ΔΡΑΧΜΗ: ΚΑΤΑΔΙΚΗ 'Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ;

Ηλίας Σταμπολιάδης, Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης.
Σπύρος Λαβδιώτης, Οικονομολόγος.

Ο κύριος Γ. Προβόπουλος, Δοικητής της αποκαλούμενης “Τράπεζας της Ελλάδος”, ακολουθώντας την ίδια πολιτική με τον Υπουργό Οικονομικών κ. Ευ. Βενιζέλο και με το ίδιο περισπούδαστο ύφος, μας απείλησε ότι η επιστροφή στο Εθνικό μας νόμισμα, την ξακουστή Δραχμή, θα σήμαινε την επιστροφή της χώρας στη δεκαετία του 1950 όταν η Ελλάδα μετά από έναν παγκόσμιο πόλεμο και έναν εμφύλιο σπαραγμό ανασυγκροτούσε τις δυνάμεις της για να φθάσει, μέχρι τις αρχές της μεταπολίτευσης, σε ένα βιοτικό επίπεδο που μπόρεσε να σπουδάσει και να μορφώσει όλους αυτούς που σήμερα την έχουν καταντήσει παγκόσμιο περίγελο.


Ας δούμε όμως αρχικά ποιά είναι η «Τράπεζα τηςΕλλάδος» την οποία διευθύνει ο κ. Γ. Προβόπουλος και ως εκ τούτου φέρει τη μεγαλύτερη ευθύνη όλων όσων τη χρησιμοποιούν για την εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων. Εκ του καταστατικού της, οι ιδιώτες μέτοχοι της τράπεζας με ποσοστό συμμετοχής μικρότερο του 5% μπορούν να παραμένουν ανώνυμοι. Το αποτέλεσμα είναι ότι παραμένουν άγνωστοι οι μέτοχοι της τράπεζας που συνολικά κατέχουν το 92% των μετοχών της. Αυτό γεννά τέσσερα ερωτήματα και καταγγελίες.

1. Ποίος είναι ο ρόλος της κεντρικής τράπεζας της Ελλάδος όταν σε αυτή συμμετέχουν ιδιώτες, ασχέτως του ποσοστού συμμετοχής τους ή της ανωνυμίας τους;

2. Πως αυτή η μετοχική σύνθεση εξασφαλίζει τα εθνικά συμφέροντα έναντι του ντόπιου και ξένου χρηματοπιστωτικού συστήματος;

3. Γιατί αυτοί οι μέτοχοι παραμένουν άγνωστοι και γιατί ένα τέτοιο κερδοσκοπικό ίδρυμα χρησιμοποιεί τον παραπλανητικό και ψευδεπίγραφο τίτλο της “Τραπέζης της Ελλάδος”;

4. Με τι δικαίωμα ο Διοικητής ενός τέτοιου ψευδεπίγραφου κερδοσκοπικού ιδρύματος έχει τα προνόμια να καθορίζει την νομισματική πολιτική της χώρας, όποια έχει απομείνει μετά την είσοδο μας στο Ευρώ, και να μας απειλεί για ενδεχόμενους κινδύνους που κατά τη γνώμη του ενέχει η επιστροφή μας στη Δραχμή, όταν δεν τολμά καν να μας πει σε τι σκλαβοπάζαρο τους διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος θα καταντήσουμε όσο η νομισματική μας πολιτική καθορίζεται από τα ζωώδη πνεύματα (animal spirits) των αγορών;

Όσον αφορά την επιλογή Ευρώ ή Δραχμή θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα με δίδυμα ελλείμματα, το δημοσιονομικό έλλειμμα της κυβέρνησης αλλά και το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών, που κατά την τελευταία δεκαετία ανέρχεται κατά μέσο όρο στα 30 δις € ετησίως, χωρίς ποτέ κανένας από τους κυβερνώντες να μιλήσει για αυτό. Για το 2012 έχουν συντάξει έναν προϋπολογισμό 170 δις εκ των οποίων τα 50 δις περίπου είναι για μισθούς, συντάξεις, παιδεία, υγεία και ασφάλεια και λίγο πολύ θα καλυφθούν από φόρους και τα άλλα έσοδα του κράτους. Ενώ τα υπόλοιπα 120 δις προορίζονται, 42 για χρεολύσια, 32 για χρέη των Ελληνικών δήθεν τραπεζών , 16 δις για τόκους (όσο οι δαπάνες για υγεία, παιδεία και ασφάλεια), 25 δις για βραχυπρόθεσμο δανεισμό και 5 δις για κάτι μεταβατικούς λογαριασμούς.

