Εμπρακτη εφαρμογή του είναι οι ανθρωπιστικές πράξεις. Ολες δηλαδή οι ενέργειες που γίνονται από ένα άτομο προς όφελος άλλων ανθρώπων, της κοινωνίας και της ανθρωπότητας. Υπέρτατη έκφραση ανθρωπισμού είναι ο μαρτυρικός θάνατος προς την επίτευξη ενός ανθρωπιστικού σκοπού.
Είναι αυτονόητο, ότι ο ανθρωπισμός, έχει ένταση (ποσότητα ανθρωπισμού) αναλογική (με πολλές διαβαθμίσεις) κατά μήκος μιας κλίμακας από το μηδέν (πλήρης αδιαφορία για τα ανθρώπινα δικαιώματα) μέχρι το δέκα, τον απόλυτο ανθρωπισμό (μαρτυρικός θάνατος για την επίτευξη ενός ανθρωπιστικού σκοπού) και δεν είναι μια ιδιότητα που την έχεις ή δεν την έχεις. (ψηφιακή - μηδέν και ένα)
Αυτό το αντιλαμβανόμαστε όλοι οι "ανθρωπιστές" αν απαντήσουμε ειλικρινά και χωρίς αυτο-υποκρισία στην ερώτηση "για ποια πράγματα θα δίναμε τη ζωή μας" και "για τα οποία θα ήμασταν διατεθειμένοι να υποφέρουμε έναν μαρτυρικό θάνατο". Δεν παίρνουν όλοι οι όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους ανθρωπιστές άριστα. Αρα η ιδιότητα του ανθρωπισμού έχει μια "ποσότητα" ανθρωπισμού που είναι μικρότερη από άριστα και μεγαλύτερη από μηδέν. (Υπάρχουν άνθρωποι που δε θα έδιναν τη ζωή τους αλλά δεν είναι και εντελώς γαϊδούρια).
Στην ερώτηση, αν ένας ανθρωπιστής θα δεχόταν να φιλοξενήσει δωρεάν στο σπίτι του 20 Πακιστανούς μετανάστες, όποιος "ανθρωπιστής" απαντήσει ναι, παρακαλώ να μου στείλει email με τα στοιχεία του για να κανονίσω τα υπόλοιπα. Μέχρι να λάβω έστω και ένα email, δικαιούμαι να θεωρώ ότι δεν υπάρχει κάποιος πρόθυμος. Δικαιούμαι επίσης ότι ακόμη κι αν υπάρχει ένας που να θέλει, η πλειοψηφία των ανθρωπιστών αν απαντήσει ειλικρινά θα πει όχι. Αρα είναι "εν μέρει" (περισσότερο ή λιγότερο - ανθρωπιστές).
Εφόσον ο ανθρωπισμός έχει μέγεθος, δικαιούμαι να θέτω το συμφέρον της οικογένειας μου, των φίλων μου και των ομοεθνών μου, πάνω από το συμφέρον όλων των υπολοίπων και αυτό δε σημαίνει ότι αφού εξασφαλίσω καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και πραγματικής δημοκρατίας στο σπίτι μου δεν μπορώ να ασκήσω και ανθρωπιστική πολιτική και να διαδώσω την ιδέα του ανθρωπισμού σαν έθνος. Εθνος ισχυρό, που να ακούγεται η φωνή του.
Σήμερα, έχει διαμορφωθεί μια στρεβλή αντίληψη της έννοιας ανθρωπισμός. Ο ανθρωπισμός αυτό-προσδιορίζεται σαν το αντίθετο του εθνικισμού και μάλιστα σαν εντελώς αντίθετες όψεις του ίδιου νομίσματος, που είναι απόλυτες (ή είσαι ανθρωπιστής ή είσαι εθνικιστής).
Πρόκειται προφανώς για προπαγάνδα του συστήματος. Ο Ελληνικός λαός έχει υποστεί υπονόμευση. Εχουμε υποστεί ψυχολογικές επιχειρήσεις από τα ΜΜΕ και έχουμε εκτεθεί σε ανθελληνική ιδεολογία. Τυλιγμένη ασφαλώς με το υπέροχο περιτύλιγμα του ανθρωπισμού.
