Πριν από λίγες ημέρες, μια τετραμελής οικογένεια μετανάστευσε σε μια μικρή πόλη του Καναδά. Το επέβαλε η πολύμηνη ανεργία (κατόπιν «λουκέτου») του 48χρονου πατέρα και η «πόρτα» που έτρωγε σε κάθε προσπάθεια εξεύρεσης δουλειάς με αξιοπρεπή μισθό και, κυρίως, με ασφάλιση.
Αυτή που ζορίστηκε περισσότερο από την απόφαση ήταν η 16χρονη μικρή της οικογένειας – άντε να την ξεριζώσεις από τους φίλους, το σχολείο, τον εφηβικό κόσμο που είχε χτίσει. Το κλάμα της ήταν καθημερινό τους τελευταίους μήνες κι έγινε γοερό καθ’ οδόν προς το αεροδρόμιο.
Οι πρώτες δύο ημέρες αποδείχθηκαν καθοριστικές. Αρχικά, πήγε με τους γονείς της στο τοπικό (δημόσιο) high school για την εγγραφή στην, ας πούμε, Β’ Λυκείου. Είδε ένα κτήριο ...
χαμένο στα δέντρα, με τεράστιους χώρους μάθησης, άθλησης, ανάπαυλας («έχει βιβλιοθήκη και τα εργαστήρια πιάνουν ολόκληρο όροφο»). Παρέλαβε το πρόγραμμα σπουδών με το βασικό κορμό των πέντε μαθημάτων, με δυνατότητα επιλογών για τα υπόλοιπα («ακόμη και για τη γυμναστική, και διάλεξα.. γιόγκα») και με σχολικό σύμβουλο «από δίπλα», για να ακολουθήσει την κατεύθυνση που της ταιριάζει. Την επόμενη τους περίμενε το ραντεβού στο τοπικό (Δημόσιο) νοσοκομείο για την απόκτηση προσωπικού αριθμού ασθενούς. «Είναι πιο μεγάλο και πιο καθαρό κι από το καλύτερο δικό μας (σ.σ.: ελληνικό) ιδιωτικό νοσοκομείο, δεν έχει ράντζα και σε εξυπηρετούν αμέσως»..
χαμένο στα δέντρα, με τεράστιους χώρους μάθησης, άθλησης, ανάπαυλας («έχει βιβλιοθήκη και τα εργαστήρια πιάνουν ολόκληρο όροφο»). Παρέλαβε το πρόγραμμα σπουδών με το βασικό κορμό των πέντε μαθημάτων, με δυνατότητα επιλογών για τα υπόλοιπα («ακόμη και για τη γυμναστική, και διάλεξα.. γιόγκα») και με σχολικό σύμβουλο «από δίπλα», για να ακολουθήσει την κατεύθυνση που της ταιριάζει. Την επόμενη τους περίμενε το ραντεβού στο τοπικό (Δημόσιο) νοσοκομείο για την απόκτηση προσωπικού αριθμού ασθενούς. «Είναι πιο μεγάλο και πιο καθαρό κι από το καλύτερο δικό μας (σ.σ.: ελληνικό) ιδιωτικό νοσοκομείο, δεν έχει ράντζα και σε εξυπηρετούν αμέσως»..
Αυτές ήταν οι πρώτες εντυπώσεις. Προτού καλά καλά ανοίξουν τις βαλίτσες. Προτού ανταλλάξουν τις πρώτες κουβέντες με τους εκεί συγγενείς που τους έπεισαν να ακολουθήσουν το δρόμο που πήραν και οι ίδιοι πριν από 60 χρόνια. Εκείνοι έφυγαν «από την Ελλάδα του 1950». Οι καινούργιοι μετανάστες άφησαν «την Ελλάδα του 2010». Εξήντα χρόνια κομμάτια, σαν να λέμε…
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα –εάν θα προσαρμοστούν, εάν θα τα καταφέρουν. Ξέρω ότι τα αποτελέσματα των πρώτων συγκρίσεων ήταν γροθιά στο ελληνικό στομάχι.
