Σε μια εποχή όπου κυριαρχει διεθνώς το πλασματικό κεφάλαιο και τα κέρδη… υλοποιούνται κατά κύριο λόγο στις χρηματαγορές, ο καπιταλισμός και το κεφάλαιο σαν εξουσία δεν έχει ανάγκη να ταυτίσει τα συμφέροντά του με τα συμφέροντα του έθνους. Δεν έχει ανάγκη το έθνος. Τα σύνορα δεν είναι παρά εμπόδια στην ελεύθερη κίνηση του κεφαλαίου και στην αδηφαγία του. Τώρα του ανήκει ο πλανήτης ολόκληρος που τον αγοράζει και τον πουλά πάνω από 20 φορές σε ετήσια βάση. Δεν χρειάζεται λοιπόν να μασκαρεύεται με εθνικές φορεσιές, ούτε να προσποιείται ότι νοιάζεται για τις εργαζόμενες τάξεις.
Απέναντί του θέλει γυμνά αντικείμενα εκμετάλλευσης χωρίς κατακτήσεις και δικαιώματα, έρμαια της συγκυρίας στην παγκόσμια αγορά. Και για να το κατορθώσει διαλύει, καταλύει, συντρίβει με κάθε τρόπο τα εθνικά κράτη όπου έχουν εγγραφεί ιστορικά οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργατικών τάξεων και των λαών. Επιδιώκει απογυμνωμένες τάξεις χωρίς λαούς και έθνη γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι μ’ αυτόν τον τρόπο η εργατική τάξη υποβιβάζεται σε λούμπεν πληβειακά στρώματα χωρίς συνείδηση της θέσης της και χωρίς καμιά δυνατότητα συγκρότησης και οργάνωσης. Η εργατική τάξη συγκροτείται ως τάξη όχι γιατί αποτελεί αντικείμενο εκμετάλλευσης του κεφαλαίου, αλλά γιατί αποκτά συνείδηση κοινών συμφερόντων στην κοινή πάλη για δικαιώματα και κατακτήσεις ενάντια στο κεφάλαιο, όπως και αντίστοιχη οργάνωση. Όχι μια οποιαδήποτε οργάνωση, αλλά πανεθνική οργάνωση που εκφράζει στην πράξη την τάξη ως κοινωνικό υποκείμενο απέναντι στην εξουσία του κεφαλαίου. Γι’ αυτό και η εργατική τάξη από την εποχή του Μανιφέστου δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αναδειχθεί σε εθνική τάξη, σε τάξη που εκφράζει ολόκληρο το έθνος. Γι’ αυτό και η εργατική τάξη υπήρξε πάντα η πιο πατριωτική απ’ όλες τις άλλες τάξεις με την μεγαλύτερη συνέπεια και συνέχεια. Ειδικά απέναντι στο κεφάλαιο.
Γι’ αυτό και η εργατική τάξη δεν μπορεί από την ίδια την θέση της να μην είναι η πιο δημοκρατική τάξη. Γι’ αυτό και η εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από την πάλη για την πατρίδα, όχι στο όνομα μιας αφηρημένης και μεταφυσικής ενότητας του έθνους, αλλά ως ανάδειξη του λαού και των συμφερόντων του σε κυρίαρχη έκφραση του έθνους, σε κυρίαρχη δύναμη ενότητας του έθνους. Η εργατική τάξη δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μέσα από την πάλη της για την κατάκτηση της δημοκρατίας με τον πιο συνεπή τρόπο. Όποιος λοιπόν μιλά για τάξη μακριά, έξω ή πολύ περισσότερο ενάντια στα πατριωτικά και δημοκρατικά καθήκοντα του λαού, τότε πλαεύει να μετατρέψει τους εργάτες και τον λαό σε τάξη, της οποίας το μόνο που έχει απομείνει είναι να είναι εύκαιρο και πανάθλιο αντικείμενο εκμετάλλευσης του παγκόσμιου κεφαλαίου. Να που οδηγούν οι ταξικές αναλύσεις της σημερινής αριστεράς, οι οποίες αρνούνται τα πατριωτικά και δημοκρατικά καθήκοντα. Πρόκειται για την αριστερά που ταιριάζει απόλυτα στις σημερινές επιδιώξεις του παγκόσμιου κεφαλαίου.
