"Αν έχεις εξασφαλίσει τροφή και στέγη είναι ανεπίτρεπτο να μην φιλοσοφείς".
(Κάποιοι άλλοι φιλόσοφοι βέβαια,όπως οι κυνικοί, θα απαντούσαν ότι είναι ανεπίτρεπτο να μην φιλοσοφείς ακόμα και αν δεν έχεις εξασφαλισμένη τροφή και στέγη και κάποιοι πάλι θα σε προέτρεπαν να αποκηρύξεις κάθε μορφής εξασφάλισης, ώστε να βαδίσεις ανεμπόδιστα στον δρόμο της φιλοσοφίας).
Αυτά τις παλιές εποχές,ας έρθουμε όμως στην δική μας.
Σε ένα κρίσιμο σημείο για την εξέλιξη της ανθρωπότητας,μια κατασκευασμένη κρίση,μας ωθεί δυστυχώς όχι στο να φιλοσοφούμε,
αλλά στο να σκεφτόμαστε περισσότερο από ποτέ το Χρήμα.
Χρήμα,Χρήμα,Λεφτά,Λεφτά,Χρήμα.Κρίμα.
Το Χρήμα,αυτή η καταστροφική σκεπτομορφή,σαν ένας μολυσματικός ιός,
έχει εισβάλει μέσα μας,και χρησιμοποιεί τους ξενιστές τόσο
ως μηχανές εξόντωσης ο ένας του άλλου,όσο και ως μηχανισμούς αυτοεξόντωσης,
καθώς η διαρκής αναζήτηση του,έχει την ιδιότητα να αφαιρεί κάτι από την ανθρώπινη υπόσταση των θυμάτων του και να τους υποβιβάζει σε μια ζωώδη κατώτερης μορφής ανθρωπόμορφη ύπαρξη.
Αν μπορούσαμε να υποδείξουμε όχι μόνο τι φταίει για την αναβίωση του φασισμού,
αλλά τον ίδιο τον μεγαλύτερο φασίστα της εποχής μας,αυτός δεν θα ταν άλλος από
το Χρήμα.
.
Το τάισμα του εγκεφάλου σου με την ολοένα και πιο λυσσαλέα επιθυμία για Χρήμα,
καθώς η τροφή σου είναι το φάρμακο σου,αλλά μπορεί να γίνει και το δηλητήριο σου,
είναι απολύτως βέβαιο ότι θα επιφέρει ολοκληρωτική τοξίνωση στον οργανισμό
σου αλλά και στους γύρω σου.
Το Χρήμα,αυτός ο εξωπαρασιτικός αλλά και ενδοπαρασιτικός "οργανισμός",
που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος του οργανισμού που έχει καταβάλει
(του ξενιστή),από τον οποίο τρέφεται και γιγαντώνεται,
χρησιμοποιεί ως μεγαλύτερο του ατού την εστίαση στην διαφορά.
Κατά συνέπεια μιας και έχει πάρει τον έλεγχο της σκέψης των ξενιστών του,
οι ίδιοι οι ξενιστές του εστιάζουν στην διαφορά.
Όσο περνάει ο καιρός αντί να εστιαζόμαστε σε αυτά που μας ενώνουν,
εστιαζόμαστε όλο και περισσότερο,όλο και πιο λυσσαλέα σε αυτά που μας χωρίζουν.
Εξετάζοντας την κατάσταση σφαιρικά,αγνοώντας τις χιλιάδες υποδιαιρέσεις της
(κοινωνικές,πολιτικές,φυλετικές και ούτω καθεξής)
αν μπορούσαμε να δώσουμε έναν τίτλο - ορισμό σε αυτήν την κατάσταση,
αυτός θα ήταν : "Ο πόλεμος μεταξύ των εχόντων και των μη εχόντων".
Αν ο "πόλεμος" αυτός δινόταν στις πραγματικές του διαστάσεις,
δηλαδή στην δίκαιη κατανομή των αγαθών,μεταξύ του 1% και του 99% του πληθυσμού,
τότε θα ήμουν υποστηρικτής του.