Η έντεχνη ταύτιση από την προπαγάνδα της υπονόμευσης της εθνικής συνείδησης με το φασισμό, δημιουργεί στην Ελληνική κοινωνία αντιθέσεις. Ο βαθμός έκθεσης είναι τόσο μεγάλος, που το άκουσμα της λέξης Ελλάδα έχει γίνει ταμπού. Ο Ελληνικός λαός έχει βγει στο δρόμο, και φοβάται να πει ότι είναι ο Ελληνικός λαός. Αχρωμες, άγευστες και άοσμες έννοιες όπως πολίτες γενικώς, εργαζόμενοι, αγανακτισμένοι (σκέτο) και παρεμφερή έχουν αντικαταστήσει τον προσδιορισμό Ελληνας πολίτης.
Ολες τις προηγούμενες ημέρες προσπαθώ να είμαι στο λευκό πύργο. Καμία μέρα και πουθενά, απο κανέναν, δεν αναφέρθηκε η λέξη Ελλάδα ή Ελληνας. Ενας κλασσικός αριστερόφατσας μάλιστα, μας αποκάλεσε στη συνέλευση "Ελλαδίτες" (!)
Και όλα αυτά, για να μην χαρακτηριστούμε φασίστες. Ο χαρακτηρισμός είναι βαρύς για όλους, αλλά θανάσιμος για έναν πραγματικό αριστερό με διαστρεβλωμένη ανθρωπιστική παιδεία.
Ολα αυτά είναι προϊόντα της διαδικασίας υπονόμευσης. Η ιδεολογία στην οποία έχουμε εκτεθεί μας κάνει να ντρεπόμαστε να πούμε τη λέξη πατρίδα, τη λέξη Εθνος και τη λέξη Ελληνας.
Η υπονόμευση που ξεκίνησε ήδη από τη χούντα και γιγαντώθηκε στη μεταπολίτευση, πήρε τα τρία πράγματα που κράτησαν ζωντανό τον Ελληνισμό τόσα χρόνια, δηλαδή την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, τα βούτηξε στη λάσπη και το αίμα, τα μόλυνε με τη ρετσινιά των βασανιστηρίων και σήμερα αν αναφέρουμε αυτές τις τρεις λέξεις μαζί ή χώρια, είμαστε αυτομάτως φασίστες.
Φυσικά στην πραγματικότητα, η εθνική συνείδηση και ο ανθρωπισμός, δεν έχουν καμία σχέση και δεν είναι σε καμία περίπτωση αντίθετα του ίδιου χαρακτηριστικού. Αντίθετο του ανθρωπισμού είναι μάλλον ο εγωισμός και όχι ο εθνικισμός. Το αντίθετο αυτού που έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο, είναι το να θέσεις σαν επίκεντρο τον εαυτό.
Ο εθνικισμός είναι μια πολιτική ιδεολογία που υποστηρίζει ότι η πρόοδος και η ευημερία ενός λαού, πηγάζει από το βαθμό συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης μεταξύ των πολιτών του λαού αυτού. Σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να τεθεί ως αντίθετο του ανθρωπισμού. Μπορεί π.χ. σε μια χώρα, οι πολίτες να έχουν τέτοιο πνευματικό επίπεδο, που να εξασφαλίζουν άριστες συνθήκες για τους ανήμπορους ανθρώπους της χώρας και να παρέχουν βοήθεια στους δυστυχισμένους όλου του κόσμου. Ολα αυτά όμως, μπορούν να τα κάνουν στα πλαίσια μιας πολιτείας. Ενός κράτους όπου μπορούν να επιβάλλουν τη θέληση τους να είναι ανθρωπιστές. Γιατί να είναι αντίθετος ο εθνικισμός με τον ανθρωπισμό;
Η υπονόμευση που έχουμε υποστεί, έχει ταυτίσει στο μυαλό μας τις έννοιες πατριωτισμός, εθνικισμός και φασισμός και έχει εγκαθιδρύσει εξισώσεις ώστε όποιος πει "Είμαι Ελληνας" αυτομάτως να θεωρείται φασίστας.
