ΤΙΜΩΝ Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ

Τίμων:  Εμπρός, δικέλλι μου, λάβε θάρρος για χάρη μου και μην κουραστείς να βγάλεις στο φως το θησαυρό από της γης τα βάθη. Ω Δία θαυματουργέ και αγαπητοί Κορύβαντες και Ερμή κερδώε, από που ξεφύτρωσε τόσο χρυσάφι; Λες να είναι αυτό ένα όνειρο; Φοβούμαι αλήθεια μήπως ξυπνήσω και βρω άνθρακες
Κι όμως είναι χρυσάφι, κομμένο νόμισμα, κοκκινωπό, βαρύ και γλυκύτατο στην όψη. Ω χρυσάφι, το πιο ωραίο πράγμα που οι άνθρωποι καλοδέχονται. Σαν φλόγα λαμπερή θαμπώνεις νύχτα και μέρα τα μάτια. Έλα φίλτατο και περιπόθητο...

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ

"Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θα πάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνους πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δε φοβάται. Και δεν φοβούνται ούτε αυτά πού νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τούς οποίους δεν νομίζουν ότι θα τα πάθουν, και ούτε και τότε φοβούνται, όταν δεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε. Συνάγεται λοιπόν ότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι πού νομίζουν ότι κάτι θα πάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα το πάθουν, και αυτά πού θα πάθουν, και το χρόνο πού θα το πάθουν.

Ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΙΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΟΙ ΤΥΡΑΝΝΟΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ

Οι τύραννοι, τώρα, αναγκάζονται πολύ συχνά να ληστεύουν άδικα τα ιερά και τους ανθρώπους, γιατί πάντοτε χρειάζονται χρήματα για τις απαραίτητες δαπάνες τους. Γιατί, σαν να ζουν διαρκώς σε κατάσταση πολέμου, είναι αναγκασμένοι να συντηρούν στράτευμα ή να καταστραφούν.

Ξενοφών. Ιέρων ή τυραννικός (4.11)

Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ

Ο φόβος λοιπόν είναι κάποια λύπη ή ταραχή πού προκαλείται από την αίσθηση κάποιου κακού πού επαπειλείται, ενός κακού πού μπορεί να μάς καταστρέψει ή να μάς λύπηση. Γιατί οι άνθρωποι δεν φοβούνται όλα τα κακά, όπως π.χ. αν θα γίνουμε άδικοι ή βραδείς στη σκέψη, αλλά όσα μπορούν να μάς φέρουν μεγάλη λύπη ή καταστροφή, και μάλιστα όταν αυτά δεν βρίσκονται μακριά, αλλά φαίνονται πολύ κοντά, ότι επίκεινται. Γιατί τα πολύ μακρινά δεν τα φοβούνται. Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν, αλλά πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν είναι κοντά, γι’ αυτό δεν τούς νοιάζει.

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ

……Ο Δίας θα αφανίσει κι αυτό το γένος των λαλούμενων ανθρώπων, όταν φτάσουν  να έχουν γκρίζους κροτάφους στη γέννησή τους. Ούτε ο πατέρας θα είναι σαν τα παιδιά του, ούτε τα παιδιά σαν τον πατέρα τους, ούτε ο ξένος σαν το φιλοξενητή του, ούτε ο σύντροφος σαν το σύντροφο, ούτε ο αδερφός θα είναι φίλος όπως πριν. 
Και μόλις θα γερνάνε οι γονιοί, δε θα τους τιμάνε, και θα τους κατηγορούν βρίζοντάς τους με βαριά λόγια οι άθλιοι, που δεν ξέρουν ούτε των θεών το φόβο, κι ούτε στους γέρους γονιούς τους όσα αυτοί τους ανάθρεψαν, θ΄ανταποδίδουν....

Ο ΠΑΡΜΕΝΙΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ

Γράφει ο Γιώργος Εχέδωρος

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο άνθρωπος για να φθάσει στην αναζήτηση της προέλευσης του κόσμου πέρασε από πάρα πολλά πνευματικά στάδια.
Όταν μιλάμε για το ελληνικό πνεύμα του 5ου και 6ου αιώνα π.Χ. οφείλουμε να παραδεχτούμε πως προϋπήρξε της εποχής εκείνης μια τεράστια αρχέγονη πνευματική παρακαταθήκη.

Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΗΜΑ

Τίποτε δεν υπάρχει στον κόσμο, πιο ολέθριο, πιο καταστροφικό από το χρήμα.
Γι αυτό γίνονται οι πιο άγριοι, οι πιο ματωβαμένοι πόλεμοι που ρημάζουν τον τόπο,
και αυτό ξεσπιτώνει τους ανθρώπους από τα σπίτια τους για να τους βυθίσει στην καταστροφή.
Το χρήμα είναι εκείνο που λερώνει με τη βρωμερή ακαθαρσία του αίσχους τις πιο αγνές παρθενικές ψυχές για να τις εξαφανίσει ολότελα αργότερα.

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ: Ο ΦΟΝΙΑΣ

Κάποτε, στα παλιά τα χρόνια, ζούσανε στην Αίγυπτο δυο άνθρωποι, που τα σπίτια τους και τα χωράφια τους γειτόνευαν. Ο ένας όμως ήτανε δουλευτάρης και ο άλλος ακαμάτης.
Από το πρωί ως το βράδυ ο δουλευτάρης όργωνε τα χωράφια του, έσπερνε, σκάλιζε, πότιζε, θέριζε, ανάλογα με την εποχή που ήτανε, κι όταν τέλειωνε τη δουλεία του στα χωράφια και γυρνούσε στο σπίτι του, κάτι έβρισκε κι εκεί να κάνει. Πότε διόρθωνε το αλέτρι του, πότε κάρφωνε κανένα παράθυρο που είχε σπάσει, πότε περιποιότανε τις κότες του, πότε σκάλιζε τα λαχανικά του. Όλο δούλευε κι όλο πρόκοβε και, σιγά - σιγά, έγινε ο πιο πλούσιος τους τόπου.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ

Η Κραυγή δεν είναι δική σου. Δε μιλάς εσύ, μιλούν αρίφνητοι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν πεθυμάς εσύ· πεθυμούν αρίφνητες γενεές απόγονοι με την καρδιά σου.

Οι νεκροί σου δεν κείτουνται στο χώμα. Γένηκαν πουλιά, δέντρα, αγέρας. Κάθεσαι στον ίσκιο τους, θρέφεσαι με τη σάρκα τους, αναπνές το χνότο τους. Γένηκαν Ιδέες και πάθη, κι ορίζουν τη βουλή σου και την πράξη.

ΑΘΑΝΑΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ

"Δεν είμαι καλός, δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος! Αβάσταχτη είναι η ευτυχία κι η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι. Κυλιούμαι όλο δάκρυα κι αίματα μέσα στη ζεστή τούτη φάτνη της σάρκας μου. Φοβούμαι να μιλήσω.
Στολίζουμαι με ψεύτικα φτερά, φωνάζω, τραγουδώ, κλαίω, για να συμπνίγω την ανήλεη κραυγή της καρδιάς μου.
Δεν είμαι το φως, είμαι η νύχτα, μα μια φλόγα λοχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει.
Είμαι η νύχτα που την τρώει το φως. Με κίντυνο, βαρυγκομώντας, τρεκλίζοντας μέσα στο σκοτάδι, πασκίζω να τιναχτώ από τον ύπνο, να σταθώ λίγη ώρα, όσο μπορώ, ορθιος.

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ: ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΤΟ ΖΩΓΡΑΦΙΣΜΕΝΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας πλούσιος κτηματίας, που δεν είχε κανέναν άλλον στον κόσμο, παρά τον μονάκριβο γιο του. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ φοβητσιάρης, φοβόταν ακόμα και την ίδια του τη σκιά. Ένα βράδυ είδε ένα παράξενο όνειρο: πως το γιό του τον έφαγε ένα λιοντάρι. Ο κτηματίας φοβήθηκε πάρα πολύ κι επειδή δεν ήθελε το όνειρο αυτό να βγει αληθινό, κάλεσε τους καλύτερους μαστόρους κι έχτισε ένα σπίτι με πολλά δωμάτια, σωστό παλάτι. Το μέγαρο αυτό όμως είχε τα παράθυρά του πολύ ψηλά, τις πόρτες του πάντα κλειδωμένες και περιστοιχιζόταν από έναν ψηλό φράχτη. Εκεί μέσα κρατούσε κλειδωμένο το μοναχογιό του ο κτηματίας. Και για να μη στενοχωριέται το παιδί, ο κτηματίας κάλεσε ένα σπουδαίο ζωγράφο και του ζήτησε να ζωγραφίσει όλους τους τοίχους του σπιτιού....

