Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΩΣ ΟΡΓΑΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥ

Βασική επιδίωξη κάθε συστήματος είναι η επιβίωση και διαιώνισή του. Το σύστημα πάντα εφευρίσκει ηθελημένα ή αυθόρμητα τους μηχανισμούς που θα το επιτρέψουν να επιβάλει την αυτόνομη βούλησή του ακόμα κι αν αυτό λέγεται δημοκρατία.

Μέσα σε μια κοινωνία, η οποία αποτελείται από ξεχωριστές οντότητες, σκοπός του είναι να συμπαρασύρει πάντα τις επιμέρους βουλήσεις και να τις αφομοιώνει επιβάλλοντας μια συνισταμένη, μέσα από διαφορετικά ειδικά βάρη των επιμέρους στοιχείων. Ο πιο άμεσος και αποτελεσματικός τρόπος για να πραγματώσει το σύστημα τις επιδιώξεις του, είναι να έχει σύμφωνους τους πολίτες.

Οι πολίτες από τη μεριά τους θα κληθούν να έχουν μια στάση απέναντι στις επιταγές του συστήματος. Τα ενδεχόμενα χοντρικά είναι τρία: 1) Όλοι οι πολίτες θα συμφωνήσουν με το σύστημα. 2) Όλοι οι πολίτες θα διαφωνήσουν. 3) Κάποιοι θα συμφωνήσουν, κάποιοι θα διαφωνήσουν. 4) Ίσως υπάρξουν και κάποιοι που απλά θα αδιαφορήσουν ή θα πουν κάτι διαφορετικό. Στην πρώτη περίπτωση, το κράτος δεν ενδιαφέρεται για περαιτέρω δράση καθώς έχει επιτύχει τους σκοπούς του, ενώ στη δεύτερη περίπτωση, το σύστημα ουσιαστικά θα έχει αυτοκαταργηθεί, αφού θα είναι αδύνατον για αυτό να μεταστρέψει τις αντιλήψεις του συνόλου των πολιτών. Επειδή όμως οι παραπάνω αφορούν παρά μόνο ακραίες και θεωρητικές περιπτώσεις, το σύνηθες είναι να συναντούμε πάντα την τρίτη και την τέταρτη όπου το κράτος πάντα έχει ως πρόβλημα το χειρισμό των επιμέρους διαφορετικών στάσεων των πολιτών.

Επειδή είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιβληθεί προπαγάνδα σε μία εντελώς ανομοιογενή μάζα, την οποία διέπουν παραπάνω των δύο και τριών απόψεων και τάσεων, το κράτος ακολουθεί κάποια βήματα για να επιβάλει τις ιδέες του: Σε μια πλήρως ανομοιογενή και άμορφη μάζα, εκκολάπτει κάποιες ιδέες, οι οποίες θα εξελιχθούν σε τάσεις και εν συνεχεία θα αποκτήσουν υποστηρικτές παίρνοντας τη μορφή κάποιου θεσμού (κόμμα). Στη συνέχεια, αφού έχει στρέψει το βλέμμα των πολιτών από ψηλά που ήταν, στην κορυφή της πυραμίδας (προς το σύστημα και το λόγο ύπαρξης του), σε χαμηλότερες βαθμίδες (προς τα κόμματα, τις ιδεολογίες και τις ιδέες), επιχειρεί να απλοποιήσει τη διαφοροποίηση της μάζας όσο γίνεται περισσότερο. Και θα πρέπει αυτή η απλοποίηση να γίνει μέχρι το βέλτιστο βαθμό. Αν δεν γίνει απλοποίηση, όλοι θα κοιτάζουν το σύστημα και θα το κρίνουν. Αν υπάρξει ακραία διαφοροποίηση, τότε με τέτοια ανομοιογένεια, δε θα είναι δυνατή η έκφραση ή η επιβολή μιας αντικειμενικής συνεισταμένης. Οπότε ποιο είναι το βέλτιστο σημείο διαχωρισμού της κοινής γνώμης, ώστε να υπάρχει μια διαλεκτική μεν, αλλά τα αποτελέσματα να είναι περιορισμένου εύρους; Νομίζω πως είναι το 50-50.

Και ποιο είναι το βασικότερο εργαλείο του συστήματος ώστε να επιβάλει στην κοινωνία το apartheid ιδεών; Τα κόμματα και οι οργανώσεις τους. Όλα τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, καλούνται να πάρουν στάση σε ένα μείζον πάντα θέμα. Τα θέματα που θα έπρεπε να τα αγγίζουν είναι πολλά και όλα θα μπορούσαν να θεωρηθούν μείζονα. Όμως όλα ανεξαιρέτως θα πάρουν μία σαφή θέση γύρω από ένα θέμα την κάθε φορά και θα την διατυμπανίσουν Θα έρθουν μετά τα Μ.Μ.Ε. και θα προβάλουν ως μείζον θέμα, αυτό πάνω στο οποίο τα κόμματα μέσα από μια άτυπη συμφωνία αποφάσισαν να τοποθετηθούν.