Οταν ένας νέος απελπιστεί από την κατάσταση αυτή και γείρει προς την πλευρά του πατριωτισμού, πέφτει στα δίχτυα της ακροδεξιάς με τα χρυσά αυγά. Όταν απελπιστεί ένας νέος και γύρει προς την πλευρά του ανθρωπισμού, πέφτει στα δίχτυα της αριστεράς και του "αντιεξουσιαστικού χώρου" που καπηλεύονται τον όρο "ανθρωπισμός" και τον οικειοποιούνται υποκριτικά. Και οι δύο πλευρές είναι όργανα του συστήματος. Τα στελέχη τους ειδικά στα υψηλά αξιώματα είναι συμφεροντολόγοι. Η βάση είναι κατα μεγάλο μέρος ιδεολόγοι, αλλά υπάρχουν και πάρα πολλοί συμφεροντολόγοι. Συνήθως, όσοι ανεβαίνουν και προωθούνται, εμφανίζουν συμπεριφορά συμφεροντολόγου.
Για να πολεμήσουμε την υπονόμευση που έχουμε υποστεί, το φάρμακο είναι η ενδυνάμωση της εθνικής συνείδησης. Η παγκόσμια διακυβέρνηση που μας ετοιμάζουν, προϋποθέτει ότι θα εγκαταλείψουμε μόνοι μας τα εθνικά μας σύνορα και ότι θα ενωθούμε σε παγκόσμιες κοινωνίες.
Παγκόσμιες κοινωνίες, χρειάζονται παγκόσμια διακυβέρνηση.
Σήμερα, με την τεχνολογία που διαθέτουμε, είναι πάρα πολύ εύκολο να εφαρμόσουμε πραγματική δημοκρατία με δημοψηφίσματα. Η μη διαβλητότητα εξασφαλίζεται με την ανοιχτή ψήφο. Οι πολίτες πρέπει να αποκτήσουν την παιδεία που απαιτείται ώστε να μην ντρέπονται για τη γνώμη τους, αλλά και να μην κρίνουν τις γνώμες των άλλων. Αν τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων δημοσιεύονται ανοιχτά, τότε ο καθένας θα μπορεί να ελέγξει αν η ψήφος του μετρήθηκε σωστά, αν η ψήφος των γνωστών του μετρήθηκε σωστά και το συνολικό αποτέλεσμα. Διαφάνεια, σημαίνει ότι όλα είναι ανοικτά.
Αν παγκοσμιοποιηθούμε, και πάλι λόγω του μεγέθους του παγκόσμιου πληθυσμού δε θα μπορούμε να εφαρμόσουμε πραγματική δημοκρατία. Η ευκαιρία θα χαθεί.
Ολα τα έθνη πρέπει να αντιστυαθούν στη λαίλαπα που έρχεται. Με αλληλεγγύη, αλλά το καθένα απο το δικό του μετερίζι.
Πρέπει να ενωθούμε όλοι οι Έλληνες σε έναν κοινό σκοπό. Τη σωτηρία της χώρας μας. Με σκοπό τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Να αποκτήσουμε το όραμα μιας Ελλάδας δυνατής, που έχει εγκαθιδρύσει πραγματικό δημοκρατικό πολίτευμα και διαδίδει πάλι το φως της πραγματικής δημοκρατίας.
Τώρα που ο εχθρός μας το τραπεζικό καρτέλ, έχοντας εγκαθιδρύσει ένα χουντικό πολίτευμα που ονομάζει ψευδώς δημοκρατία, οι Ελληνες, το έθνος που εφηύρε τη δημοκρατία, πρέπει να δώσουμε και πάλι τα φώτα στον κόσμο για το τι είναι δημοκρατία και τι όχι.
