πρώτη σειρά. Δηλαδή κάτω από την οθόνη. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσει δυο ώρες κοιτάζοντας τις σόλες από τα σανδάλια και τρώγοντας τη σκόνη από τα άρματα. Η ταινία ήταν εκεί μπροστά του. Όλο το δράμα εξελισσόταν μπροστά στα μάτια του , άκουγε τους ήχους, τις φωνές, διαισθανόταν πως κάτι σοβαρό συνέβαινε εκεί ψηλά στη γιγαντοοθόνη αλλά βρισκόταν στη λάθος θέση. Η αντίληψή του για τα γεγονότα που συνέβαιναν ήταν περιορισμένη και αλλοιωμένη.
Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά? Γιατί το δράμα είναι σε πλήρη εξέλιξη. Όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Η αλήθεια έχει φτάσει μπροστά στη μούρη μας αλλά εκατομμύρια άνθρωποι βλέπουν μόνο τις σόλες από τα σανδάλια της. Ξεκινώντας από τη ξεκάθαρη θέση εκείνου που τη προβάλλει, κατεβαίνοντας θέσεις η αντίληψη της πραγματικότητας γίνεται όλο και πιο θολή. Με αποτέλεσμα εκείνος που βρίσκεται στη τελευταία θέση κάτω κάτω να έχει μια μοναδική δυνατότητα να την αντιληφθεί στην πραγματική της διάσταση. Να κλείσει τα μάτια και να αφουγκραστεί.
Όταν το σημείο που βρίσκεσαι δεν σε αφήνει να δεις όλο το μεγάλο κάδρο, υπάρχουν κι άλλες αισθήσεις που παίζουν. Η ήχοι που τους αποκωδικοποιεί αλλιώς ο εγκέφαλος όταν κλείνεις τα μάτια. Η όσφρηση. Η αφή. Ακόμα και η γεύση. Παίζουν τη τυφλόμυγα μαζί μας. Κι εμείς προσπαθούμε να δούμε με τα μάτια δεμένα. Είναι αδύνατον όπως καταλαβαίνετε. Ήρθε η εποχή που πρέπει να επιστρατεύσουμε όλες τις αισθήσεις μας σε συνδυασμό με το ένστικτο και τη λογική μας. Και να αναρωτηθούμε τι στο διάολο συμβαίνει γύρω μας.
Τι σημαίνει εκείνη η μόνιμη κούραση από την ώρα που ξυπνάμε το πρωί. Τι σημαίνει εκείνο το συνεχές κενό που νοιώθουμε μέσα μας και δεν ξέρουμε με τι να το γεμίσουμε. Τι σημαίνει εκείνο το συναίσθημα παράδοσης πως τίποτα δεν περνάει από το χέρι μας. Η αποδοχή της αθλιότητας που βλέπουμε γύρω μας. Η υποταγή σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής φασόν κομμένο για όλους με ατέλειωτους κανόνες που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή από τη πρώτη ανάσα μέχρι τη τελευταία. Τι είναι αυτό το συναίσθημα ΤΟΥ ΜΗ ΣΚΟΠΟΥ της ύπαρξης. Η των μικρών ασήμαντων και ευτελών σκοπών που ανάγονται πάντα σε ένα αγώνα για χρήμα, κέρδος, δόξα, σκοποί κούφιοι που είναι σε διάσταση με το πραγματικό νόημα της ζωής?
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται σήμερα πως συμβαίνει κάτι πολύ σκοτεινό, το μεγάλο σκοτεινό κάδρο που ξεπερνάει κατά πολύ τις μέχρι τώρα συνήθεις ανησυχίες τους. Αλλά δεν ξέρουν τι είναι. Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως είναι στο σύνολο εγκλωβισμένοι σε κάτι που ούτε επέλεξαν, ούτε τους ευχαριστεί, ούτε μπορούν να το αλλάξουν.Κάτι που έτσι το βρήκαν κι έτσι πρέπει.
