αυτό, διαβάστε το παρακάτω κατ’ εξοχήν τρομοκρατικό ποίημα, που έγραψε ο εν λόγω συγγραφέας το 1883 υπό τον τίτλο «Οι φόροι», και θα καταλάβετε:

«Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι / και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι / ... Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώσει / για τόσα νομοσχέδια μη βγάλει τσιμουδιά / Εις της πατρίδας τον βωμόν το αίμα του ας δώσει / χωρίς ν’ αφήσει στεναγμόν η μαύρη του καρδιά / Κι αν τώρα πάλιν έπεσεν επάνω του ο κλήρος / Πρέπει και πάλι να φανεί γενναίος - μάρτυς - ήρως».

Εξι χρόνια αργότερα, ένας άλλος συγγραφέας, ο Μαρκ Τουέιν, θα έκανε το δικό του σχόλιο περί τρομοκρατίας στο έργο του «Ενας Γιάνκης του Κονέκτικατ στην Αυλή του Βασιλιά Αρθούρου»:

«Υπήρχαν δύο τυραννίες της Τρομοκρατίας: Η μία έκανε εγκλήματα με θερμό πάθος, η άλλη με ψυχρή αναλγησία. Η πρώτη κράτησε λίγους μήνες, η άλλη χίλια χρόνια. Εμείς όμως ανατριχιάζουμε μονάχα όταν ακούμε για τη φρίκη της δευτερεύουσας τρομοκρατίας, της στιγμιαίας τρομοκρατίας. Για να το πω πιο απλά: Τι είναι η φρίκη μιας γρήγορης εκτέλεσης με τσεκούρι, μπροστά σε εκείνη του ισόβιου, αργού θανάτου από την πείνα, το κρύο, τους εξευτελισμούς, τη βαναυσότητα και την απόγνωση; Τι σχέση έχει ο γρήγορος θάνατος από αστροπελέκι με τον αργό θάνατο πάνω στην πυρά; Το νεκροταφείο μιας γαλλικής πόλης αρκούσε για τα φέρετρα που γέμισαν στη διάρκεια της σύντομης Τρομοκρατίας, για την οποία τόσο φιλότιμα μας έχουν διδάξει να ανατριχιάζουμε και να θρηνούμε. Ωστόσο, ολόκληρη η Γαλλία δε θα χώραγε τα φέρετρα που είχαν γεμίσει από την προηγούμενη, την πραγματική τρομοκρατία – εκείνη την ανείπωτα πικρή και αποτρόπαιη τρομοκρατία που κανείς μας δεν διδάχτηκε να βλέπει τις τεράστιες διαστάσεις της με τον οίκτο που της πρέπει».

Το υστερόγραφο προέρχεται από τον Μαχάτμα Γκάντι, ο οποίος έγραφε σε ένα δοκίμιο για τη μη βία, το 1926: «Μια ένοπλη σύρραξη μεταξύ κρατών μάς γεμίζει φρίκη. Αλλά ο οικονομικός πόλεμος δεν είναι καλύτερος από την ένοπλη σύγκρουση. Μοιάζει με χειρουργική επέμβαση. Ο οικονομικός πόλεμος είναι ένα διαρκές βασανιστήριο. Και οι καταστροφές που προκαλεί είναι όχι λιγότερο τρομερές από εκείνες που στηλιτεύει η πολεμική λογοτεχνία… Το κίνημα κατά του πολέμου είναι δίκαιο. Προσεύχομαι για την επιτυχία του. Αλλά δεν μπορώ να κρύψω τον φόβο μου ότι το κίνημα θα αποτύχει αν δεν αγγίξει τη ρίζα του κακού – την ανθρώπινη απληστία».

Την ίδια ώρα, η "κινεζοποίηση" των εργατών προχωρά ακάθεκτη σε όλο τον κόσμο:

Γιατί δεν τρώτε...παντεσπάνι τυρί; 
Αυτή είναι η πρόταση της κυβέρνησης της Ιρλανδίας προς τον κόσμο που δεν έχει να φάει...Ιδού σχετικό άρθρο του Guardian:
Let them eat cheese: anger as Ireland plans handouts of cheddar to the poor
The country may be a few heartbeats away from intervention by the International Monetary Fund but today the Irish government had a novel message for the public: let them eat cheese.
3 tonnes of fresh cheddar will be distributed from 15 November with collection centres in towns and cities around the country.
The minister said the scheme was "an important means of contributing towards the well-being of the most deprived citizens in the community".
Fine Gael's agriculture spokesman, Andrew Doyle, said: "People on the breadline would rather the government's attention was on solving the economic crisis they caused and providing jobs rather than on this ridiculous announcement.