Αλλά δυστυχώς ο πόλεμος δίδεται μεταξύ του 99% .
Ένας έξυπνος ζωντανός οργανισμός,αν ήθελε να απαλλαγεί από ένα παράσιτο,
θα συμμαχούσε με τους υπόλοιπους ομοπαθείς οργανισμούς,ώστε να βρεθεί
ένα παρασιτοκτόνο φάρμακο που θα τους απάλλασσε όλους από την καταστροφική
επίδραση του ιού.
Ένας ανόητος οργανισμός θα στρεφόταν εναντίον όλων των άλλων,
συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του μέχρι να μεταμορφωθεί
σε ένα ανθρωπόμορφο ζόμπι.
Ένας ανόητος οργανισμός δηλαδή θα εξυπηρετούσε άριστα τους σκοπούς του εισβολέα.
Δεν πέρασε και πολύς καιρός που έστω και για λίγο,κοιταχτήκατε ξανά στις πλατείες
και στις γειτονιές σας.
Δεν πέρασε και πολύς καιρός που ανταλλάξατε μερικές κουβέντες με τους γύρω σας
ψάχνοντας τι μας ενώνει.
Η λήθη είναι άλλη μια παρενέργεια του ιού.
Έχετε πάρει λάθος δρόμο.Αρχίστε τον εμφύλιο χωρίς εμένα.
iboot.blogspot.gr
Έχεις απόλυτο δίκιο...ψάχνοντας το δέντρο έχουμε χάσει το δάσος.Ο εχθρός είναι κοινός κι είναι το 1% των εχόντων και οι υπηρέτες του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω όμως απογοητευτεί κι από τους διπλανούς μου κι από τον εαυτό μου....γιατί ενώ ξέρουμε όλοι τι πρέπει να κάνουμε κι ότι πρέπει να αντιδράσουμε ...όμως πάλι ΤΙΠΟΤΑ....κανείς μας δεν κάνει τίποτα....όλοι μιλάμε, γράφουμε, σκεφτόμαστε, όμως....από ΠΡΑΞΕΙΣ ΜΗΔΕΝ!
Τι φταίει; Τι έχουμε πάθει;
Όλοι μιλάμε, σκεφτόμαστε, γράφουμε τις ιδέες μας να πείσουμε τους άλλους... Ίσως εκείνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να δούμε πρώτα από όλα τον εαυτό μας. Να παρατηρήσουμε τι σκεφτόμαστε (με πάσα ειλικρίνια), να σταματήσουμε να λέμε ψέμματα στον εαυτό μας και να αποφασίσουμε "να είμαστε" αντί "να έχουμε".
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια αυτό είναι δύσκολο, κι έτσι καταφεύγουμε στα εύκολα.. Τι πιο εύκολο να βρίσκουμε πάντα κάποιον να φταίει? Τι πιό εύκολο να μην αναλαμβάνουμε ποτέ τις δικές μας ευθύνες?
Ας αναλογιστούμε λοιπόν ΤΩΡΑ ο καθένας από εμάς
- Θέλουμε να είμαστε ή
- Θέλουμε να έχουμε?
- Θέλουμε ή δεν θέλουμε τις ευθύνες των δικών μας σκέψεων και των δικών μας πράξεων?
- Θέλουμε να έχουμε επίγνωση ή απλά θέλουμε να ξέρουμε?
- Θέλουμε τη μιζέρια μας γιατί αισθανόμαστε εκεί ασφαλείς ή θέλουμε να αλλάξουμε?
- Θέλουμε να χτίσουμε κάτι καινούριο ή απλά να "σοβαντίσουμε" το ήδη υπάρχον κι όσο κρατήσει?
Γιατί αν θέλουμε να χτίσουμε κάτι καινούριο χρειάζεται να γκρεμίσουμε το παλιό συθέμελα.
Ας αποφαίσουμε λοιπόν πρώτα τι ακριβώς θέλουμε. Γιατί ούτε αυτήν την ευθύνη δεν έχει ο κόσμος τη δύναμη να αναλάβει.