Ποια είναι η κυρίαρχη επιλογή σήμερα της εξουσίας στην Ελλάδα; Η σωτηρία του έθνους, έστω από την σκοπιά του κεφαλαίου, ή η αφομοίωση του ελληνικού έθνους σ’ ένα υπερκρατικό τέρας που ήδη αποκαλείται Ευρωπαική Ομοσπονδία Εθνικών Κρατών; Το γεγονός ότι ο Κουβέλης όταν μπήκε στην κυβέρνηση μίλησε για το πατριωτικό καθήκον της αριστεράς, αναιρεί το γεγονός ότι το κόμμα του εκφράζει τις πιο αδίστακτες αντιλήψεις υπέρ του ευρωπαισμού – μιας και το έθνος-κράτος δεν είναι βιώσιμο, όπως μας λένε;
Στην κατοχή οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλοι και Ράλληδες έλεγαν – και το ισχυρίστηκαν ακόμη και στην δίκη των δοσιλόγων το 1945 – ότι το πατριωτικό καθήκον του λαού ήταν να ασχοληθεί με τα ειρηνικά του έργα και όχι να ματωκυληστεί εναντίον του κατακτητή. Πώς απάντησε το κίνημα, το κομμουνιστικό, εργατικό κίνημα τότε; Μήπως απάντησε με “ταξικά” αιτήματα, ή οικειοποιώντας τα πατριωτικά καθήκοντα για να ενωθεί ο λαός μακριά από τον δωσιλογικό πατριωτισμό; Όταν σήμερα η εξουσία σου λέει ότι πατριωτικό σου καθήκον είναι να συναινέσεις με την διάλυση του ελληνικού κράτους και τον ακρωτηριασμό της εθνικής επικράτειας προς όφελος των διεθνών αγορών και δανειστών, εσύ τι απαντάς; Ξέρετε, δεν με ενδιαφέρει γιατί καπιταλισμός έτσι, καπιταλισμός κι αλλιώς;
Όποιος είναι αληθινός κομμουνιστής κι όχι γιαλανζτί γιαούρτι κομματικής στρούγκας γνωρίζει πολύ καλά ότι το βασικό του καθήκον είναι να βοηθήσει τον λαό και τους εργαζόμενους να μπουν ορμητικά στο προσκήνιο της ιστορίας, να γίνουν πρωταγωνιστές ακόμη κι αν δεν κατανοούν τα σύνθετα ιστορικά τους καθήκοντα. Όταν ο λαός μπαίνει μπρος βρίσκει τον τρόπο να κινηθεί με βάση τα δικά του συμφέροντα και όχι με βάση ιδεοληψίες και γκρίζες ταξικές θεωρίες. Κι ο μόνος τρόπος για να κινηθεί μπρος, να μπει ορμητικά στο προσκήνιο είναι να οικοδομηθεί η ενότητά του ενάντια στον κοινό εχθρό. Ποιο είναι το λίκνο της κοινωνικής συνείδησης του λαού που του επιτρέπει να πολεμήσει για τα δικά του συμφέροντα; Η ιστορία έχει αποδείξει πώς είναι ο πατριωτισμός του. Αν δεν αναδειχθεί ο πατριωτισμός του λαού, που εξ ορισμού στρέφεται ενάντια στον ιμπεριαλισμό και το παγκόσμιο κεφάλαιο που σήμερα είναι οι κυρίαρχες δομές εξουσίας τόσο στην χώρα μας, όσο και διεθνώς, δεν θα μπορέσει να αναδειχθεί ούτε η ταξική του συνείδηση. Ταξική συνείδηση χωρίς συγκροτημένη εθνική και λαική πατριωτική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει πάρα μόνο σε παρωχημένα εγχειρίδια αστών ακαδημαικών.
Δ.Καζακης
ΠΕΡΙ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ :
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://oimaskespeftoun.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8.html
http://oimaskespeftoun.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6.html