Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να.....
μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή..
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάζαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντας μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα..
Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη.
Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί....
JIM KYM
http://helleniclegion.blogspot.com
ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΑΝΕΜΕΛΑ ΧΡΟΝΙΑ!!! ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΑΛΙΟ ΦΙΛΕ ΚΑΙ ΚΛΕΜΕΝΟ ΠΕΣ ΜΑΣ ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΦΥΣΙΚΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλλιπής η συλλογιστική, αυτού του άρθρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ έμπρακτος σεβασμός των θεμελιωδών (ατομικών, πολιτικών και κοινωνικών) δικαιωμάτων επιτρέπει στον άνθρωπο να επιβιώνει από τις αντιξοότητες της καθημερινότητάς του και να ωριμάζει. Αυτά τα δικαιώματα σημαίνουν ότι, στις αντιξοότητες επιβάλλεται η στιγμιαία χρονική διάσταση, έτσι, ώστε αυτές να εγκλωβίζονται στο τελειωμένο παρελθόν, επιτρέποντας στο υποκείμενο να υπέχει ουσιωδώς, συνευθύνη για τη δυναμική εξέλιξη της ζωής του.
Για παράδειγμα, στη σοβιετική ένωση, κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου, αρκούσε μια ψευδής καταγγελία ενός κακοήθους γείτονά σου για να βρεθείς αιχμάλωτος εντός του αρχιπελάγους των Γκουλάγκ. Τι να ξεπεράσεις και πως να ωριμάσεις αν στερείσαι τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματά σου;
Μεταξύ του 1950 και του 1985, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, ήταν σεβαστά, στην Ελλάδα, για όλους; Από το 1985 και ύστερα, η κατάσταση βελτιώθηκε; Ποια ήταν τα αποτελέσματα; Πώς θα βελτιώσουμε την κατάσταση;
Ίσως θα ήταν χρήσιμο να αντιληφθούμε, κάποτε, ότι το αγαθό της ελευθερίας δεν είναι δυνατό να κοπεί σε κομμάτια και άλλοι (κάποιοι «ξύπνιοι») να το απολαμβάνουν και κάποιοι άλλοι (τα «κορόιδα») να το στερούνται. Η ελευθερία είναι ένα ενιαίο, αδιαίρετο αγαθό. Το απολαμβάνουν, ή όλοι, ή κανένας.
ωραιο φιλε και μεγαλη αληθεια τα παιδια σημερα μεγαλωσανε σε κονσερβες ενω εμεις μεγαλωσαμε στις αλανες
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο φίλο που βρίσκει ελλιπή τη συλλογιστική του άρθρου. Πιστεύω ότι σκοπός του αρθρογράφου ήταν να καταδείξει πόσο άλλαξε προς το χειρότερο η ζωή μας στην Ελλάδα χρόνο με το χρόνο. Η λεγόμενη τεχνολογική πρόοδος, ο πλουτισμός, ο καταναλωτισμός και όχι μόνο, μας οδήγησαν στην απώλεια κάποιων ελευθεριών μας, που παλιά τις θεωρούσαμε δεδομένες. Κατά κανόνα, όσο πιο πίσω στο παρελθόν πας, βλέπεις ότι ο άνθρωπος ήταν πιο ελεύθερος. Πλέον, θυσιάζουμε τις ελευθερίες μας με αντάλλαγμα την ασφάλειά μας. Και φαίνεται ότι δε μπορείς να κάνεις κάτι για να σταματήσεις αυτήν την τάση. Λυπηρό...
ΑπάντησηΔιαγραφή@18 Οκτωβρίου 2011 11:33 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ίδια εκτίμηση έκανα, για τον σκοπό του αρθρογράφου.
Για ό,τι θεωρούμε ‘ασφάλειά‘ μας, θυσιάζουμε, όχι μόνο την ελευθερία μας, αλλά και την ελευθερία των άλλων. Αλλά, πόσο νόημα έχει μια ‘ασφάλεια‘ όταν έχουμε απωλέσει την ελευθερία μας; Δεν είναι παράλογο να νοιώθεις ‘ασφάλεια‘ όταν τις επιλογές σου, τις σκέψεις σου και το ‘ποιός‘ είσαι, το αποφασίζει, το ορίζει κάποιος άλλος;
Με το σχόλιό μου θέλησα να προχωρήσω τη συλλογιστική του άρθρου, ίσως, ένα ή δυό βήματα παρακάτω.
Προσθέτοντας, εμμέσως, την παράμετρο της προσωπικής ευθύνης και την έννοια της ολοκλήρωσης των ‘μορφών‘, προσπάθησα να δείξω το τρόπο με τον οποίο, νομίζω, ότι μπορούμε να απολαμβάνουμε ταυτόχρονα και ασφάλεια και ελευθερία και μάλιστα χωρίς να ιδιοποιούμαστε αθέμιτα, αφού προηγουμένως τις κεφαλαιοποιήσουμε, τις ζωές των άλλων.
Με άλλα λόγια, όσο και να ωραιοποιούμε την ανευθυνότητά μας, όσο και αν εκλογικεύουμε την ανημπόρια μας, αν δεν ωριμάσουμε, χαΐρι δεν πρόκειται να ‘δούμε‘.
ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΤΣΙ ΞΕΦΥΓΑΜΕ ΝΟΜΙΣΑΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΝΕ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΣ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ (ΠΟΣΟ ΛΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ)ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΣΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΟΤΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΕΣ ΟΤΑΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΝΩΡΙΣ ΤΟ ΓΚΟΛ ΑΠΟΚΤΟΥΜΕ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΟΔΙΔΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΙΣΟΠΑΛΟΙ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΓΚΟΛ ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΟΥΜΕ ΜΟΝΑ ΖΥΓΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή@19 οκτ 2011 από τον 18 οκτ 11:33 :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε τώρα κατάλαβα τι εννοείς. Το είχες γράψει καθαρότατα, δε μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το είδα όταν πρωτοδιάβασα το σχόλιό σου. Ίσως λίγο η αλαζονεία μου, λίγο η βλακεία μου, λίγο το γεγονός ότι δεν έχω συνηθίσει σε τέτοιου είδους συζητήσεις.
Ξαναγράφω λοιπόν καθαρά τη θέση σου:
Αν έστω και ένας άνθρωπος στην υφήλιο δεν είναι ελεύθερος, τότε κανείς δεν είναι ελεύθερος. Επίσης, αν έστω και ένας δεν είναι ασφαλής, τότε κανείς δεν είναι ασφαλής.
Διορθώνω και αυτό που είπα παραπάνω σχετικά με την ισορροπία μεταξύ ελευθερίας και ασφάλειας: Μας στερούν τις ελευθερίες μας, με ΠΡΟΣΧΗΜΑ την περισσότερη ασφάλεια. Αυτό βέβαια είναι υποκριτικό και αφελές, διότι, όπως είπες, όσο λιγότερο ελεύθερος είναι κανείς, τόσο και λιγότερο ασφαλής.