Δε χρειάζεται να καταργήσουμε το κράτος και τις υποδομές. Ολα αυτά μπορούν να επιβληθούν με διάφορους τρόπους και είμαι αισιόδοξος ότι αν κινηθούμε προς την σωστή κατεύθυνση, θα βρούμε λύσεις για όλα.
Είναι τεράστια ευκαιρία τώρα που ο Ελληνικός λαός είναι στο δρόμο, να βρούμε ένα στόχο και να διαμορφώσουμε τις απόψεις για το μετά. Να δώσουμε στο κίνημα αιτήματα. Κύριο αίτημα μας, η δημοκρατία. Να κάνουμε σημαία μας το δίκαιο αίτημα του δημοψηφίσματος (για τα επείγοντα θέματα - μνημόνιο - επαχθές χρέος - βουλευτική ασυλία) και αν και όταν επιβάλλουμε αυτά, να ψάξουμε πως θα οργανώσουμε τη ζωή μας από εδώ και μετά, να αλλάξουμε το σύνταγμα της χώρας μας και να εφαρμόσουμε ένα πολίτευμα που θα δίνει την εξουσία στον Ελληνικό λαό. Όταν θα έχουμε φτιάξει μια Ελλάδα ισχυρή, λόγω του έμφυτου ανθρωπισμού που υπάρχει ριζωμένος στην ψυχή του Ελληνικού λαού, θα φροντίσουμε δώσουμε στους λαούς του κόσμου για το πως μπορούν να φτιάξουν και να σώσουν οι λαοί τις χώρες τους, εφαρμόζοντας δημοκρατία. Τότε, θα έχουμε χώρες εθνικές σε κάθε μια από τις οποίες θα αποφασίζει ο λαός, και τότε θα δοθεί τέλος και στους πολέμους, και στη δυστυχία και στη μιζέρια.
Ένας Ελληνας ανθρωπιστής.
ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ
Kι εγώ μαζί σου!
ΑπάντησηΔιαγραφή«Όταν θα έχουμε φτιάξει μια Ελλάδα ισχυρή, λόγω του έμφυτου ανθρωπισμού που υπάρχει ριζωμένος στην ψυχή του Ελληνικού λαού»,
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ Θαλαμοφύλαξ,
Ο ανθρωπισμός, νομίζω, δεν είναι κάτι σαν, τρόπος του λέγειν, κατάθεση στο ταμείο παρακαταθηκών και δανείων.
Ο ανθρωπισμός μοιάζει με ό,τι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε άθλημα.
Εκδηλώνεται δυναμικά, στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά των ανθρώπων και για το λόγo αυτό, υπάρχει, επειδή «κερδίζεται» από τον καθένα μας, με αγώνα, κάθε στιγμή της ζωής μας.
Η κατάκτηση του ανθρωπισμού είναι τόσο δύσκολη όσο δύσκολη είναι η αναρρίχηση στην κορυφή ενός ψηλού βουνού. Εν ολίγοις, δεν κατακτείται «με τη μία». Θέλει μακρόχρονη, επίπονη και επίμονη προσπάθεια. Ξεκινάς από το βαθμό ανθρωπισμού που σε χαρακτηρίζει, σήμερα και θέτεις στον εαυτό σου κάθε φορά, μικρούς και επιτεύξιμους στόχους. Έτσι προχωράς, γνωρίζοντας όμως ότι ανά πάσα στιγμή, μπορεί να κυριαρχήσει στη ζωή σου ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια και έτσι να χρειαστεί να ξαναρχίσεις από την αρχή.
Το επίπεδο ανθρωπισμού στην πατρίδα μας, νομίζω, είναι περίπου εδαφιαίο. Ρεαλιστικό αρχικό στόχο θα θεωρούσα, οι έλληνες να αρχίσουμε να εξασκούμαστε, κάθε φορά που συναντιόμαστε και συζητάμε, να αποστρέφουμε την προσοχή μας από τον εσωτερικό διάλογο που λαμβάνει χώρα στο νου μας (ξέρεις, κριτική για τον συνομιλητή μας, προκαταλήψεις, πως θα του επιβάλλω τις απόψεις μου, πως θα τον εκμεταλλευτώ και τα όμοια) και να την στρέψουμε, σε αυτά που μας λέει ο συνομιλητής μας, προκειμένου να καταλάβουμε, τη νοοτροπία του αφενός και στη συνέχεια, ποιες είναι οι πραγματικές του ανάγκες.
