ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΤΙ;

Εκφράζοντας την αγωνία μας για ό,τι θα ακολουθήσει μετά την ψήφιση από την Ολομέλεια της Βουλής, ενός πρωτόγνωρου στα χρονικά της μορφώματος, ενός κατ’ επίφαση νόμου ως «πλαίσιο προϋπολογισμού», το περιτύλιγμα του οποίου φέρει το λογότυπο: «Μεσοπρόθεσμο πλαίσιο δημοσιονομικής στρατηγικής» το οποίο όχι μόνο στερείται κανονιστικών διατάξεων αλλά αναρωτιόμαστε αν οι Βουλευτές που το ψήφισαν, έχουν μελετήσει ένα προς ένα τα άρθρα του και το περιεχόμενό τους.


Άλλη μία φορά η εκτελεστική εκπροσώπηση των Ελλήνων, χωρίς να αποδίδεται η δραστικότητα των γεγονότων µε πειθώ, αλλά µε «πιστόλια» και «μαχαίρια» προέβαλε τις προσωπικές της παλινδρομήσεις, μετερχόμενη την τέxvn της τηλεπάθειας των συγκινήσεων και παραβιάζοντας το Σύνταγμα και το κανονισμό της Βουλής ψήφισε μια σειρά από πίνακες αβέβαιης οικονομικής εξέλιξης και οικονομικά μεγέθη που διατίμησαν στα χρηματιστήρια της παγκόσμιας κοινωνίας, τις αξίες του ανθρώπου, της ηθικής, της ισότητας, της Αλληλεγγύης και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης και μάλιστα σε τιμή άκρως εξευτελιστική.

Δεν υπάρχει τίποτε γλυκό στο να πεθάνεις από μαχαίρι ή στο να πέσεις από σφαίρα όταν ο θάνατος δεν είναι επιλογή αλλά σιδερένια νομοτέλεια. Επομένως προς τί οι δακρύβρεχτες υποκριτικές κορώνες και οι κοπετοί περί αντίθεσης στο τελεσθέν ανοσιούργημα στο οποίο τελικά συμμετέχεις σερνόμενη ως οδαλίσκη;

Για άλλη µία φορά ακούσαµε λέξεις κενές περιεχομένου και ήχους απόκοσμους, χωρίς αντίκρισµα. Τριακόσια κύμβαλα αλαλάζοντα έσυραν τον μακάβριο χορό του κανιβαλισμού της ελληνικής κοινωνίας. Κι εμείς ο προδομένος Λαός, ο φορολογούμενος, ο εργαζόμενος, ο παράγων, ο «αροτήρ βούς», παρακολουθούσαμε το mind game ως μια εικόνα αντικατοπτρισμού. Αν ήταν παράσταση, θα ήταν μαραθώνια. Ένα περίεργο, ξεχωριστό θέαµα χωρίς αρχή, µέση και τέλος.

Έχουμε παγιδευτεί στο δωμάτιο με τους καθρέπτες στο Λούνα Πάρκ που σχηματίζουν είδωλα μετέωρα ή αναστραμμένα, και σε πιάνει ίλιγγος.

Ακούσαμε τα μύρια όσα φληναφήματα από τα χείλη ειδικών και μη που προκαλούν ίλιγγο. Ακούσαμε εικασίες και σενάρια, περιγραφές και λεπτομέρειες, ωµότητες και αυθαίρετες προδιαγραφές που επιφέρουν δυσεπανόρθωτη οικονομική ζημία και ηθική βλάβη και θίγουν ατομικά δικαιώματα στον πυρήνα τους. Φρικαλέα σενάρια στο τραπέζι, σπασμωδικά νοήματα, καινούργιοι τρόμοι. Αυτοί που ορμηνεύουν, μιλούν και φοβίζουν συνεχώς. Ξέρουν μονάχα τη γλώσσα των απειλητικών και τελεσίδικων διλημμάτων: «Υπάρχει "σχέδιο Β" αν ακυρώσει η Βουλή το Μεσοπρόθεσμο», «Υπάρχει µόνο ένα σχέδιο», «κινδυνεύει η πέµπτη δόση», «διασφαλισμένη η χρηματοδότηση», «όλα παίζονται», «η Ελλάδα αποφασίζει για το µέλλον της Ευρώπης», «η Ευρώπη κερδίζει χρόνο για την Ελλάδα», «διεξάγονται διαπραγματεύσεις στην αιώνια πόλη µε τους ομολογιούχους», «ανεπίσημες οι επαφές», «ένας ανοικτός διάλογος µε τους ιδιώτες», και τούτο γιά να τροφοδοτείται η αβεβαιότητα. Κατά τον παγκάλειο χρησμό, άρματα δρεπανοφόρα ανασύρουν μαύρες μνήμες και μαύρες μέρες: «Την επόμενη ημέρα, οι τράπεζες θα είναι περικυκλωμένες από ανθρώπους που θα προσπαθούν να πάρουν τα λεφτά τους, ο στρατός θα πρέπει να τους προστατεύσει με τανκς, γιατί η αστυνομία δεν θα ήταν αρκετή, θα υπάρξουν ταραχές παντού, τα μαγαζιά θα ήταν άδεια, κάποιοι άνθρωποι θα πηδούν από τα παράθυρα». Τανκς και χάος, χωρίς το Μεσοπρόθεσμο;