Ανεξαρτήτως έτσι με την ύπαρξη των δύο μεγάλων κομμάτων και των μικρότερων με τις βασικές ιδεολογίες τους το καθένα, όλα θα πάρουν μια θέση και σε αυτήν θα συμπαρασύρουν και τους ψηφοφόρους τους. Σαν να παίρνεις τις επικρατούσες ιδεολογίες και έτσι ρευστές που είναι να τις εγχύεις σε δύο αλληλοσυμπληρόμενα καλούπια. Σε όλα τα μεγάλα θέματα της κοινωνίας, πάντα το ποσοστό των υπέρ και των κατά ήταν κοντά στο 50%. Οι υπέρ και κατά του μνημονίου (ΠΑ.ΣΟ.Κ., ΛΑ.Ο.Σ., Ντόρα υπέρ και Ν.Δ., Κ.Κ.Ε., ΣΥΝ κατά), οι υπέρ της Ε.Ε. και οι κατά, οι υπέρ της εκκλησίας και οι κατά, αντιστοίχως υπέρ κατά σε πολέμους, στη στάση των Η.Π.Α., στην οικονομική πολιτική, στις νέες ταυτότητες, στο σύστημα παιδείας κ.α.. Είναι τυχαίο που οι επιλογές που προβάλλονται πάντα ως ενδεχόμενα, είναι πάντα δύο; Όχι περισσότερα από δύο προς αποφυγή σύγχυσης και αδυναμίας ελέγχου και ποτέ μόνο ένα γιατί χωρίς πόλωση αυξάνεται η ελευθερία του ατόμου και άντε να το συμμαζέψεις.

Ο τσομπάνης δε φοβάται το διπλανό μαντρί, αλλά τον κακό μοναχικό λύκο και τ΄αδέσποτα.

πηγή. Το είδα στο αἰέν ἀριστεύειν

6 σχόλια:

  1. ΑΝΑΡΧΙΑ
    O αναρχισμός (αγγλικά: anarchism, ισπανικά: anarquismο) είναι ένα ιδεολογικό πολιτικό και κοινωνικό κίνημα. Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική λέξη αρχή(=εξουσία) και το στερητικό α. Στην κυριολεξία αναρχία σημαίνει «χωρίς εξουσία» και το κοινό χαρακτηριστικό όλων των αναρχικών κινημάτων είναι το αίτημά τους για κατάργηση του κράτους, το οποίο βλέπουν ως βασικό καταπιεστικό παράγοντα περιορισμού της ελευθερίας του ατόμου ή / και της κοινωνίας. Ο όρος αναρχισμός αρχικά είχε αρνητική έννοια, διότι αναρχία στην καθομιλουμένη συνήθως σήμαινε χάος κοινωνικό, πολιτικό και όχι μόνο. Δήλωνε δηλαδή την αταξία ή υπήρχαν φορές που ταυτιζόταν με αντικαθεστωτικές βομβιστικές ενέργειες οι οποίες χαρακτηρίζονταν τρομοκρατικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ.
    Οι αναρχικοί απορρίπτουν όλες τις μορφές κοινοβουλευτικής πολιτικής δράσης ως ανούσιες και προσβλέπουν σε μία «κοινωνική επανάσταση» (αναρχοκολεκτιβιστές / αναρχοκομμουνιστές), σε γενικές εργατικές απεργίες (αναρχοσυνδικαλιστές) ή σε μία καθολική «ανυπακοή των μαζών» (αναρχοατομικιστές), προκειμένου να επέλθει η αναρχία. Η χρήση αντικρατικής βίας, είτε κατά την επαναστατική αυτή διαδικασία είτε νωρίτερα υπό μορφή ακτιβισμού, από κάποιους αναρχικούς απορρίπτεται ρητά ως εξουσιαστική πρακτική, ενω από άλλους θεωρείται αναγκαία προκειμένου να εξασφαλιστεί η άμυνα των εξεγερμένων, η κινητοποίηση της κοινωνίας και η ήττα του δυνάμεων του κράτους.

    Τουλάχιστον να λέγονται τα πράγματα με το όνομα τους!!! Γκέ γκέ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Οτιδήποτε τελειώνει σε ~ισμός είναι ξεπερασμένο.

    Ο Αναρχισμός, τελειώνει σε ~ισμός και είναι μια τελειωμένη ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το ίδιο και ο Ελληνισμός σύμφωνα με την απάντησή σου. Τι προτείνεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΣΕ -ΙΣΜΟΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Η αναρχία προϋποθέτει μια αλλαγή στον άνθρωπο που αυτή τη στιγμή δεν έχει συντελεστεί. Αρα δεν μπορεί να υπάρξει αναρχία.

    Δεύτερον, η αναρχία είναι μια κατάσταση. Η θεωρία οργάνωσης της κοινωνίας που επιλέγει την κατάσταση αυτή λέγεται αναρχισμός και τελειώνει σε ~ισμός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η επίσκεψη σας στο Θαλαμοφύλακα με τιμά ιδιαίτερως.

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι τρολλιές, οι κουτσουλιές και οι ύβρεις.

Τα υπόλοιπα θα μείνουν για πάντα εδώ, εκτεθειμένα σε κοινή θέα, γι αυτό πριν πατήσετε το κουμπί "Υποβολή", παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε αυτό που γράψατε.

Αρχειοθήκη ιστολογίου