Με τον τρόπο αυτό θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε πόσο ουσιαστικά μοιάζουμε μεταξύ μας, όλοι με όλους και τότε ανοίγει ο δρόμος για την ευλογία που συνήθως ονομάζουμε ανθρωπισμό.
Αγαπητέ ανώνυμε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ με την περιγραφή της διαδικασίας ανάπτυξης του ανθρωπισμού που παρέθεσες, διαφωνώ όμως κάθετα με την περιγραφή σου για τον Ελληνικό λαό.
Λόγω των δύσκολων καιρών πουέχει περάσει ο λαός αυτός, αλλά και της κουλτούρας μας, είμαστε απο τη φύση μας πονόψυχοι.
Επίσης ο Ελληνικός λαός διαθέτει κάτι που δεν μεταφράζεται στις άλλες γλώσσες.
Φιλότιμο.
Δεν είμαστε όλοι έτσι (και εδώ συμφωνώ) αλλά νομίζω ότι ο λαός μας δεν είναι όπως τον περιγράφουν.
Είμαστε καλύτεροι.
Στην Κένυα γνώρισα και αγάπησα σαν δικά μου, δυο παιδιά. Ενα μωρό οροθετικό και τον Ερικ (15 χρόνων). Γυρνώντας μίλησα στον γιο μου για τα νέα μου παιδιά, του έλεγα πόσο ήθελα να τους έχουμε σπίτι, αλλά (του λέω) ο Ερικ έχει άλλα 4 αδέλφια και είναι ο μεγαλύτερος, αυτόν έχουν να τα φροντίζει. Και μου λέει ο Ρόκος, εντάξει ρε μαμά, να φέρουμε 2, ε όχι κι 6!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα τα περιμένει από μένα το παιδί μου.
Στο θέμα σου. Είμαι ανθρωπίστρια όσο δεν παίρνει (γεννήθηκα έτσι). Όπως πονάω για τον λαό μας, πονάω και για τον λαό της Γάζας και για τον λαό της Αφρικής. Καμία διαφορά για μένα δεν έχει, δεν πονάω εμάς πιο πολύ. Επίσης, αυτό με τις σημαίες μου κάνει κάτι (μου έρχεται κάθε φορά να πω σε κάποιον που είναι ντυμένος ελληνική σημαία "Ελληνας είσαι;" χι, χι). Ο λόγος που δεν το αντέχω είναι αυτός που σου είπα και κατ' ιδίαν στο Σύνταγμα για άλλο θέμα. Κάποιος που αισθάνεται μάγκας δεν χρειάζεται να το βροντοφωνάξει. Μόνο αυτός που δεν είναι, του χρειάζεται.
Παρόλα αυτά, ο αγώνας μου σήμερα γίνεται για την χώρα μου και με ενδιαφέρει μόνο αυτή (εξ ου και το ότι δεν πολυ-συμπαθώ όλα αυτά τα καλέσματα για παγκόσμια εξέγερση -δεν συμμετέχω). Όπως επίσης θεωρώ ότι ο καθένας πρέπει να πάει στην χώρα του και να φροντίσει γι' αυτήν. Κανείς δεν πρέπει να φεύγει για να βρει αλλού καλύτερη ζωή, γιατί φεύγουν όσοι είναι άξιοι, οπότε τελικά οι χώρες μένουν στην υποδούλωση (αφού οι άξιοι φεύγουν και δεν παλεύουν για να αλλάξουν κάτι).
Για να τα ενώσω και να το κλείσω.. Και οι δύο πλευρές κατ' εμέ έχουν το ίδιο πρόβλημα. Δεν είναι ανοιχτόμυαλοι. Η πώρωση κάνει λάθος την όποια στάση ζωής, ακόμα και την "καλή".