Θα πληρώσουμε 32 δις για να αναπληρώσουμε τις ζημίες των τραπεζών από το κούρεμα που με αυτό τον τρόπο το επιφορτίζεται ο Έλληνας πολίτης. Οι τράπεζες ονομάζονται δήθεν “Ελληνικές” από τη σύνθεση του μετοχικού τους κεφαλαίου στο οποίο η συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου έχει ως ακολούθως: Τράπεζα της Ελλάδος 8%, Εθνική 1,2%, Alpha bank 0,5%, Eurobank 0%.

Το σύνολο των 120 δις θα το δανειστούμε στερώντας τον μέσο Έλληνα από τα στοιχειώδη για τη διαβίωση του, βάζοντας υποθήκη τη χώρα και το μέλλον των παιδιών μας, χωρίς να δοθεί ούτε μία δραχμή για αναπτυξιακά έργα. Και όλα αυτά όχι για να αναπληρώσουμε κάποια εθνική καταστροφή από λοιμό, σεισμό, καταποντισμό ή επιδρομή αλλοφύλων. Θα τα πληρώσουμε για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις τοκογλύφων και τα χρέη που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις της τελευταίας τριακονταετίας για να παραμείνουν στην εξουσία εξαπατώντας το λαό ότι η φαινομενική ευημερία που παρείχαν προερχόταν από ανακατανομή του πλούτου που πέτυχαν οι σοσιαλιστές.

Πέραν τούτου, αποβιομηχανοποίησαν τη χώρα, εισήγαγαν ένα σωρό άχρηστες καταναλωτικές συνήθειες για ξένα προϊόντα και το χειρότερο έβαλαν τη χώρα στο Ευρώ, μία χώρα με δίδυμα ελλείμματα σε ένα νόμισμα με αμετάκλητη νομισματική ισοτιμία. Αυτή η ιδιορρυθμία της χώρας μας απαιτεί την ευχέρεια έκδοσης νομίσματος και την δυνατότητα άσκησης νομισματικής πολιτικής που να ενθαρρύνει τις εξαγωγές και να επιβάλλει δασμούς σε ανταγωνιστικά προϊόντα, πράγμα αδύνατο με τη συνθήκη του Μάαστριχ. Η τράπεζα της Ελλάδος δεν μπορεί να δράσει ως δανειστής έκτακτης ανάγκης αλλά ούτε και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αναλαμβάνει το ρόλο αυτό για τα προβληματικά μέλη της ΕΕ, τα οποία είναι αναγκασμένα να δανείζονται με τους κερδοσκοπικούς όρους της αγοράς.

Είμαστε αναγκασμένοι να συναλλασσόμαστε με ένα νόμισμα αμετάκλητης ισοτιμίας και να καταφεύγουμε σε εσωτερική υποτίμηση που αν και μειώνει την αγοραστική δύναμη των πολιτών δεν αυξάνει αντίστοιχα την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών καταδικάζοντας τη χώρα σε συνεχή ύφεση. Είτε με το Ευρώ είτε με τη Δραχμή το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει στα επίπεδα της παραγωγικότητας μας διότι οι εταίροι μας δεν πρόκειται να μας χαρίσουν τίποτε. Όμως με τη Δραχμή θα έχουμε την ελπίδα της ανάκαμψης εκμεταλλευόμενοι τις πλουτοπαραγωγικές δυνάμεις του τόπου (γεωργία,κτηνοτροφία, ορυκτό πλούτο, μεταποιητική βιομηχανία, ενέργεια και πολλά άλλα) που σήμερα έχουμε εγκαταλείψει. Εάν αυτό ονομάζεται επιστροφή στη δεκαετία του1950, όταν οι Έλληνες έβγαζαν το ψωμί τους με τον ιδρώτα τους, τότε αντίστοιχα η παραμονή μας στο Ευρώ θα πρέπει να εξομοιωθεί με την περίοδο της Γερμανικής κατοχής που οι άνθρωποι πέθαιναν στους δρόμους, ή με την κατάσταση στις τριτοκοσμικές χώρες που οι πλουτοπαραγωγικές μονάδες ανήκουν στους ξένους ενώ οι εντόπιοι λιμοκτονούν ή εκδίδονται για να επιβιώσουν.

Κάτι τέτοιο πρότεινε εμμέσως και ένας εκ των υποστηρικτών της παρούσας μεταβατικής κυβέρνησης, που με μία κωλοτούμπα ανέτρεψε τις ιδέες του κόμματος του περί εθνικής ανεξαρτησίας. Για τα υπόλοιπα κόμματα δεν λέμε τίποτε γιατί είναι γνωστή η νεοφιλελεύθερη και εθνομηδενιστική πολιτική τους, που ευνοεί μεν τις βιομηχανικές χώρες, μητροπόλεις του καπιταλισμού, όμως αποτελεί ταφόπλακα για τα αδύνατα κράτη της περιφέρειας.