Η ατομικότητα του ανθρώπου, η φαντασία, η δημιουργικότητα, η έμπνευσή του, οι υπαρξιακές του ανησυχίες σκάνε στριμωγμένες μέσα σ΄ενα σακί κλεισμένο από πάνω που δεν μπορεί να σκιστεί. Ο άνθρωπος δεν βρίσκεται σε κατάσταση ανησυχίας πλέον, βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας. Χάνει συνεχώς ενέργεια. Φαγώνεται απέξω κι από μέσα συνέχεια και ύπουλα. Οι μόνοι προστατευμένοι και ψυλιασμένοι σ΄αυτό το πανικό δείχνουν να είναι τα φύση μαύρα πρόβατα, οι τρελοί, οι περιθωριακοί, όλες εκείνες οι μονάδες που για κάποιο λόγο, θες επειδή διαθέτουν μια αχαλίνωτη φαντασία, θες γιατί είναι ιδιοσυγκρασίες ανυπάκουες και ατίθασες, θες γιατί έχουν ένα «στραβό» τρόπο να βλέπουν τα γεγονότα, θες γιατί έχουν σε εφεδρεία μέσα τους κάποιους ιδιαίτερους αποκωδικοποιητές , δεν έχουν ξεχάσει το password που τους επιτρέπει να έχουν πρόσβαση σε ένα διαφορετικό πρόγραμμα αντίληψης της πραγματικότητας.
Ίσως υπάρχει κάποια μεγαλύτερη εξήγηση, οι θεωρίες συνωμοσίας οργιάζουν, μπορείς να επιλέξεις ότι σου αρέσει καλύτερα αλλά δεν με ενδιαφέρει το γιατί, επί του παρόντος. Αυτό που βλέπω είναι πως οι άνθρωποι σβήνουν αργά και βασανιστικά. Η ζωή τους είναι γκρίζα, θολή χωρίς χρώματα. Και τα μάτια που κοιτάζω γύρω μου τα περισσότερα είναι τρομακτικά σβησμένα από κάθε ίχνος έμπνευσης και ζωντάνιας.
Για κάποιο λόγο δεν αισθάνθηκα ποτέ άβολα, αμήχανα, που ήμουν ένα μαύρο πρόβατο μέσα στο κοπάδι. Δεν ξέρω το γιατί. Είναι διαφορετική αντίληψη, διαφορετική προσέγγιση σε ότι συμβαίνει γύρω. Όταν αυτή τη αντίληψη συμβαδίζει με το μεγάλο πλήθος ονομάζεσαι καλός πολίτης. Όταν η αντίληψη ξεφεύγει σε ονομάζουν μαύρο πρόβατο στη καλύτερη των περιπτώσεων, παρανοϊκό στη χειρότερη.
Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη σε δυο είδη ανθρώπων. Εκείνους που δεν μπορούσαν να γελάσουν με τη ψυχή τους ποτέ κι εκείνους που γέλαγαν συνέχεια και άσκοπα όσο γελοίο να ήταν το ανέκδοτο. Δεν είχα ποτέ εμπιστοσύνη και συμπάθεια στις δυο ακραίες όψεις της πραγματικότητας. Το σκοτεινό και το επιφανειακό. Τη πραγματικότητα που προσπαθούσε συνεχώς να υποβαθμίσει την ομορφιά της ζωής και το άλλο άκρο εκείνους που υποβάθμιζαν τη τραγικότητα της.
Ο φίλος που δεν έχει καταλάβει τι γινόταν στο μονομάχο είναι μια μικρή μονάδα που ίσως δεν χάνει και πολλά. Εκείνος ο άλλος όμως που παρακολουθεί μόνιμα τη ζωή σε μια άβολη θέση που τον έχουν τοποθετήσει με τρόπο ώστε να μη φτάσει ποτέ το βλέμμα ψηλά, εκεί που όλα παίρνουν τη σωστή διάσταση, είναι πρόβλημα μεγάλο. Γιατί αυτά που βλέπει λέει και στα παιδιά του, τα διδάσκει και στους μαθητές του, τα κηρύσσει στους πιστούς του, και σπρώχνει συνέχεια το κουβάρι της ζωής στη λάθος κατεύθυνση ή έστω σε μια κατεύθυνση που ποτέ δεν επέλεξε ο ίδιος. Ζει όπως του είπαν και το θεωρεί λογικό, σωστό, να τρώει συνέχεια αυτό το ετοιματζίδικο πιάτο.
Είναι μεγάλο πρόβλημα να κοιτάς αλλά να μην βλέπεις.
Ίσως κάποιος μου πει, και καλά εσύ είσαι η πάνσοφη που έχεις καταλάβει την αλήθεια. Όχι. Είμαι απλά μια ακόμα ανήσυχη μονάδα που πιθανά έχει καταλάβει το ψέμα.
vasiliskos2.blogspot.gr
Απλά εξαιρετικό.
ΑπάντησηΔιαγραφή