Σε φιλώ
Δε διαφωνώ ότι η πόρωση είναι λάθος προς όποια κατεύθυνση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά το να ντρέπομαι να πω ότι είμαι Ελληνας το θεωρώ κατάντια.
@ 10:17 και @em
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αμερικάνικη ταινία «Ο ελαφοκυνηγός» (Ρόμπερτ Ντε Νίρο) ο πρωταγωνιστής αρχικά είναι κυνηγός ελαφιών. Στη συνέχεια, συμμετέχοντας στον πόλεμο του Βιετνάμ, βιώνει εμπειρίες οι οποίες τον οδηγούν να αναγνωρίσει την πραγματική αξία της ζωής, όχι μόνο της ανθρώπινης, αλλά κάθε ζωντανού πλάσματος. Στο τέλος του έργου, του είναι αδύνατο να πατήσει τη σκανδάλη του όπλου του και να αφαιρέσει τη ζωή ενός ελαφιού. Γιατί γνωρίζει. Και η γνώση αυτή δεν του προκάλεσε συνειδησιακή πώρωση, αλλά τον έκανε έναν ευσυνείδητο άνθρωπο.
Είναι φυσικό να διαφέρουν οι αντιλήψεις και οι επιλογές των ανθρώπων μεταξύ τους, ανάλογα του βαθμού βιωματικής γνώσης, της απανθρωπίας, που διαθέτουν.
Είναι λάθος, νομίζω, να πιστεύουμε ότι ο βαθμός ανθρωπισμού του καθενός μας, εξαρτάται από το άθροισμα των ανθρωπιστικών «καλών» που κάνουμε.
Όχι, το πιο σημαντικό είναι, να μην κάνουμε ανθρωπιστικό «κακό», να μην βλάπτουμε συνανθρώπους μας, είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα. Αν δεν βλάπτουμε τους άλλους, μόνο τότε κοιτάμε το κατά πόσο τους ωφελούμε. Και τα δύο μαζί, καθορίζουν τον ανθρωπισμό μας. Έτσι, θα πρέπει να συνυπολογίσουμε το κατά πόσο κάνουμε τα στραβά μάτια για όλες τις ανθρωπιστικές καταστροφές που συμβαίνουν, τόσο κοντά μας και όσο και μακριά μας.
Το όριο πέραν του οποίου το ενδιαφέροντός μας για την ανθρώπινη ζωή καταντά να είναι μια πώρωση, ευχαρίστως θα ήθελα να το πληροφορηθώ – αν είναι ποτέ δυνατό να υπάρξει ένα τέτοιο όριο – από πρόσωπα που έχουν υποστεί ακραίες αδικίες και απανθρωπίες και που έχουν νιώσει την ανάσα του θανάτου πάνω στο δικό τους πρόσωπο. Όλα τα άλλα είναι απλώς (βολική) άγνοια.
Το συναίσθημα της ντροπής είναι μια υγιής αντίδραση όταν προκαλείται από την παρατήρηση συμπεριφορών οι οποίες περιφρονούν την αξία της ανθρώπινης ζωής, συμπεριφορών οι οποίες προκαλούν αδικαιολόγητο ανθρώπινο πόνο. Τέτοιες συμπεριφορές δεν αρμόζουν, ούτε στον ελληνικό πολιτισμό, ούτε σε έλληνες.
Όσοι φεύγουν με τη θέλησή τους από την Ελλάδα, αυτή τη δύσκολη ώρα, είναι αμφίβολο το κατά πόσο γνωρίζουν την αξία που έχει, η πατρίδα σου να στέκει όρθια.
Στις μέρες μας, πρακτικά, η αξία της ανθρώπινης ζωής έχει φτάσει να είναι ίση με μερικά ευρώ. Επόμενο είναι, όσοι επιμένουν να τη θεωρούν ανεκτίμητη και έτσι να βρίσκονται εκτός «κλίματος», να εισπράττουν αδικαιολόγητα, αρνητικούς χαρακτηρισμούς.