ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΡΑ

Είμαι τυχερος άνθρωπος.

Ζω στην άνω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, όπου το παρκάρισμα είναι μαρτύριο και η θέα μαγευτική.

Σήμερα το βράδυ λοιπόν, καθόμουν στο μπαλκόνι και έβλεπα την πόλη...
Και σκεφτόμουν διάφορα. Κάπνιζα και σκεφτόμουν.  Σκεφτόμουν και κάπνιζα.

Εκτός αυτού, αντιστεκόμουν συνειδητά στην ανάγκη μου να πάρω στα χέρια τον υπολογιστή.  Και τα κατάφερνα καλά, οφείλω να ομολογήσω. Τουλάχιστον για το τρίωρο της συνειδητής μου επιλογής. Η οποία βεβαίως άλλαξε, διαφορετκά δε θα διαβάζατε το άρθρο αυτό.


Εκεί λοιπόν που καθόμουν και κάπνιζα, ήρθε ο γιος μου, 11 χρονων, τώρα θα πάει στην έκτη τάξη, και κρεμάστηκε στο κάγκελο. Κοιταξε για λίγο τη Θεσσαλονίκη. Φαινόταν νευρικός. Προφανώς κάτι τον έτρωγε. Δεν του μίλησα στην αρχή.

"Πως μπορείς και κάθεσαι εδώ τόσες ώρες;" "Δε βαριέσαι;" με ρώτησε.  "Προς το παρόν", "δε βαριέμαι."  "Αφού δεν κάνεις τίποτα" μου είπε. "Πως δεν κάνω;" "Τι κάνεις;" "Σκέφτομαι" του λέω. "Τι σκέφτεσαι;" με ρώτησε.

Του είπα πως σκέφτομαι τι έκανα σήμερα, αν το εκανα σωστά, ότι δεν έκανα σωστά γιατί δεν το 'κανα, και βγάζω τα συμπεράσματα μου. Οτι σκέφτομαι τι θα μπορουσα να είχα κάνει καλύτερα, ώστε να το κάνω καλύτερα την επομενη φορά, για να γίνω καλύτερος.

Το σκέφτηκε. "Κι αν όμως σκεφτείς κάτι που να σε τρομάζει;" με ρώτησε ύστερα από λίγο.

"Αν σκεφτώ κάτι που να με τρομάζει, το κρίνω με τη λογική, και αν μεν συμπεράνω οτι σωστά με τρομάζει γιατί διατρέχω κίνδυνο, λαμβάνω τα μέτρα μου για να τον αντιμετωπίσω και εαν με τρομάζει άδικα αφού δεν ειναι κάτι από το οποίο πιθανόν θα κινδυνεύσω, το διώχνω από το μυαλό μου και σκέφτομαι κάτι αλλο."

Μετά από μια παρατεταμένη παύση, ρώτησε και πάλι. "Κι αν σε τρομάζει να σκέφτεσαι κάτι που έχεις κάνει εσύ;"

"Τότε πάλι το σκέφτομαι, σκέφτομαι ότι για να με τρομάζει αυτό που έκανα, αυτό σημαίνει ότι δεν έπρεπε να το κάνω, ψάχνω να βρω γιατί δεν έπρεπε να το κάνω, αποφασίζω ότι ήταν λάθος που το εκανα και δεν το ξανακάνω. Κι έτσι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.  Η δεύτερη φορά είναι που μας κάνει χειρότερους. Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού." "Δηλαδή;" "Η δεύτερη φορά που κάνεις το ίδιο λάθος, δεν αρμόζει σε σοφό ανδρα. Ο σοφός ανδρας, όχι μόνο μαθαίνει από τα λάθη του, αλλά μαθαίνει και από τα λάθη των άλλων..."

Το σκέφτηκε καλά. "Ναι αλλά αυτό που έκανες, το έχεις ήδη κάνει." Με ξαναρώτησε.

"Οταν σκεφτείς αυτό που έκανες χωρίς να πρέπει και αφού βγάλεις τα συμπεράσματα σου και αποφασίσεις ότι δεν θα το ξανακάνεις, γιατί είναι λάθος, και σου προκαλεί λύπη, και η λύπη δε σ' αρέσει, μετά πρέπει να ζητήσεις συγχώρεση από αυτόν που υπέστη τις συνέπειες του λάθους σου..."

Δε μίλησε....

"Κι αν αυτός από τον οποίο πρέπει να ζητήσεις συγνώμη είναι ο εαυτός σου, συγχώρεσε τον, έκανε ένα λάθος. Το έκανε, μετάνοιωσε και ζήτησε συγνώμη. Δείξε μεγαλοψυχια."

Το σκέφτηκε για λίγο, ήρθε στην αγκαλιά μου, φίλησε τον πατέρα του, μου είπε καληνύχτα με φωνή που περιείχε μεταξύ άλλων και μια μικρή δόση ευχαριστώ, και πήγε να κοιμηθεί. Η νευρικότητα του, είχε φύγει.

Στιγμές σαν αυτές, δε ζω καθημερινά.

Ομως ζω μερικές.

Το γεγονός ότι μου δόθηκε η ευκαιρία να του πω πράγματα χρήσιμα χωρίς να χρειαστεί να πάρω ύφος δασκαλου ή να κουνήσω το δάχτυλο, αλλά ότι αυτός με ρώτησε, ο ίδιος, και ήθελε αυτός να λύσει αυτό που τον βασάνιζε, και ήρθε σε εμένα, και κατάλαβε, και έφυγε ήρεμος, με έκανε να νιώσω ευτυχισμένος.

Το πρωϊ ξεκίνησε καλά. Καλά και βαρετά. Καθόλου νέα, καλά νέα.

Προς το απόγευμα η μέρα βελτιώθηκε λίγο, όταν βρέθηκα με κάτι φίλους με τους οποίους ήπιαμε έναν καφέ και γελάσαμε για λίγο.

Θα ήταν μια μέρα ευχάριστα βαρετή.

Ομως αυτό που έγινε το βράδυ, την έκανε διαφορετική.

Θα κοιμηθώ ευτυχισμένος γιατί έκανα κάτι που έκανε το παιδί μου καλύτερο, κάτι που έκανε τη σχέση μας δυνατότερη, κάτι που άξιζε τον κόπο, κάτι που με έκανε να νιώσω υπέροχα.

Δε με ταράζει τίποτα μέχρι να κοιμηθώ.

Σήμερα ήταν μια υπέροχη μερα.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