ΜΝΗΜΟΝΙΟ: Το μνήμα της κομματοκρατίας*

Όθων Ιακωβίδης

Έχουν περάσει έξι μήνες από την υπογραφή  του επαίσχυντου «Μνημονίου», που σφράγισε και «κλείδωσε» την παράδοση της εθνικής Ανεξαρτησίας μας, στον πιο ζωτικό εθνικό χώρο, αυτόν της Οικονομίας μας.
Όμως, «ουδέν κακόν αμιγές καλού».

Έτσι, προς επιβεβαίωση, για ακόμη μία φορά, της σοφής αυτής ρήσης, αυτή η οδυνηρή και εξευτελιστική απώλεια της εθνικής Ανεξαρτησίας μας, (η κατάκτηση της οποίας είναι πληρωμένη με εκατόμβες Ελληνικών κορμιών και ποτάμια αίματος  ) ήδη δρά προς τη θετική της πλευρά. Άρχισε να υφαίνεται η κατεδάφιση και το ξήλωμα του πλέγματος των αιτίων αυτής της τραγικής και εξευτελιστικής εθνικής απώλειας.

Αυτό, γίνεται με την  αποκάλυψη της  σύνθεσης αυτού του πλέγματος, σε όσους πολίτες δεν έχουν, ακόμη, αντιληφθεί ότι η κύρια αιτία της πτώχευσης είναι η «κομματοκρατία» και η πατρωνία τής κατεστημένης πολιτικής ηγεσίας, από  οικονομικά συμφέροντα, εγχώρια και διεθνή.

Η αποκάλυψη αυτή, γίνεται με μία σειρά επί μέρους αποκαλύψεων, όπως:

• Η αποκάλυψη του ψεύδους που  εξέπεμπαν επί σειρά ετών τα δύο «κόμματα εξουσίας» που έχαιραν για την επίτευξη μίας Υγιούς Οικονομίας, την ίδια ώρα που στη χώρα κυριαρχούσε η αποβιομηχανοποίηση, η συρίκνωση του Αγροτικού τομέα, το θέριεμα του Δημοσιοϋπαλληλισμού, ο άκρατος και δανειοτροφούμενος καταναλωτισμός (με την παράλληλη ανάπτυξη της Τραπεζικής επέκτασης), η πλήρης αδιαφορία για έρευνα και τεχνολογία, το ξερίζωμα κάθε ίχνους κινήτρου επιχειρηματικότητας, ο οικονομικός εφησυχασμός, κλπ.
• Η αποκάλυψη του κομματικού ψεύδους της ύπαρξης ιδεολογικών στοχεύσεων (Σοσιαλισμός, πατριωτισμός) με τον παταγώδη παραμερισμό τους από τον χυδαίο «κυβερνητισμό» (δηλαδή την επιδίωξη διαχείρισης του εθνικού πλούτου, υπάρχοντος και μέλλοντος) που αποκαλύφθηκε ότι, όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούσε τον μοναδικό πολιτικό στόχο των κομμάτων.
• Η αποκάλυψη του κομματικού ψεύδους της ύπαρξης διαφορών στην οικονομική πολιτική διαχείρισης των κοινών. Μία αποκάλυψη που έγινε με την άσκηση πανομοιότυπης πρακτικής και ρητορικής κατά την εναλλαγή των δύο «κομμάτων εξουσίας» στην κυβέρνηση και αντιπολίτευση, τα τελευταία 30 χρόνια. (Ότι έλεγε ο ένας σαν κυβέρνηση και το απέρριπτε ο άλλος σαν αντιπολίτευση, το έλεγε ο άλλος σαν κυβέρνηση και το απέρριπτε ο ένας σαν αντιπολίτευση).
• Η τελευταία αποκάλυψη, που ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και δεν έχει ολοκληρωθεί, είναι το ψέμμα ότι η παρούσα κρίση είναι κάτι που σύντομα θα περάσει με τα μέτρα που παίρνονται.

Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι βουτηγμένο στο ψέμμα, διότι δεν έχει άλλο δρόμο σωτηρίας, έξω από τη συνέχιση του ψέμματος.

Ο λαός ξέρει ότι αν αρχίσεις με ένα ψέμμα, που δεν θέλεις να το αποκαλύψεις, είσαι υποχρεωμένος να λές συνέχεια ψέμματα για να δικαιολογήσεις πράγματα που έχουν σχέση με το πρώτο σου ψέμμα.

Έτσι, το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, είναι υποχρεωμένο να ψεύδεται συνεχώς, αφού δεν μπορεί να αποκαλύψει το αρχικό του (και θεμελιώδες) ψέμμα. Ότι, δηλαδή, σύσσωμο το καθεστώς πολιτικό σύστημα είναι ο μόνος υπαίτιος της πτώχευσης, με τη νοοτροπία και πρακτική της «κομματοκρατίας» που ανέπτυξε όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης.