Μέτρα λιτότητας, ύψους 6 δισ., στον προϋπολογισμό της Ιρλανδίας
Ο προϋπολογισμός του 2011 της Ιρλανδίας, ο οποίος θα παρουσιαστεί στις αρχές Δεκεμβρίου, θα περιλαμβάνει μέτρα λιτότητας που ανέρχονται σε 6 δισεκατομμύρια ευρώ, για να μειωθεί το έλλειμμα περίπου στο 9,5% του ΑΕΠ έναντι του περίπου 32% που είναι το τρέχον έτος, ανακοίνωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών Μπράιαν Λένιχαν.


Στα όρια της φτώχειας περισσότεροι Βούλγαροι και Ρώσοι
Ένας στους τρεις Βούλγαρους βρίσκεται στα όρια της φτώχειας, σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρόμετρου
Η φτώχεια, παρατήρησε ο κ. Κούτσεφ, επικαλούμενος την έρευνα του Ευρωβαρόμετρου, είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις: τη στατιστική και την υποκειμενική. Για παράδειγμα, σημείωσε, από μελέτη της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας Eurostat το 2008, προέκυψε ότι το 21% των Βούλγαρων είναι φτωχοί. Ωστόσο, τα στατιστικά στοιχεία του Ευρωβαρόμετρου δείχνουν ότι το ποσοστό αυτό διαμορφώνεται στο 45% βάσει των υποκειμενικών αντιλήψεων των πολιτών.
Ίδια εικόνα και στη Ρωσία, όπου ο καύσωνας και η ξηρασία που έπληξαν αυτό το καλοκαίρι τις σοδειές των δημητριακών, προκάλεσαν άνοδο των τιμών των ειδών διατροφής στη Ρωσία, με αποτέλεσμα να αναμένεται αύξηση του αριθμού των Ρώσων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, κατά 700.000 εντός του 2010.

«Μαχαίρι» στη διασκέδαση βάζουν 8 στους 10 Ελληνες
Η τελευταία μέτρηση της Nielsen για την παγκόσμια Καταναλωτική Εμπιστοσύνη, που διεξήχθη 3-21 Σεπτεμβρίου, καταδεικνύει ακόμη ότι δεν περισσεύουν καθόλου χρήματα σε έναν στους τέσσερις πολίτες, ενώ τη μεγαλύτερη ανησυχία αποτελεί για το 40% (υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη) η Οικονομία.
Μετά την Οικονομία, οι αμέσως επόμενες ανησυχίες αφορούν στην εργασιακή ασφάλεια (34%), στην αύξηση των λογαριασμών των ΔΕΚΟ (21%), στα χρέη που οφείλουν τα ελληνικά νοικοκυριά (18%), στις αδυναμίες που παρουσιάζει το Εθνικό Σύστημα Υγείας (15%).



Όσο για τη "Μέκκα" της μεταπολεμικής εποχής του καπιταλισμού, που πλέον τελειώνει, την Αμερική δηλαδή, εκεί πάνω από 42.000.000 Αμαρικάνοι ζουν με κουπόνια σίτισης, ενώ αξίζει να δούμε και ένα φωτορεπορτάζ της "Daily Mail" για τους χίλιους περίπου Αμερικάνους που ζουν -πλέον- στα τούνελ κάτω από το Λας Βέγκας (η εφημερίδα τους αποκαλεί "tunnel people"), και αποτελούν πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα του πως ο καπιταλισμός όχι απλά προλεταροποιεί με πολύ άγριο τρόπο τεράστιες λαικές μάζες, αλλά μερικοί ξεπέφτουν ακόμα χαμηλότερα, στο καθεστώς του "υπό-προλετάριου":












Στις ΗΠΑ, πριν περίπου 100 χρόνια εργάτες έδιναν και τη ζωή τους για το 8ωρο στην εξέγερση του Σικάγο. Την περίοδο του Μεγαλου Κραχ, στις ΗΠΑ δημιουργήθηκε ακόμα και Κομμουνιστικό Κόμμα Αμερικής έγιναν αγώνες, απεργίες, κτλ. Και γι' αυτό τότε πιέστηκε η κυβέρνηση και έκανε και μερικά κεντροαριστερά προγράμματα. Σήμερα ούτε καν αυτά δεν γίνονται - ΠΡΕΠΕΙ όμως να ξαναδημιουργηθούν...

Από το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΕΚΕ, πρόδρομου του μετέπειτα ΚΚΕ, πριν έναν αιώνα στην Ελλάδα...

Στη φτώχεια και στην οργή, το σαβουάρ βιβρ δεν έχει καµία θέση.

