ΕΝΑ ΔΕΚΑΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΛΗΤΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΩΝ

Ο Χρήστος (αδερφός της βαφτιστήρας μου) είναι μαθητής της πέμπτης τάξης δημοτικού. Είναι ξύπνιος, αγωνιστής, πεισματάρης και ματαιόδοξος και στις μαθητικές εκλογές ηθελε να γίνει πρόεδρος της τάξης....

Μάλιστα το πήρε τόσο σοβαρά, που κατέστρωσε πρόγραμμα με τις προεκλογικές δεσμεύσεις του με τις οποίες θα διεκδικούσε τη θέση του Προέδρου. Ηταν έτοιμος να οργανώσει την έκδοση εφημερίδας της τάξης, και δεσμεύτηκε ότι θα μάζευε χρήματα για να αγοράζονται τα αναγκαία για το μάθημα για όλους. Ολα αυτά θα τα έκανε δίκαια και σωστά και ηταν ετοιμος να εργαστεί σκληρά.


Όμως στην τάξη του Χρηστου, υποψήφια για την προεδρεία της τάξης ήταν και η συμμαθήτρια του η Ζωή.

Η Ζωή είναι ένα εντεκάχρονο κοριτσάκι που βλέπει τα πράγματα απλά και ξέρει τι θέλουν τα παιδάκια της ηλικίας της. Υποσχέθηκε στην τάξη ότι θα μάζευε χρήματα και θα οργάνωνε ένα αποκριάτικο πάρτι.  Τρεις ημέρες πριν τις εκλογές, κερνούσε συνεχώς την τάξη καραμέλες.

Στις εκλογές, πρόεδρος της τάξης, εξελέγη η Ζωή και δεν ήταν εύκολο για το Χρήστο να συνέθει από την ήττα. "Τα βλαμένα" φώναζε. "Για μερικές καραμέλες!". Στο τέλος αποδέχθηκε το γεγονός ότι Πρόεδρος της τάξης ήταν η Ζωή, όμως πίστευε ότι στο τέλος θα δικαιώνονταν και ότι η τάξη θα αντιλαμβανόταν το τεράστιο σφάλμα στο οποίο είχε υποπέσει.

Πράγματι, οι μήνες περνούσαν και η Ζωή δεν έκανε τίποτε για να τηρήσει την προεκλογική της δέσμευση της οργάνωσης του αποκριάτικου πάρτι. Στο τέλος, έφτασαν οι απόκριες και πάρτι δεν έγινε.

Ο Χρήστος (που ήθελε πολύ να γίνει πρόεδρος) ανέλαβε δράση. Δημιούργησε ομάδα "αντιφρονούντων" που έπεισε για το δίκαιο του αιτήματος. Συγκάλεσε συνέλευση στο διάλειμμα και ζήτησε από τη Ζωή να παραιτηθεί από το αξίωμα αφού δεν είχε τηρήσει την μοναδική προεκλογική της δέσμευση, τη διοργάνωση του πάρτι.

Η Ζωή, του απάντησε παγερά ότι δεν επρόκειτο να παραιτηθεί για έναν τόσο ασήμαντο λόγο και ότι θα εξακολουθούσε να είναι πρόεδρος καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς, είτε το ήθελε εκείνος, είτε όχι.

Ο Χρήστος απευθύνθηκε στην τάξη και ζήτησε από τους συμμαθητές του να ζητήσουν ολοι μαζί από τη Ζωή να παραιτηθεί. Τους μίλησε με επιχειρήματα. Δεν τους έδωσε καραμέλες, την ίδια περίοδο που η Ζωή κερνούσε καθημερινά τους πάντες. Οι συμμαθητές του προσπαθούσαν να τον πείσουν να μη δίνει σημασία σε ασήμαντα ζητήματα και τίτλους και να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο που είναι και καλός και να παίρνει και τις καραμέλες που του έδινε η Ζωή.

Οταν κατάλαβε ότι με τους συμμαθητές του δεν επρόκειτο να βγάλει άκρη, απευθύνθηκε στο δάσκαλο. Του εξήγησε για τις προεκλογικές δεσμεύσεις της Ζωής και του ζήτησε να επέμβει. Ο δάσκαλος προς τιμήν του, αντιμετώπισε το θέμα με σοβαρότητα και παραδέχθηκε στο Χρήστο ότι ήταν άδικο να μην αναγκάζεται σε παραίτηση η Ζωή, αλλά ο κανονισμός ορίζει ως ετήσια τη θητεία των αιρετών μελών του συμβουλίου και ο δάσκαλος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα.

Ο Χρήστος ήταν μπερδεμένος. Πίστευε ότι ήταν δίκαιο, οταν κάποιος υπόσχεται και δεσμεύεται όταν διεκδικεί αξιώματα και όταν κατακτά τα αξιώματα δεν τηρεί τις υποσχέσεις και τις δεσμεύσεις του, αυτός ο κάποιος να καθαίρεται του αξιώματος ή να αναγκαζεται σε παραίτηση. Και δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί ο κανονισμός έγραφε κάτι άδικο ενώ όλοι γνώριζαν και παραδέχονταν το δίκαιο. Του ήταν αδιανόητο δε, το γεγονός ότι έτσι συμβαίνει και στη δημόσια ζωή με τους πολιτικούς όπως  πληροφορήθηκε από τους γονείς του.

Με αφορμή ολα αυτά, έψαξα και βρήκα τον κανονισμό λειτουργίας (http://www.paideia.org.cy/upload/ShedioAxiologisis/pdf3/KDP_310_90.pdf) ο οποίος προβλέπει τα πάντα, θέματα διοίκησης, ωραρίου, τρόπο βαθμολόγησης των μαθητών σε κάθε τάξη, διενέργεια εκδρομών, σχολική στολή (!) και ο οποίος στη σελίδα 28 περιγράφει τα "μαθητικα συμβούλια" των τάξεων.

Ο δάσκαλος ειχε δίκιο. Ο κανονισμός δεν προέβλεπε ανακλητότητα των μελών του συμβουλίου σε καμία περίπτωση. Οπως ακριβώς συμβαίνει και στην πολιτική μας ζωή. Τους ψήφισες, θα τους λουστείς μέχρι τις επόμενες εκλογές.

ΘΑΛΑΜΟΦΥΛΑΚΑΣ