ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΣ

Είναι ο αναρχισμός και ο Πατριωτισμός δύο ασύμβατες έννοιες;  Μπορεί κάποιος να είναι αναρχικός και ταυτόχρονα πατριώτης; Για να είναι κάποιος διεθνιστής και ανθρωπιστής, πρέπει να παραιτηθεί από την εθνική του ταυτότητα;

Τον τελευταίο καιρό, κυρίως στο λεγόμενο "αναρχικό και αντί- εξουσιαστικό χώρο" (αλλά και στην αριστερά γενικότερα) έχει δημιουργηθεί μια "διεθνιστική" κουλτούρα η οποία μισεί κάθε τι που αναφέρεται στο έθνος και την πατρίδα, επειδή δήθεν ο πατριωτισμός εξελίσσεται σε φασισμό και εμποδίζει την εξέλιξη της κοινωνίας και ότι το αιγαίο ανήκει στα ψάρια του και άλλα τέτοια φαιδρά.


Τα άτομα που υποστηρίζουν τη θεωρία αυτή, αν και δεν έχουν να αντιτάξουν κανένα είδος οργάνωσης της κοινωνίας που να αντέχει σε λογική εξέταση και επιχειρήματα, επιμένουν βλακωδώς στην ανόητη αυτή στάση που κατά πάσα πιθανότητα οφείλεται στο γεγονός ότι δεν έχουν ανοίξει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή τους να δουν τι πρεσβεύει ο αναρχισμός, ενώ όσα γνωρίζουν τα γνώρισαν από "διαβασμένους" "συντρόφους" που ξέρουν από αυτά και τους οποίους σέβονται και οι οποίοι τους "καθοδήγησαν" στη γνώση τους αυτή.

Ας δούμε όμως τι έγραψε ο σημαντικότερος διανοούμενος του αναρχισμού Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος είναι για πολλούς ο πατέρας του αναρχισμού:

“… Η ευημερία του κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του κράτους είναι η σκλαβιά του λαού…Το κράτος δεν είναι η πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας.

Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός… Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή.

Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα,…γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.

(Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)

 
"Η πατρίδα αντιπροσωπέυει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρούν κατα τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.

Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.

Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων."

Έιμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα”Μιχαήλ Μπακούνιν(Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869)


“…Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε…Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά…Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός…

(Μ. Μπακούνιν και Ιταλία, 2ο μέρος, σελ. 81-83 μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον)



Πηγή κειμένων:  olympia.gr