Στη χώρα των πυροτεχνημάτων και της δραματοποίησης, οι «εθνοπατέρες» διαγωνίστηκαν σε κακόγουστα λογοπαίγνια, ειρωνείες, ελαφρότητες επί προσωπικού και εξυπνακιαδισμούς, ανάµεσα στις αφαιρέσεις και τις καθιζήσεις. Η επικέντρωση της συζήτησης στις ευθύνες των πολιτικών ήταν παραπλανητική αλλά η προσπάθεια της διάχυσης των ευθυνών σε όλους τους πολίτες, στο λαό, ήταν εμφανής. Ο ξύλινος λόγος τους όμως δεν µας έπεισε, γιατί έκρυβε άτεχνα τους δόλιους σκοπούς τους.
Οι 155 ψήφοι των φερέφωνων των τοκογλύφων επιβίβασαν ένα Λαό ολόκληρο στη «Σχεδία της Μέδουσας» του Τεοντόρ Ζερικό. Ένας Λαός εγκαταλελειμμένος από τους ηγέτες του, ένας Λαός παραζαλισμένος, ένας Λαός απελπισμένος επιβιβάστηκε στη σχεδία της απόγνωσης φορώντας πλέον το περιλαίμιο του γεωγραφικού προσδιορισμού. Μας έριξαν σε ένα απύθμενο πηγάδι. Τα όνειρά μας, οι ελπίδες μας, οι πόθοι μας καίγονται, αλλά δε φωτίζουν τα τοιχώματα του πηγαδιού, καθώς πέφτουμε βαθιά, όλο και πιο βαθιά. Κοιτάμε κάτω και είναι τόσο μακριά, όλα τα «θέλω» μας έχουν σβήσει στο απύθμενο σκοτεινό βάθος. Κενό, απόλυτο κενό που δεν αφήνει δίοδο στον πραγματικό κόσμο, σε πραγματικούς ανθρώπους, γιά πραγματική οικονομία, γιά πραγματική κοινωνία, για πραγματική Ελλάδα.

Και τώρα τι γίνεται; Μετά το Μεσοπρόθεσμο τί; Μετά το Μεσοπρόθεσμο πώς; Πόσο θα συνεχίσουμε να θαλασσοδερνόμαστε; Πώς θα επιβιώσουμε όταν δεν θα μπορούμε πλέον να εξασφαλίσουμε τα αναγκαία προς το ζήν; Τρώγοντας ο ένας τον άλλον; Πόσοι θα µετρηθούµε και θα αναμετρηθούμε µε την ένδεια και την κατάδυση στον βούρκο όταν κινδυνεύουμε με ουσιώδη απομείωση των μέσων βιοπορισμού μας, με αδυναμία κάλυψης των στοιχειωδών μας αναγκών; Πόσοι θα σωθούν και θα συρθούν ικέτες προς την ακτή; Πόσους θα καταβάλει ο πανικός και ο φόβος; Πόσοι θα οδηγηθούν σε αυτοκτονικές αποτολμήσεις; Ποιός θα µας περιμαζέψει από τις ξέρες που εξοκείλαμε; Το «Άργος» της Ευρώπης, συνοδευτικό πλοίο της «Μέδουσας», θ’ αρμενίζει μακράν των ακτών και το πλήρωμά του θα μεθοκοπά με το αίμα των επερχόμενων γενεών της Ελλάδος.

Χρόνους πολλούς, όχι πέντε ή δέκα, αλλά τριάντα, εκτιµά ο πρώην επικεφαλής της Bundesbank, Αξελ Βέμπερ, ότι θα χρειαστούν για να ξεμπλέξει το ελληνικό κουβάρι. Ο εκλιπών Τομάζο Παντόα Σκιόπα µάς είχε προϊδεάσει για µια χαµένη γενιά. Εκτιµήσεις που σε τρομάζουν. Τα όρια όμως είναι στενά, τα πράγµατα αναποδογυρίζουν µε αστραπιαίες ταxύτητες και τα δεδομένα που κινούνται με την ταχύτητα του φωτός µπορεί να γίνουν χειρότερα αν η ζωή μας ξεβράσει στο «Νησί του Νέγρου».

Ποιός αναθρέφει εικόνες σκοτεινές, που μας περιορίζουν τον ορίζοντα; Ποιός χρειάζεται τη δραματοποίηση; Ποιός κερδίζει από τους εφιάλτες που φιλοτεχνεί σε ανήλιαγες στοές; Ποιός πασχίζει να επιβάλει το πλασματικό, το αχυρένιο δίλημμά του; Ποιός προστάζει σιωπή και υπομονή; Πώς να τη μάθουμε τούτη τη σιωπή; Πώς να υπομένουμε αμίλητοι; Είναι βαρύ και δύσκολο. Δεν συνηθίζεται το: «δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγάδια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές».

Το πολιτικό κατεστημένο αποτελεί πλέον «Ύβρη» κατά του ελληνισμού. Αυτά τα ανθρωπάκια, αυτοί οι εθελογενίτσαροι ΔΗΘΕΝ «εθνοπατέρες» που οδηγούν ένα ολόκληρο Έθνος στον αφανισμό, αυτά τα 300 εκτρεφόμενα από τις σάρκες του Λαού ΟΡΝΕΑ που όφειλαν να παραιτηθούν τόσο οι ίδιοι όσο και οι αναπληρωματικοί τους από την βουλευτική τους έδρα για να μην υπάρξει Βουλή που θα ψήφιζε όλα αυτά τα ανοσιουργήματα που οδηγούν έναν Λαό στην εξαθλίωση, αυτοί οι δράστες του ειδεχθούς εγκλήματος για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσουν απαξάπαντες, ας έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους την περσική ρήση: «Τα έδρανα των βουλευτών πρέπει να είναι φτιαγμένα από το πετσί των προκατόχων τους». Αυτή είναι και η μόνη απάντηση που τους πρέπει. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους οι κατέχοντες, δεν ξέρει κανείς τί ξημερώνει αύριο!!!!!

Οδυσσέας Τηλιγάδας