Και δικαιολογημένα (από τη δική του οπτική) δεν μπορεί να το κάνει, διότι το αποτέλεσμα θα είναι ολέθριο γι’ αυτόν. «Σφάξτε τους όλους μετά τα Χριστούγεννα!», «Είπατε ψέματα, μας εξαπατήσατε, φύγετε τώρα για χάρη της Χώρας»! γράφει στο κύριο άρθρο της η φιλοκυβερνητική μέχρι τώρα Ιρλανδική εφημερίδα «Σάντεϊ Ιντιπέντεντ», και παρουσιάζει στην πρώτη σελίδα της, με τη μορφή... επικήρυξης, τα κεφάλια και των 15 μελών της κυβέρνησης με αυτό τον οκτάστηλο τίτλο.

Έτσι, η προπαγάνδα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, δίνει τον «υπέρ όλων» αγώνα της, όχι για να σώσει το ένοχο καθεστώς, (αυτό είναι νομοτελειακά τελειωμένο), αλλά για να του δώσει λίγο χρόνο να ανασυντάξει την υποχώρησή του.

Έτσι,  ο πάταγος της κατάρρευσης που, τον πρώτο που θα πλάκωνε ήταν το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, παρουσιάστηκε σαν μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης, αφού έτσι, το κράτος, απόφυγε την πτώχευση, την οποία η προπαγάνδα (προκειμένου να ναρκώσει τη λαϊκή αντίδραση) παρουσίασε ως αδυναμία πληρωμής των μισθών και των συντάξεων.  Αυτό είναι το τελευταίο ψέμμα που η αποκάλυψή του είναι εν εξελίξει.

Είναι το ψέμμα, επάνω στο οποίο παίζεται το τελευταίο κέρδος χρόνου, καθώς οι εκατοντάδες χιλιάδες μισθωτών και συνταξιούχων, μικροεμπόρων και μαγαζατόρων παραμένουν στα σπίτια τους, μπροστά στην τηλεόραση, για να καταλάβουν το τι γίνεται, μπερδεμένοι από τις νέες έννοιες των νέων λέξεων που κυριάρχησαν στα ερτζιανά κύματα και στους Ελληνικούς αιθέρες και μπήκαν στη ζωή μας: Τα spreads, τα CDS, «οι αγορές», το ΔΝΤ, ο «Ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης», τα πιστόλια που έσκαγαν στα χέρια μας και όλα τα συναφή, ζάλισαν περισσότερο τα ήδη ζαλισμένα μυαλά της Ελληνικής κοινωνίας που από την ευφορία της εκλογικής νίκης τού «λεφτά υπάρχουν», έχει ήδη πέσει στην οργισμένη απογοήτευση τού «δεν υπάρχει σάλιο» (και όλοι γνωρίζουν πως, όταν δεν υπάρχει σάλιο, η διείσδυση (του ΔΝΤ και κάθε δυνατού) είναι πολύ πιο οδυνηρή, έως και αβάσταχτη.…).

Αλλά, «το ψέμμα έχει κοντά ποδάρια», όπως αποφαίνεται  η λαϊκή σοφία.

Έτσι, όσο προχωρούμε στην υλοποίηση των επιταγών του «Μνημονίου», όλο και περισσότερο θα αποκαλύπτεται το έγκλημα της παράδοσης της πανάκριβης και ανεκτίμητης εθνικής Ανεξαρτησίας μας, που «αγοράζεται» μόνο με αίμα.

• Η μετατροπή των δανείων μας , από δάνεια οφειλόμενα σε ιδιώτες (ιδιωτικές Τράπεζες, Ταμεία, Funds, κλπ) σε δάνεια οφειλόμενα σε Κράτη
• Η αποδοχή του «μεταβιβαστέου» των «ομολόγων δανεισμού» μας, από τους δανειστές μας σε τρίτους (άλλα κράτη ή χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς), με ότι αυτό συνεπάγεται, που δεν είναι του παρόντος να αναλυθεί
• Η παραίτησή μας από τη διεθνή «ασυλία» της Δημόσιας περιουσίας του Ελληνικού κράτους (που έχει η Δημόσια περιουσία κάθε κράτους) προς τους πιστωτές του.
• Η παραίτησή μας από τη δικαιοδοσία των Ελληνικών δικαστηρίων για την εκδίκαση της υπόθεσης μη πληρωμής δόσεων των δανείων μας και η εκ μέρους μας αποδοχή της εκδίκασης τέτοιων υποθέσεων από τα δικαστήρια της Αγγλίας,

αποτελούν κάποιες αδιανόητες και ασυγχώρητες παραχωρήσεις προ τους δανειστές μας, οι οποίες, όμως, δείχνουν την πραγματική στόχευση της δανειακής αυτής σύμβασης (Μνημόνιο) και αποκαλύπτουν το άλλο ψέμμα: Το Μνημόνιο δεν έγινε για το καλό της Ελληνικής Οικονομίας. Έγινε για τη διασφάλιση της καταβολής του χρέους μας στους δανειστές μας. Έτσι, ενώ η εξόφλησή του ήταν αμφίβολη, διότι δεν υπήρχαν εμπράγματες εγγυήσεις («υποθήκευση» περιουσιακών στοιχείων), τώρα έγινε σίγουρη, αφού «υποθηκεύτηκε», κατά τον καλύτερο τρόπο για τους δανειστές μας, η (διεθνώς απαγορευμένη να υποθηκεύεται) Δημόσια περιουσία του κράτους.

