ΖΗΣΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΚΙ ΟΣΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ.....

Tου Δ.Τσιριγώτη

Μην ξανακούσω κακό για τη κρίση. Η κρίση είναι φίλη μας. Θέλει το καλό μας. We love crisis. Ζήτω η κρίση. Το μόνο που φοβάμαι είναι μην τελειώσει νωρίς τώρα που αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε την αξία της. Ας δούμε μαζί τα πολλά θετικά της σημεία....


Με τη κρίση ήρθα επιτέλους σε επαφή με το αρχαιοελληνικό μου πνεύμα. Τελικά ότι έχασα σε χρήμα το κέρδισα σε χρόνο. Από πότε που έμεινα άνεργος έχω όλο τον ελεύθερο χρόνο για να συναντιέμαι με τους φίλους μου (επίσης άνεργους επιστήμονες) και να φιλοσοφούμε όπως κάνανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Τέρμα οι πρόχειρες συζητήσεις για τη πανάθα και για γκόμενες. Τώρα στοχαζόμαστε μόνο πάνω σε σημαντικά θέματα. Χτες για να καταλάβετε, κάναμε φύλλο και φτερό το Κεφάλαιο του Μαρξ επί 7 συνεχόμενες ώρες.

Χάρη στη κρίση και στο γυναικάκι μου, που έκανε τη κρίση ευκαιρία, το φαγητό μετατράπηκε από ανάγκη σε πραγματική απόλαυση. Το γυναικάκι μου ανήγαγε το φαγητό από απλή εφαρμογή σε πειραματισμό και ανακάλυψη. Κάθε μέρα μας περιμένει μια καινούργια έκπληξη. Πλέον δεν τρώμε ποτέ το ίδιο φαγητό. Αυτή τη βδομάδα, για να καταλάβετε, έφτιαξε λαδερά αλάδωτα, ότι-περισσευόπιτα , σούπα"λέμονο"(το πειραγμένο αυγολέμονο χωρίς αυγά) και ρεβυθοφασολάδα. Το φαγητό έχει πάρει άλλη διάσταση για μας: από συνήθεια έγινε περιπέτεια. Έτσι όπως συνδυάζονται τέλεια όλες αυτές οι γεύσεις νιώθουμε σαν να έχουμε κάθε μέρα "μπουφέ" στο σπίτι μας. Δηλαδή τρώμε σαν τους αρχόντους.

Η κρίση μου υπενθύμισε τις πραγματικές αξίες της ζωής. Ότι σημασία έχουν τα άυλα και τα καθημερινά απλά πράγματα. Μια καλή κουβέντα, ένα χαμόγελο, μια ζεστή αγκαλιά. Υπάρχει τίποτα πιο συγκινητικό από δυο κοιλιές που γουργουρίζουν δίπλα-δίπλα;

Ευχαριστώ τη κρίση γιατί αναθέρμανε την ερωτική μου ζωή. Λένε ότι ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Ε,λοιπόν, η κρίση τον ξαναζωντανεύει. Ο πολύς ελεύθερος χρόνος από τη μία και η αναγκαστική μείωση της διασκέδασης, λόγω οικονομικής στενότητας, από την άλλη ανοίγουν το δρόμο στον έρωτα και του δίνουν πίσω τη χαμένη του αίγλη και δόξα. Αφήστε που μάλλον έτσι θα λυθεί και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας: που λεφτά για αντισύλληψη, οπότε "να μας ζήσει βρε"!

Με τη κρίση ανέκτησα το χαμένο μου κύρος. Μέχρι τώρα με φωνάζανε σκορποχέρη και επιπόλαιο γιατί δεν έβαζα τίποτα στην άκρη. Τώρα που όλοι χάσανε αυτά που είχανε μαζέψει με φωνάζουν απλά διορατικό.

