Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ...

Του Γιώργου Ανδρέου

Στο φημισμένο για τις «σκληρές» και πολύ ψαγμένες συνεντεύξεις του (εξαντλητικής δημοσιογραφικής έρευνας) αμερικανικό περιοδικό VANITY FAIR του Σεπτεμβρίου δημοσιεύτηκε ένα άρθρο για τους Greek Monks («Έλληνες καλόγεροι») και τη διαπλοκή τους με το ελληνικό δημόσιο - μαζί και μια ανάλυση για το γενικευμένο ελληνικό οικονομικό κονφούζιο κλπ κλπ.

Όποιος ενδιαφέρεται (αξίζει τον κόπο) ας μπει στο site του περιοδικού κι ας διαβάσει όλο το μακροσκελές άρθρο.

Εγώ στάθηκα σε ένα σημείο του κειμένου όπου ο αμερικάνος δημοσιογράφος περιγράφει πόσο εξαιρετικούς βρήκε τους Έλληνες συνομιλητές του (αφού επισκέφτηκε για καιρό πολύ την Ελλάδα ΚΑΙ το Βατοπαίδι) - φιλόξενους, εγκάρδιους, φιλικούς , «ζεστούς», πρόθυμους να τον εξυπηρετήσουν με κάθε τρόπο. Εκείνο που δεν κατόρθωσε (λέει), είναι να τους αποσπάσει μια εγκάρδια θετική κουβέντα για συναδέλφους τους, κοινωνικούς συνομιλητές, πολιτικούς, επιστήμονες, καλλιτέχνες: Πάντα η ίδια «τσιγγουνιά», η συγκαλυμμένη επίκριση, η δυσπιστία, ένας υφέρπων σνομπισμός, μια δυσανεξία διαρκείας κάθε φορά που η συζήτηση ξεφεύγει από το «εγώ» κι οδηγούνταν στο «εσείς», «αυτοί», «εκείνοι», «οι άλλοι», τελικά στο «εμείς». Ο δημοσιογράφος δεν μασάει τα λόγια του - με λύπη διαπιστώνει πως στη χώρα μας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη η κοινωνική συνοχή, άφαντο το αίσθημα της συλλογικής ευθύνης, ανάπηρες όλες οι εκδηλώσεις συναίνεσης που οφείλουν να χαρακτηρίζουν τον δημόσιο βίο,  τον βίο του «εμείς» κι όχι του «εγώ».

Ο αμερικανός απεσταλμένος συμπεραίνει πως στην Ελλάδα ο καθένας ζει, δρα,  «διάγει τον βίον» του «από μόνος του», ξεκομμένος από το σύνολο, την ομάδα, την «κοινωνία», εχθρικός σε οποιοδήποτε ενδεχόμενο υποχώρησης του ατομικού συμφέροντος  (του) για  το  κοινό  καλό.

Ομολογώ πως το συμπέρασμα με πλήγωσε, με θύμωσε, με ξεβόλεψε. Είναι στ' αλήθεια ΕΤΣΙ τα πράγματα, είμαστε οι Έλληνες στο διηνεκές Αρματωλοί και Κλέφτες, είμαστε ο Μιαούλης που, αν δεν πληρωνόταν, ΔΕΝ έσπαζε την πολιορκία του Μεσολογγίου για να τροφοδοτήσει τους λιμοκτονούντες  (Έλληνες) συμπατριώτες του; Ή μήπως δεν τους αισθανόταν κατ' ουσίαν συμπατριώτες του «συγγενείς του», τον ένοιαζε μόνον ο εαυτός του, η οικογένεια του, η Ύδρα κι ένας (αφόρητα) στενός πυρήνας κοινωνικών συναλλαγών; Μήπως, πάλι, ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ εαυτούληδες όταν δρούμε στο δημόσιο πεδίο, όταν εξαναγκαζόμαστε να συνομιλήσουμε με το φαύλο, ανίκανο, διαπλεκόμενο κράτος (που όμως εμείς οικοδομήσαμε και συντηρούμε) κι  η κουτοπονηριά της εξουσίας μας εξοργίζει τόσο που βγάζουμε στη φόρα το χειρότερο εαυτό; Μύλος... Ωστόσο το συμπέρασμα του Αμερικανού δημοσιογράφου χτυπάει μέσα μου οδυνηρό καμπανάκι: Αν όντως είμαστε η χώρα «του καθενός από μόνου του», τότε  έχουμε  ως χώρα τελειώσει, η συγκυρία που ζούμε, η χειρότερη ιστορικά περίοδος του ελληνικού κράτους από το τέλος της χουντικής δικτατορίας (1974) και δώθε, έχει απόλυτη ανάγκη από το ακριβώς αντίθετο - την περιχώρηση, την ανασύσταση του κοινωνικού ιστού, την ανάδυση της ανθρωπιάς, του ζωτικού ενδιαφέροντος για τον Άλλο, τον διπλανό, τον Συνέλληνα που περνά τα πάνδεινα. Αλλοίμονο μας αν έχουμε την αφέλεια να πιστεύουμε πως θα επιβιώσουμε ατομοκεντρικά, εγωιστικά, ο καθένας ελπίζοντας πως «θα τη γλυτώσει» «κι από δω πάνε  οι άλλοι». Θα χαθούμε, όλοι μαζί, από κοινού - κι αυτό το θλιβερότατο «κοινό» θα είναι η μόνη συλλογικά βιωμένη εμπειρία μας,  συγχρόνως  (τι  κρίμα)  η  τελευταία.

os3.gr