Ο ΟΔΥΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΛΟΥΜΕΝΑ

"...Ήδη σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου.
Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΩ ΜΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ

ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΠΕΤΥΧΩ

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: Ο ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΟΣ

Ως αδιαντροπια, μπορεί να ορισθεί η περιφρόνηση της κοινής γνώμης για χάρη αισχρού κέρδους.  Να λοιπον τι είδους άνθρωπος είναι ο αδιαντροπος. Πρώτον, πηγαίνει να δανεισθεί χρήματα από άνθρωπο στον οποίο δεν ξεπλήρωσε προηγούμενο χρέος του. έπειτα, αφού κάνει θυσία στους θεούς, ο ίδιος πηγαίνει να δειπνήσει στο σπίτι κάποιου άλλου, ενώ τα δικά του κρέατα τα αλατίζει και τα αποθηκεύει. Και ενώ δειπνεί σε ξένο σπίτι, προσκαλεί και τον υπηρέτη του και του δίνει παίρνοντας από το τραπέζι κρέας και ψωμί και του λέει ενώ τον ακούν όλοι: "Φαε καλά Τίβειε".

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: Ο ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΗΣ

Η δουλοπρέπεια είναι το είδος συναναστροφής που στοχεύει στο να είναι ευχάριστη χωρίς να είναι ειλικρινής και ο δουλοπρεπής είναι ο άνθρωπος ο οποίος όταν δει κάποιον γνωστό, τον χαιρετά από μακριά, τον εγκωμιάζει, του κάνει φιλοφρονήσεις τον χαιρετά και με τα δύο του χέρια χωρίς να του τα αφήνει, περπατά μαζί του για λίγο και τον ρωτά πότε θα τον ξαναδεί, ενώ φεύγει επαινώντας τον ξανά.
Όταν κληθεί να γίνει διαιτητής, προσπαθεί να ευχαριστήσει όχι μόνο τον άνθρωπο που αντιπροσωπεύει, αλλά και τον αντίδικο, για να φανεί αμερόληπτος. 

ΘΕΟΦΡΑΣΤΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ: Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ

"Σαν υποκρισία, μπορεί να χαρακτηριστεί γενικά η προσποιητή ελλάτωση των πράξεων και των λόγων, ενώ ο υποκριτής είναι το είδος του ανθρώπου που πλησιάζει τους εχθρους του και είναι πρόθυμος να κουβεντιάσει μαζί τους για να μη φανεί ότι τους μισεί. Επαινει όταν είναι παρόντες, εκείνους που κατηγόρησε στα κρυφά και τους συμπονεί, αν έχουν χάσει καμιά δίκη σε δικαστήριο.

Ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

"Όταν επικρίνουμε ή επαινούμε την ανατροφή κάποιου και λέμε ότι είναι πεπαιδευμένος ή απαίδευτος, μερικές φορές χρησιμοποιούμε τον πρώτο όρο και για ανθρώπους που ξέρουνε καλά το επάγγελμά τους - τους ναυτικούς ή τους έμπορους ή και άλλους. Ας δεχτούμε όμως, για χάρη της συζήτησης, ότι δεν εννοούμε αυτό το πράγμα αλλά την παιδεία που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί ισχυρή επιθυμία να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά ή να κυβερνιέται σύμφωνα με το δίκαιο.

ΣΟΛΩΝ - ΥΠΟΘΗΚΗ ΠΡΟΣ ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ

Η πόλη μας  ποτέ δεν θα χαθεί σύμφωνα με τη θέληση
και τη διάθεση του Δία και των μακαρίων αθανάτων θεών.
Γιατί μια τόσο μεγαλόψυχη προστάτιδα, κόρη πατέρα ισχυρού,
η Παλλάδα Αθηνά, έχει τα χέρια της απλωμένα  πάω από την πόλη.

Αλλά μόνοι τους οι πολίτες θέλουν να καταστρέφουν
τη μεγάλη πόλη με τις απερισκεψίες τους, παρασυρμένοι από φιλοχρηματία,
και ο άδικος νους των αρχόντων του λαού. Είναι επόμενο γι’ αυτούς
εξαιτίας της μεγάλης αλαζονείας να πάθουν πολλά κακά...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ ΣΤΗΝ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑ

Απ ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου - κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές -, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. ' Οχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.