Η κρίση με έμαθε να προσέχω την υγεία μου. Δεν διανοούμαι να αρρωστήσω πλέον και αυτό το σκεπτικό δουλεύει ξέρετε. Προχτές με έπιασε ένας ξαφνικός πόνος στη μέση αλλά χάρη στο γυναικάκι μου αμέσως μου πέρασε. Στο αχ που έβγαλα γύρισε και μου έριξε μια τέτοια ματιά που αν μιλούσε θα έλεγε "μην τολμήσεις ούτε να το σκεφτείς". Και αμέσως μου πέρασε... (η σκέψη). Ο πόνος μου πέρασε μόνος του μετά από δυο βδομάδες.Γι αυτό σας λέω όλα στο μυαλό μας είναι. Είναι τυχαίο το ότι όταν ήμουν ασφαλισμένος όλο αρρώσταινα;
Επίσης χάρη στη κρίση έκοψα το κάπνισμα και έκοψα και το ποτό .Ελάττωσα το ξενύχτι (δεν έχει νόημα χωρίς τσιγάρο και ποτό ).Προσέχω τη διατροφή μου (το κρέας κομμένο έτσι και αλλιώς).Περπατάω πολύ περισσότερο αφού η βενζίνη έγινε είδος πολυτελείας και πέρα το ότι έχω αδυνατίσει 15 κιλά έχω σφίξει και από πάνω. Ειδικά η γαμπίτσα έχει γίνει πέτρα. Αυτό που βλέπω είναι ότι σε λίγο καιρό θα έχουμε γίνει ένας λαός κομψός και fit.

Με τη κρίση ξεπέρασα πολλούς φόβους που είχα. Όλα αυτά που φοβόμουνα μην μου συμβούν τα έπαθα όλα. Τελικά καταλήγω ότι μάλλον τσάμπα αγχωνόμουν τόσα χρόνια. Τώρα αισθάνομαι σαν να μου έκαναν μια ψυχοθεραπεία δώρο. Μεγάλο πράγμα να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου. Ξαναγύρισε το χαμόγελο και το τραγούδι στα χείλη μου. Τα top 3 τραγούδια που με εκφράζουν αυτή τη περίοδο είναι αυτά που λένε (δεν θυμάμαι τους τίτλους):
1)ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό
2)κουφάλα νεκροθάφτη δεν θα πεθάνουμε ποτέ και
3)και όμως είμαι ακόμα εδώ…

Η κρίση μου υπενθύμισε ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο Δύση αλλά και Ανατολή. Είχαμε ξεχάσει ότι η χώρα μας είναι το σταυροδρόμι. Η κρίση οργάνωσε για μένα ένα ταξίδι στη μνήμη στα βάθη της Ανατολής.Κακώς ξεχνάμε και αυτή μας την πλευρά. Εμείς, στο σπίτι μας, ξαναθυμηθήκαμε πολλές από τις ανατολίτικες συνήθειες που μου είχε περιγράψει η γιαγιά μου από τη Σμύρνη. Πουλήσαμε το καναπέ του σαλονιού και στρώσαμε κιλίμια στο πάτωμα. Εκεί μαζευόμαστε κάθε βράδυ και βλέπουμε όλα τα τούρκικα σήριαλ και ο νους μας ταξιδεύει… Και καμιά φορά που οι θύμισες μας κυριεύουν, το γυναικάκι μου μερακλώνει. Σηκώνει μπλουζίτσα να φανεί η κοιλίτσα, βάζει φερετζέ και αρχίζει τα τσιφτετέλια το χανουμάκι μου.

Η κρίση με έκανε να αποκτήσω οικολογική συνείδηση: Δεν ρυπαίνω πλέον με το αυτοκίνητο (φέτος παρέδωσα πινακίδες). Επίσης αφού δεν καταναλώνω πολλά δεν έχω και πολλά σκουπίδια. Τέλος επειδή ελάττωσα το μπάνιο σε μια φορά κάθε δεκαπέντε βοηθάω να λυθεί και το πρόβλημα της λειψυδρίας που είναι,όσο και να πεις, μεγάλο.