Κάτι μου λέει ότι η 16άρα έφηβη δεν θα πετάξει τη σκούφια της εάν της πουν τώρα να επιστρέψει στα πάτρια. Ότι σύντομα θα πάψει να (μας) τραγουδά τη λυπημένη μπαλάντα «στην πατρίδα φιλιά, θα βρεθούμε ξανά, όταν όλοι θα έχουν αλλάξει». Κι ότι αντ’ αυτής, θα ραπάρει με τη σκληράδα που έχουν οι νέοι «Ελλάδα, συγγνώμη, αν θες ν’ αλλάξεις γνώμη, πάψε να με παιδεύεις και να με κοροϊδεύεις».
Με αφιέρωση σε όσους πολιτικούς και αρμόδιους μας έφτασαν εδώ…
πηγή ideopigi.blogspot.com/
Το είδα στο isonomia-gia-olous.blogspot.com
πηγή ideopigi.blogspot.com/
Το είδα στο isonomia-gia-olous.blogspot.com
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΠΑΡΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα ήθελα να φύγω και εγώ. Όπως και πολλοί ακόμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή τύχη σε όσους ψάξουν την τύχη τους στο εξωτερικό. Ας μας θυμούνται με συμπόνια, επειδή εδώ καλύτερες μέρες δε θα έρθουν...
Είμαι 7 χρόνια ολλανδία...στην αρχή όλα ήταν ρόδινα παραδεισένια και αστραφτερά. Καθώς τα χρόνια περνούσαν τα φανταχτερά χρώματα γινήκανε γκρίζα, οι χαμογελαστοί ανθρώποι γίναν σκυθρωποί, τα λουλούδια δέν μύριζαν πιά και όλα γύρο μου χάσαν την γεύση τους. Φυσικά το σύστημα "δουλεύει" και οι νόμοι ακολουθούνται. Οι έλληνες πρέπει να αλλάξουν για να αλλάξει η ελλάδα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπω τους μετανάστες εδώ που είναι 70 και άνω που ήρθαν στην ολλανδία πρίν 30 και 40 χρόνια...άλλοι ήρθαν στα 10 τους. Τους βλέπεις σε μιά γωνιά περιμένουν να έρθει το καλοκαίρι για να πάνε στην χώρα τους για διακοπές. Ένας μου είπε "άν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο δέν θα έφευγα..." Εγώ σκοπεύω να γυρίσω σε 1 το πολύ 2 χρόνια(εύχομαι πιό νωρίς) γιατί άν είναι να παιθάνω θα πεθάνω στην Ελλάδα και όχι στην ξεννιτιά.
Δεν μπορώ να το καταλάβω! Είμαστε τόσο ανίκανοι και τόσο βλάκες που ζούμε σε μια τόσο ομορφη χώρα και δεν μπορούμε να κάνουμε τη διαβίωση μας εδω αξιοπρεπή τόσα χρονια;
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πολιτικοι μας που μας οδήγησαν εδω θέλουν κρέμασμα!
Εμεις επιστρεψαμε στα τέλη του 70 μονο και μονο για να επιστρεψουμε μετά από 32χρόνια. Οι γονείς μου είχαν όνειρο να μεγαλώσουν και να κάνουν ότι μπορούν καλύτερο για τα παιδιά τους. Και πραγματι τα πρώτα χρόνια ,εαν και δεν υπήρχαν οι υποδομές που περιγράφονται στο αρχικό κείμενο, υπήρχε αγάπη, συμπόνια για τον συνανθρωπό μας, και νοοτροπία η οποία καμία σχέση δεν έχει με την σημερινή ελληνική πραγματικότητα. Δεν υπάρχει πιο ωραία χώρα από την ΕΛΛΑΔΑ μας και αυτό προφανώς είναι ο λόγος που κάποιοι την θέλουν, χωρίς όμως τους Ελληνες. Λυπάμαι που δεν αντέξαμε εδώ ,όμως και εγώ σήμερα βρίσκομαι στην θέση των γονιών μου να θέλω ένα μέλλον για τα παιδιά μου, σύστημα υγείας,παιδεία, εργασία ξέρεται αυτά που κάποιοι θεωρούν πολυτέλεια..........
ΑπάντησηΔιαγραφή