TO ΣΤΡΙΠ-ΤΗΖ ΤΟΥ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΜΩΡΕΣ ΠΑΡΘΕΝΕΣ.

Όθων Ιακωβίδης

Η εικόνα της Βουλής των Ελλήνων κατά την χθεσινή ψήφιση του Προϋπολογισμού του 2011, ήταν κάτι το εξαιρετικά σουρεαλιστικό.

Ο πολιτικός διάλογος, κάτω από το τραγικό (που περιέχεται στη τρέχουσα κατάσταση της κοινωνίας) είχε κάτι το εξαιρετικά φαιδρό, που σε κάποιες περιπτώσεις έφθανε ως το γελοίο.

Ας δούμε μαζί κάποιες σκηνές του έργου (που θα μπορούσε, στο μέλλον, με μία εμπνευσμένη σκηνοθεσία, να αποτελέσει σουρεαλιστικό αριστούργημα για τους σινεφίλ).

1. Το «Σοσιαλιστικό»(;) κόμμα,(ο αρχηγός του οποίου είναι και Πρόεδρος της  «Διεθνούς Σοσιαλιστικής» και ταξιδεύει ανά τον κόσμο για να διαδώσει παντού σ’ όλη την υφήλιο τα αγαθά του Σοσιαλισμού), ψήφισε τον πιό νεοφιλελεύθερο προϋπολογισμό, που μπροστά του οι προϋπολογισμοί της Δεξιάς που εμφανίσθηκαν στην Ελληνική Βουλή, από το απώτατο ως το πρόσφατο  παρελθόν, φαντάζουν ως κομμουνιστικής εμπνέυσεως και περιεχομένου!!                  ( Μέσα από αυτά τα γεγονότα, αναρωτιέται κανείς, τι άλλο πρέπει να κάνει ο ΓΑΠ για να εκλεγεί ή να ανακηρυχθεί Πρόεδρος της Γαλαξιακής Σοσιαλιστικής….)

2. Ο Σαμαράς, ζηλεύοντας τη δόξα του Λαζόπουλου, έβγαλε πολύ γέλιο με την ατάκα του: «Δεν θα γίνουμε συνένοχοι της χρεωκοπίας»,  όταν και οι τυφλοί έχουν δεί και οι κουφοί έχουν ακούσει πως το κόμμα του έχει τη μισή (τουλάχιστον) ευθύνη της φτώχειας μας, η οποία δεν είναι προϊόν του τελευταίου χρόνου ή της τελευταίας 5ετίας, αλλά αποτελεί προϊόν σύσσωμης της κομματικής νοοτροπίας και πρακτικής των τελευταίων 30 χρόνων.                                                                          Ακούγοντας τον Σαμαρά να λέει αυτά, είδαμε μπροστά μας τον Παλαιοκώστα, (ποζάροντας μπροστά στο ελικόπτερο με το οποίο δραπέτευσε), να λέει στο Δικαστήριο: « - Έ, όχι κύριε Πρόεδρε,  να με κατηγορείται και για δραπέτη», «Το ελικόπτερο πετούσε κοντά στις φυλακές και βρέθηκα κι εγώ μέσα»….

                         

3. Ο Καρατζαφέρης, που ψήφισε υπέρ της παράδοσης της εθνικής κυριαρχίας επί του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της Οικονομίας μας, επετέθηκε λάβρος στην κυβέρνηση για την πιστή τήρηση των όρων της παράδοσης αυτής, τους οποίους ο ίδιος  έχει υπογράψει φαρδειά-πλατειά σε κάθε σελίδα τού Μνημονίου. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.

4. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος επιχείρησε να σώσει (όσο μπορούσε) τα προσχήματα, λέγοντας ευρηματικά ότι «η κυβέρνηση είναι εθνικής ανάγκης και όχι κυβέρνηση της πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ», αλλά δεν έπεισε, καθώς δεν είπε ποιος την ορίζει και τη νομιμοποιεί σαν τέτοια. Φαίνεται πως ξέχασε ότι η κυβέρνηση αυτή κάθισε στις καρέκλες της εξουσίας με την (κίβδηλη, όπως αποδείχθηκε) βεβαίωση του «λεφτά υπάρχουν» και την, ως εκ τούτου υπόσχεση αύξησης μισθών και συντάξεων, ως αντίπαλη πρόταση στο πάγωμα των μισθών και συντάξεων που έλεγε η ΝΔ. Και μόνο το γεγονός ότι παρέδωσε τον πλέον ζωτικό εθνικό χώρο της πατρίδας μας, σε τρίτους, της στερεί το δικαίωμα να ελπίζει ότι μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν «κυβέρνηση εθνικής ανάγκης». Τουναντίον, αυτή η πράξη της, την χαρακτηρίζει σαν «κυβέρνηση εθνικής μειοδοσίας». Χαρακτηρισμός που επιβεβαιώνεται κατά τον πλέον αναντίρρητο τρόπο, με την άσκηση ποινικής δίωξης που άσκησε χθές ο Εισαγγελέας Εφετών των Αθηνών, για εθνική προδοσία (!!!) εναντίον της κυβέρνησης και όσων υπέγραψαν το Μνημόνιο.                                                                             Φαίνεται, επίσης πως ο Βαγγέλης ξέχασε πως στις πρόσφατες εκλογές, το κόμμα του έχασε κατά 1.200.000 ψήφους την δύναμη και ισχύ της εντολής διακυβέρνησης της χώρας και κυβερνά με ένα (πρωτοφανώς ελάχιστο) 19 % του εκλογικού σώματος, εφαρμόζοντας, όχι αύξηση, όχι πάγωμα, αλλά ανηλεή μείωση των μισθών και των συντάξεων.                                                                                       Τα δύο αυτά γεγονότα (και όχι εικασίες ή θεωρίες) δικαιολογούν όσους λέμε ότι η «Εθνική ανάγκη» δεν εξυπηρετείται από μία κυβέρνηση που έχει παραδώσει τη διαχείριση της Εθνικής Οικονομίας σε τρίτους, αλλά «Εθνική ανάγκη» είναι η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε μία νέα ηγεσία, στην οποία δεν μπορεί να συμμετέχει κανένα από τα πρόσωπα του καθεστώτος πολιτικού συστήματος.

5. Το «κλού» ,όμως, της βραδυάς, ήταν η ψήφιση του προϋπολογισμού, από τους βουλευτές και τις βουλευτίνες του ΠΑΣΟΚ.                                  Οι καϋμένοι και οι καϋμένες, αναγκάστηκαν να τον υπερψηφίσουν, παρ’ όλο που καταδίκασαν μετά βδελυγμίας το περιεχόμενο αυτού του τρισκατάρατου προϋπολογισμού, που έδρασε σαν αναγκαστικό στρίπ-τήζ της βουλευτικής ιδιότητάς τους, αποκαλύπτοντας την άχαρη γύμνια της άψυχης μαριονέτας.                                                      Έτσι, αφού έβγαλαν έναν πολύ ωραίο και πειστικό λόγο για την ανάγκη διατήρησης της παρθενίας, με κορυφαία του χορού  των παρθένων, τη Βάσω, παρακολουθήσαμε όλοι (ως βιτσιόζοι οφθαλμολάγνοι) τον βιασμό των παρθένων που, αφού δήλωσαν στον βιαστή τους την απέχθειά τους γι’ αυτό που τους κάνει, σήκωσαν όσο πιο βολικά μπορούσαν, τα πόδια…

Ζήσαμε, λοιπόν, εικόνες ανείπωτου «μεγαλείου», με σέξ, βία και χρήμα,  μοναδικές, ανεπανάληπτες, που μόνο στον πυθμένα της παρακμής μπορεί κάποιος να βρεί….