Η κρίση μου έδωσε ενεργητικότητα και ζωντάνια. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μουροχαυλίαση με έπιανε παλιά που είχαμε θέρμανση στο σπίτι .Ένα σβήσιμο, μια διάθεση για τίποτα, μια ραστώνη. Σαν μεξικάνος άραζα όλη μέρα. Ενώ τώρα ντούρασελ. Στασιό δεν έχω. Περίεργο όμως πράγμα το κρύο να κάνει το αίμα μου να βράζει, ενώ η ζέστη το πάγωνε.

Η κρίση μου υπενθύμισε την ξεχασμένη αξία της οικογένειας. Από τότε που τα πεθερικά μου ήρθαν να μείνουν στο σπίτι μας νιώθω αυτή τη θαλπωρή της γεμάτης οικογένειας. Και είναι αυτή η διάθεση για το μοίρασμα που με κάνει να νιώθω έτσι. Στο κάτω-κάτω δυο μεγάλοι άνθρωποι τι θα τις κάνανε τις δυο συντάξεις που παίρνουν; Να φανταστείτε ότι, εντελώς αυθόρμητα, άρχισα να φωνάζω τη πεθερά μου "μάνα". Ειδικά τις πολύ κρύες μέρες που πρέπει να ανάψουμε το τζάκι, μαζευόμαστε και οι επτά στο σαλόνι και εγώ συγκινούμαι γιατί μου θυμίζει τη "στιά" στο σπίτι του παππού μου στο χωριό όταν ήμουνα μικρός. Τόσο κοντά όσο τώρα, είναι αλήθεια, δεν είχε έρθει ποτέ η οικογένειά μου.

Χάρη στη κρίση αγάπησα επιτέλους εμένα το Δημήτρη. Σταμάτησα να ασχολούμαι συνέχεια με τις ανάγκες των άλλων. Μην έβλεπα αδύναμο ή αναξιοπαθούντα έτρεχα αμέσως να βοηθήσω. Τώρα δεν μου καίγεται καρφάκι. Και δεν χαλιέμαι άμα ακούσω για καμία μεγάλη συμφορά που συνέβη στο κόσμο. Πλέον κοιτάζω πάνω από όλα το Δημητράκη και αυτό ένας ψυχολόγος θα το έλεγε μεγάλη κατάκτηση.

Λόγω της κρίσης η εργασία ,επιτέλους ,πήρε την θέση που της αξίζει. Ανακηρύχτηκε ως το υπέρτατο αγαθό που φυσικά δεν αξίζει να το έχει ο καθένας. Σήμερα αυτός που έχει εργασία θεωρείται φτασμένος. Ένας φίλος μου που έχει εργασία, μάλιστα, το εκμεταλλεύεται δεόντως για να ρίχνει γκόμενες. Αμολάει την ατάκα:"έχω και δουλειά, πάμε μια βόλτα"; Πιάνει σχεδόν πάντα .Ειδικά στις άνεργες καμία δεν του ξεφεύγει. Αφήστε που έχει αλλάξει η ευχή στο τσούγκρισμα των ποτηριών: Δεν λέμε πια "υγεία". Τώρα, πλέον, λέμε "δουλειά και υγεία" (με αυτή τη σειρά).