Οταν χρειάστηκε, ακόµη και οι πιο αξιοπρεπείς νοικοκυρές της µεσαίας τάξης βγήκαν µε τις κατσαρόλες τους στους δρόµους της χρεοκοπηµένης Αργεντινής.
Σε επιστηµονικό συνέδριο που είχε γίνει στις αρχές του χρόνου στο Πανεπιστήµιο του Νότιγχαµ, η καθηγήτρια της φιλοσοφίας Σάρα Μότα είχε µιλήσει για τον τρόπο µε τον οποίο χειρίζονται την οικονοµική κρίση «κυβερνήσεις που υποτίθεται πως προέρχονται από τις λαϊκές τάξεις και που ωστόσο αποδυναµώνουν τη δυνατότητα αντίστασης αυτών ακριβώς των τάξεων, επειδή παρουσιάζονται µε ένα φιλικό προς αυτές προσωπείο».

Αυτές οι κυβερνήσεις, µε κοινωνικά µέτρα που µοιάζουν πιο πολύ µε ελεηµοσύνη, στην πραγµατικότητα νοµιµοποιούν τη φτώχεια, έλεγε η βρετανίδα καθηγήτρια. Σαν να αποτελούν οι ανισότητες ένα αναπόσπαστο µέρος της «τάξης των πραγµάτων», που όλοι πρέπει να αποδεχτούν ότι είναι αδύνατη η εξάλειψή τους, αυτές οι κυβερνήσεις εξαίρουν την αξιοπρέπεια µε την οποία οι λαϊκές τάξεις υποµένουν τις θυσίες στις οποίες υποβάλλονται για λογαριασµό άλλων. Την ίδια ώρα όµως ένας νεαρός έλεγε στο αµερικανικό περιοδικό «Πουρ»: «Η λέξη αξιοπρέπεια µού είναι ενοχλητική. Μου θυµίζει τους ‘’καλοσυνάτους και γεµάτους αξιοπρέπεια φτωχούς’’ του Ντίκενς. Εγώ είµαι φτωχός και είµαι οργισµένος. Και όταν µου µιλούν για αξιοπρέπεια, έχω την εντύπωση πως ο σκοπός τους είναι να µε εµποδίσουν να εκφράσω την οργή µου γι’ αυτό το σύστηµα που θέλει να µε καταδικάσει στη σιωπή».Πρέπει λοιπόν...

... οι φτωχοί να ακολουθούν το σαβουάρ βιβρ ακόµη κι όταν λιµοκτονούν; Σύµφωνα µε την εποχή µας, που µας καλεί να εγκαταλείψουµε όλα τα προαιώνια ουτοπικά όνειρα και να αποδεχτούµε τους περιορισµούς της πραγµατικότητας, αυτό είναι ωριµότητα.

Καθετί άλλο είναι αδύνατο, ανέφικτο και ανώριµο.

«Το "Δεν µπορείς" βρίσκεται στην ηµερήσια διάταξη», λέει ο φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ. «Δεν µπορείς να συµµετέχεις σε συλλογικές δράσεις, επειδή κινδυνεύουν να καταλήξουν στην τροµοκρατία. Δεν µπορείς να υπερασπίζεσαι το κοινωνικό κράτος, επειδή αυτό δεν είναι ανταγωνιστικό. Δεν µπορείς να βγεις έξω από την παγκόσµια αγορά, επειδή αυτό µπορεί να οδηγήσει σε άλλη µία Βόρεια Κορέα». Μπορείς µόνο να αποδεχτείς ότι είναι αδύνατη η ριζική αλλαγή, ότι είναι αδύνατη η κατάργηση του συστήµατος, ότι είναι αδύνατη µια δηµοκρατία που δεν θα είναι ένα διεφθαρµένο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Η εποχή αυτών των «µπορείς» και «δεν µπορείς» θυµίζει τις ταραγµένες απαρχές του περασµένου αιώνα, όταν ο Γκράµσι είχε γράψει: «Ο παλιός κόσµος πεθαίνει και νέοι παγκόσµιοι αγώνες γεννιούνται.

Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».

Το παράθυρο...

... της ουτοπίας βρίσκεται όµως πάντα µπροστά µας. «Τη βλέπω στον ορίζοντα», έγραφε γι’ αυτήν ο Εντουάρντο Γκαλεάνο. «Κάνω δυο βήµατα κι εκείνη φεύγει άλλα δύο παραπέρα. Κάνω δέκα κι εκείνη κάνει άλλα τόσα. Οσο κι αν προχωρώ, ποτέ µου δεν τη φτάνω. Τι µου χρησιµεύει; Με κάνει να βαδίζω µπροστά

Το ειδα στο ΒΑΘΥ-ΚΟΚΚΙΝΟ