---------------------------------------------------------------



ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΕΝΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ (1975-2011) Ν.Καλογεροπούλου-Kaloy, Διδάκτωρ Φιλοσοφίας (Πανεπ. Γενεύης)

Μόλις εξεδόθη το ανωτέρω βιβλίο του N.Καλογεροπούλου-Kaloy (Έκδοση EUROPEAN LEAGUE OF GENEVA). Αποτελεί συγκέντρωση του σκεπτικού σειράς άρθρων και τηλεοπτικών εκπομπών του συγγραφέως εγκατεστημένου από το 1951 στο διεθνές διπλωματικό κέντρο που είναι η Γενεύη. Αναφέρεται στην αναγκαίαν αναδρομή στις πρώτες αιτίες μιάς καταστάσεως (δηλ. πώς άρχισε και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι φορείς) για να αναζητήσει την συνέχεια των αιτιωδών σχέσεων μέχρι των απωτέρων συνεπειών.

Ο συγγραφεύς υπενθυμίζει ότι ήδη στο βιβλίο του «Ο Μαρξιστικός Μύθος», που εξέδωσε το 1984, γράφει «η οικονομική καταστροφή της Ελλάδος είναι τόσον ιστορικώς τελεσίδικη όσο και η Μικρασιατική καταστροφή». Τονίζει ότι αυτό που εθεωρήθη τότε από πολλούς ως ατυχής «προφητεία» κατέληξε, με νομοτελειακή αναγκαιότητα, στις σημερινές συνέπειες. Κατά τον συγγραφέα, απωτέρα πρώτη αιτία του πλέγματος των σχέσεων μέχρι την σημερινή κρίση είναι η λογική του «Ανατολικού Ζητήματος» και παραθέτει συνάντηση του Τσάρου Νικολάου 1ου και του Άγγλου Πρέσβεως το 1853 οπότε ετέθη και ο απαράβατος Κανών της πολιτικής των «μεγάλων» Δυνάμεων «ποτέ δεν θα επιτρέψουμε η Ελλάδα να γίνει μεγάλη δύναμις» (βλ. J.A.R.Marriott, The Eastern Question).

Ο συγγραφεύς αποδεικνύει με στατιστικά στοιχεία ότι η Ελλάς, μεταξύ 1953 και 1973, με ετήσια ανάπτυξη 8% και Ιδιωτικές επενδύσεις 10% του ΑΕΠ κατά τον μαζικόν επαναπατρισμό του μεγάλου ελληνικού κεφαλαίου του εξωτερικού και με εξωτερικό δανεισμό συγκριτικώς μόνον 335 εκατομμυρίων Ευρώ (αντί των …450 δισεκατομμυρίων του σήμερα!), εβάδιζε οριστικώς στο να γίνει μεγάλη οικονομική δύναμις. Αλλά τότε ακριβώς, τα μεγάλα υπερατλαντικά συμφέροντα απεφάσισαν για ευνόητους λόγους να την σταματήσουν. Έτσι, με την πρώτη κυβέρνηση Κωνστ. Καραμανλή και την ψήφιση του νέου Συντάγματος με το άρθρο 106 §3, οι Ιδιωτικές επενδύσεις έπεσαν από 10% στο 0,6%, η δε αύξηση του ΑΕΠ από το 8% (δεύτερη χώρα μετά την Ιαπωνία) στο 3,5%.

Μετά δε το 1981, οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν με συνθήματα «ενάντια στο μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο» και με την απαρχή του έξαλλου δανεισμού για καταναλωτικούς και ψηφοθηρικούς σκοπούς, το ΑΕΠ συρρικνώνεται στο 1,5% και οι Ιδιωτικές επενδύσεις συνεχίζονται στο 0,6%!.

Όλα αυτά και πολλά ακόμη ενδιαφέροντα που παραλείπουμε εδώ, ο συγγραφεύς αποδεικνύει με εύγλωττα στατιστικά στοιχεία και τεκμηριωμένες πολιτικές δηλώσεις και πράξεις των υπευθύνων.

Στο τέλος του βιβλίου εκτίθενταιτα κύρια μέρη ενός νέου Συντάγματος (Οικονομία, Παιδεία, Νέο Σύστημα Διακυβερνήσεως) που προτείνεται από επιτροπή επιστημόνων και διπλωματικών της European League της Γενεύης.

Με το βιβλίο αυτό, που συμπληρώνει το προηγούμενοτου 1995 με τίτλο «Ποιοι εδολοφόνησαν την Ελλάδα», ο αναγνώστης θα αποκτήσει καθαρή γνώση των αιτίων που οδήγησαν τον ελληνικό λαό στην σημερινή κατάπτωση και θα φωτογραφήσει τους υπεύθυνους «ηγέτες» κατά την περίοδο 1975-2011.

Το βιβλίο αποστέλλεται ταχυδρομικώς επί αντικαταβολή Ευρώ 25 σε όσους τοζητήσουν προς τα email