Χάρη στη κρίση ζούμε μια πολύ έντονη περίοδο κοινοκτημοσύνης και μοιράσματος με μια ταυτόχρονη υποβάθμιση της αξίας του χρήματος. Τι να πρωτοπώ εδώ; Ας πω αρχικά για τις διακοπές.Παλιά ήθελα αρκετά χρήματα κυρίως για τη διαμονή. Τώρα δεν ξοδεύω μία: Ανταλλάσουμε με τους 4-5 φίλους που ζούνε σε άλλες πόλεις τα σπίτια μας για την περίοδο των διακοπών. Μάλιστα με κάποιους που πήγαν μετανάστες στο εξωτερικό έχουμε πλέον και παραπάνω προορισμούς. Ένα είδος δωρεάν time –sharing δηλαδή. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αγαθά. Με το φίλο μου το Φαίδωνα ανταλλάσουμε εφημερίδες (αθλητική με πολιτική).Η γυναίκα μου ανταλλάσει ρούχα και στολίδια με τις φίλες της, τη Λιάνα και τη Γωγώ. Και όλα αυτά επαναλαμβάνω εντελώς δωρεάν.
Επίσης απολαμβάνω δωρεάν τη φροντίδα των κοινωνικών παντοπωλείων, κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων και τα δωρεάν γεύματα του δήμου που ανήκω. Μία ,καλώς εννοούμενη, επίθεση αλληλεγγύης και φιλανθρωπίας χάρη στη κρίση. Καλά λένε ότι για όλα τα δεινά του κόσμου φταίει το πού…..κο το χρήμα. Εμείς περνάμε καλύτερα ενώ ουσιαστικά το έχουμε καταργήσει. Ο φίλος μου ο Νίκος που είναι αριστερός έχει, βέβαια, άλλη εντύπωση και αναρωτιέται τι σόι καπιταλισμός είναι αυτός που δεν χρειάζεται το χρήμα και που μας μετατρέπει σιγά -σιγά σε κάτι ανάμεσα σε χίπηδες και κομμουνιστές.

Η κρίση με βοήθησε να βρω το στυλ που ταιριάζει στο σπίτι μου. Μετά από μελέτη κατέληξα στο minimal style .Μεγάλη κουβέντα αυτή που λένε οι ξένοι :"less is more". Λατρεύω τους γυμνούς τοίχους του σπιτιού μου, τα ελάχιστα έπιπλα. Ζήτω η επανάσταση του απέριττου.

Η κρίση με βοήθησε να βρω το στυλ μου και στο ντύσιμο και μάλιστα χωρίς να αγοράζω ρούχα. Κατάλαβα ότι αυτό που μετράει είναι τα αξεσουάρ παρά τα ρούχα. Γιατί τα αξεσουάρ είναι αυτά που τραβάνε τα βλέμματα . Οπότε παίζοντας λίγο με τους συνδυασμούς των ρούχων και αγοράζοντας μόνο κανένα αξεσουάρ που και που ανανεώνεται το ντύσιμο μου. Πριν μια εβδομάδα αγόρασα ένα φουλάρι από"μαυρούλη" και γυαλιά ηλίου από "ασπρούλη" και άλλαξα τελείως το look μου με 7 ευρώ συνολικά. Βέβαια η κρίση με βοήθησε να είμαι μέσα στη μόδα. Παλιά με φωνάζανε λέτσο γιατί δεν πέταγα ποτέ ένα ρούχο και ας ήταν φθαρμένο, ξεβαμμένο και σχισμένο. Τώρα που στη μόδα ήρθαν αυτά με φωνάζουν fashion leader και fashion icon. Πάντα ήμουν πιο μπροστά από τη εποχή μου αλλά τώρα ήρθε και η αναγνώριση.

Η κρίση με βοήθησε να προσανατολιστώ πολιτικά. Ψηφίζω αυτούς που μου υπόσχονται διάρκεια και παράταση της κρίσης. Επιτέλους έχουμε κυβέρνηση συνεργασίας σε αυτό το τόπο με ξεκάθαρο πλάνο. Βέβαια με ανησυχεί πολύ η άνοδος το αριστερού χώρου που εκμεταλλεύεται τη γκρίνια και την αχαριστία μεγάλης μερίδας του κόσμου, και ζητάει να δοθεί ένα τέλος στη κρίση. Ας ελπίσουμε ότι θα επικρατήσουν οι γνώμες της σύνεσης και του ορθολογισμού. Μόνο που σκέφτομαι ότι η κρίση μπορεί να τελειώσει κάποια στιγμή , με πιάνει η άλλη κρίση. Ότι και να συμβεί πάντως εγώ θέλω να ζήσω τη κρίση και όσο κρατήσει.


πηγη

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2013/02/blog-post_3037.html