ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΟΝΟΜΟ

Νομίζεις πως μπορείς να με λιώσεις με τη μύτη της μπότας σου
Ξαμόλησες τους βρικόλακες και τους πτωματοφάγους σου
Στη ζωή μου, στα παιδιά μου, στα γερόντια μου να ροκανίσουν τις σάρκες μας
Νομίζεις πως δεν έχω μυαλό, δεν έχω ψυχή, δεν έχω ανάστημα να σε αντιμετωπίσω
Φτιάχνεις τους νόμους σου και αγνοείς τη φύση μου
Που βαδίζεις κακόμοιρε υπηρέτη των θανατολάγνων?

Ναι σε σένα μιλάω θρασύτατο καθίκι που δεν είσαι τίποτα περισσότερο από έναν ιό που μολύνεις την ίδια τη μάνα που σε γέννησε
Δεν σου είπε κανείς πως φτιάχτηκα για να επιβιώνω όπου εσύ δεν μπορείς ούτε λεπτό να αντέξεις?
Δεν σου είπε κανείς πως θα υπάρχω εδώ να σε κοιτάζω καθώς θα σαπίζεις, χωρίς ελπίδα, χωρίς αύριο στο τάφο που έσκαψες με τα ίδια σου τα χέρια?
Μπορώ να τρυπώσω στο αθώο αυτάκι σου την ώρα που κοιμάσαι και να προκαλέσω βραχυκύκλωμα στο διεστραμμένο μυαλό σου
Μπορώ να χωθώ στα ρουθούνια σου και να σε κοιτάζω καθώς θα πνίγεσαι αβοήθητος
Μπορώ να γαργαλάω σαδιστικά τα ποδαράκια σου και να παθαίνεις πανικό
Φτιάχνεις ηλεκτροφόρα διαχωριστικά, ρίχνεις τα σκυλιά σου να με κυνηγήσουν, προσπαθείς με κάθε τρόπο να με κλείσεις έξω από την απενεχοποιημένη νησίδα τους μικρόκοσμού σου, ξεχνώντας βρε ηλίθιε πως μπορώ να περνάω ακόμα και μέσα από τη κωλοτρυπίδα σου χωρίς να πάρεις πρέφα
Κουνάς το χέρι απειλητικά πάνω μου, ψευτόμαγκα, νομίζοντας πως με το ελάχιστο μέγεθός μου δεν μπορώ να σε απειλήσω.
Εγώ υπάρχω από την αρχή του χρόνου, εσύ δημιουργήθηκες σε μια στιγμή που οι θεοί είχαν ανταλλάσσανε κοσμικά ανέκδοτα.
Εγώ θα υπάρχω όπως όλα τα χρήσιμα όταν η δική σου ύπαρξη θα παζαρεύει τις τελευταίες της στιγμές με παρακάλια, κλάματα και μετάνοιες.
Να φοβάσαι την επέλαση των κατσαριδών
Έχουν αποκτήσει ανοσία στα ηλίθια εντομοκτόνα σου.
Έχουν αποκτήσει συνείδηση του πόσο θρασύς και δειλός είσαι συνάμα.
Σε έχω δει την ώρα μονάχο στο σπίτι σου να καβαλάς πανικόβλητος οποιαδήποτε καρέκλα βρεθεί μπροστά σου να γλυτώσεις από τη θέα μου
Δεν είναι σιχασιά αυτό που νοιώθεις για μένα
Είναι κάτι φριχτότερο
Σου θυμίζω εικόνες από τότε που ζούσες κι εσύ στους υπονόμους και ψαχούλευες το φαί σου ανάμεσα στα απόβλητα των ευγενέστερων ειδών
Σου θυμίζω τους καιρούς που μάτωνες το τομάρι σου μέχρι να φύγει η ψείρα από πάνω σου
Σου θυμίζω αυτό που προσπαθείς να ξορκίσεις καταντώντας το ανθρωποκεντρικό μίασμα που έχει πάρει εργολαβία, θεούς και δαίμονες στη δούλεψή του για να
Δικαιολογήσει κάθε αισχρότητά του πάνω στη μάνα γη.
Στη θέα μου βγαίνει από μέσα σου ο αρχέγονος φόβος σου της ύπαρξης σου, που θα είχε ήδη βρει γαλήνη κι αρμονία αν δεν συνέχιζες να αγνοείς και να ποδοπατάς τα αυτονόητα που ακόμα και μια αμοιβάδα γνωρίζει
Σε έχω δει πόσο φοβητσιάρης, αβοήθητος και ελάχιστος είσαι χωρίς τη πανοπλία των ομοίων σου να σε καλύπτει.
Εγώ γεννήθηκα με τις πανοπλίες μου και τα όπλα μου κι έμαθα αμέσως πόση θέση μπορώ να καταλάβω σ΄αυτό το κόσμο
Εσύ σε πλήρη άγνοια τι στο διάολο κάνεις εδώ κάτω κρύβεσαι μόνιμα πίσω από τη φουστίτσα κάθε καταστολής που εφηύρες για να γλυτώνεις από την οργή των πλασμάτων που βασάνισες και πόνεσες τον ελάχιστο χρόνο που σου αποδόθηκε να ζήσεις και δεν τον αξιοποίησες ποτέ με σεβασμό και μεγαλοπρέπεια.
Σου προκαλώ αηδία γιατί εκεί ψηλά που βρίσκεσαι σου μοιάζω να σέρνομαι
Κι εγώ εδώ κάτω είμαι αναγκασμένη συνεχώς να νοιώθω τα σάλια σου που τρέχουν
Ακόμα κι εγώ έχω φτερά για να προσπερνάω τα εμπόδια που βάζεις στο δρόμο μου
Κι εσύ ούτε στον ύπνο σου δε μπορείς να πετάξεις.
Ανέχτηκα τα εντομοκτόνα σου, τα αυθαίρετα συμπεράσματά σου για το είδος μου, τους εξολοθρευτές που έχεις επιστρατέψει για να με αφανίσουν, τον ιδρώτα σου που μυρίζει χειρότερα από τους υπονόμους που συχνάζω, την άνοστη σάρκα σου που δεν μου προκάλεσε ποτέ την επιθυμία έστω να τη τσιμπήσω και παρόλα αυτά δεν χόρτασες άπληστε.
Θέλεις να μπεις στη φωλιά μου να μου αρπάξεις ακόμα και τα λιγοστά ψίχουλα που μάζεψα για να ζήσω. Θέλεις να βάλεις φωτιά στο σπίτι μου και να εξαπολύσεις γενοκτονία στο είδος μου.
Ατύχησες.
Οι πρώτες κατσαρίδες ήδη περικυκλώνουν το σπίτι σου.
Οι επόμενες θα είναι μέσα στο πιάτο σου.
Κι οι τελευταίες θα χαζεύουν τη πτώση σου συμπαντικέ φασίστα την ώρα που ολόκληρος ο κόσμος σου θα γίνεται σκόνη.
Αμήν.


(Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους εκείνους που γεννήθηκαν, ζουν και θα πεθάνουν στη μοναξιά του ανθρωποκεντρισμού τους, ανίατα νάρκισσοι, ανίατα απάνθρωποι, ανίατα χοντρόπετσοι, ανίατα κούφιοι.)

ΒΙΒΛΙΟ ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Ο ΑΡΟΥΡΑΙΟΣ - ΑΝΤΡΕΙ ΖΑΝΙΕΦΣΚΙ

lobotomy-press.blogspot.gr