Αλλά, το χειρότερο, δεν είναι αυτό !!!

Το ακόμη χειρότερο, είναι το ότι με όλα αυτά που γίνονται: περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις, ανεργία,  ανέχεια, στραγγάλισμα της αγοράς και σπάσιμο της «ραχοκοκαλιά της οικονομίας» (των μικρομεσαίων επιχειρήσεων), είναι αποδεδειγμένο και ομολογημένο από κορυφαίους Νομπελίστες οικονομολόγους, ότι δεν μπορούν να αποτρέψουν την πτώχευση.

Προχθές, (23/11) ο σοβαρός Αλέκος Παπαδόπουλος, σε ομιλία του στο ΕΛΙΑΜΕΠ, είπε, μεταξύ άλλων, κατά λέξη: «Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί “υπό χρεοστάσιο” από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν….»

Έτσι, λοιπόν, οδηγούμενοι, με μαθηματική ακρίβεια (από το καθεστώς πολιτικό σύστημα), προς αυτό το οποίο προσπαθούμε, θυσιάζοντας την αξιοπρέπειά μας, να αποφύγουμε (την πτώχευση), όλες οι θυσίες μας είναι μάταιες και χωρίς κανένα απολύτως αντίκρυσμα. 

Ο λόγος, λοιπόν, που γίνονται αυτές οι αιματηρές για την κοινωνία θυσίες, δεν είναι για το καλύτερο αύριό της. (Αυτό είναι το τελευταίο ψέμμα του καθεστώτος).

Ο μόνος λόγος που γίνονται, είναι για να κερδηθεί λίγος χρόνος, υπέρ: 

·        της ανασύνταξης του ίδιου του ενόχου (του καθεστώτος πολιτικού συστήματος) που διέπραξε το έγκλημα

·        της καλύτερης κατοχύρωσης των απαιτήσεων των δανειστών μας, οι οποίοι, στο βάθος, είναι οι πάτρωνες του ενόχου αυτού καθεστώτος.

Αυτές οι αλήθειες, οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το Μνημόνιο θα αποτελέσει το μνήμα του ένοχου καθεστώτος πολιτικού συστήματος που, πέραν όλων αυτών, έχει οδηγήσει τη Δημοκρατία να αποτελεί πρόσχημα της λειτουργίας  μίας πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας, το καταστροφικό αποτέλεσμα της οποίας, το βιώνουμε όλοι μας, σαν φτωχοί πολίτες μίας πτωχευμένης Χώρας.

Η κοινωνία, δηλαδή ο κάθε πολίτης και κυρίως η νεολαία, στην οποία ανήκει αυτός ο πλούτος, πρέπει να αγωνισθεί, μέσα στις πόλεις και τα χωριά αυτού του τόπου, για την ανάσχεση της καταστροφικής πορείας που έχουμε πάρει.

Σ’ αυτό τον αγώνα, που ήδη άρχισε, καλείται κάθε Έλληνας / Ελληνίδα, να δώσει όλη του τη δύναμη και ενέργεια.

Και, επειδή από ‘δώ και πέρα τα σημειώματά μου που αναρτώνται σε bloggs παύουν να είναι απλώς καταγγελτικά και περιγραφικά της εφιαλτικής κατάστασης που βιώνουμε, όποιος θέλει να πάρει μέρος σε αυτό τον αγώνα, δεν έχει παρά να στείλει ένα σημείωμα στο othonj3@gmail.com .

Ζητούνται πολίτες / οπλίτες

για να σταματήσουμε , πριν είναι πολύ αργά, την εκτροπή της Δημοκρατίας προς την πλήρη επικράτηση της πολιτικής και οικονομικής Ολιγαρχίας που, ήδη, αφού πρόδωσε τις (δήθεν) ιδεολογίες της (σοσιαλισμό, πατριωτισμό, κλπ) παράδωσε σε αλλοεθνείς  τον πλέον ζωτικό χώρο της Πατρίδας μας, την Εθνική μας Οικονομία και ετοιμάζεται, όπως δείχνουν τα σημάδια, να παραδώσει κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή, δηλαδή το μέλλον της κοινωνίας μας.

Εμείς είμαστε αυτός που περιμένουμε.

Εμείς είμαστε αυτό που θέλουμε.

* κομματοκρατία: η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην καθημερινή πολιτική πρακτική, κατά τα χρόνια της «μεταπολίτευσης».