ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ: ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΝ

Όθων Ιακωβίδης

                        Ανδράποδον (κατά το Λεξικό του Δημητράκου): «αιχμάλωτος

                        πωλούμενος ως δούλος  & ο δουλοπρεπής».

Οι αυριανές εκλογές  τοπικών αρχόντων, εκτός όλων των άλλων, θα αποτελέσουν και την απογραφή των υπαρχόντων ανδραπόδων που παρήγαγε το καθεστώς πολιτικό σύστημα, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης».

Τα ανδράποδα της Ελληνικής κοινωνίας, όπως όλοι γνωρίζουμε, (ακόμη και αυτά τα ίδια), αγοράστηκαν πανάκριβα, με δημόσιο χρήμα καταβαλλόμενο (κατά το πλείστον) με τη μορφή μισθού δημοσίου υπαλλήλου, προσαυξημένου με επιδόματα δώρων, αδειών, υπερωριών κλπ.

Το πόσο κόστισε στο εθνικό Ταμείο η εξαγορά τους από τα (εκάστοτε) κυβερνώντα κόμματα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένας απλός υπολογισμός: Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο μέσος μηνιαίος μισθός (με το κόστος των κρατήσεων) ήταν 1500 Ευρώ και, από το 1.000.000 υπαλλήλους του Δημοσίου, οι, τουλάχιστον 350.000, (για 120.000 προσλήψεις μόνο στην τελευταία 5ετία, κατηγορήθηκε η ΝΔ) είναι ανδράποδα, εντελώς άχρηστα για τη λειτουργία των υπηρεσιών όπου προσλήφθηκαν με τα γνωστά «μπιλιέτα» των υπουργών, των βουλευτών και των παρατρεχάμενών τους, κατά τη «μεταπολίτευση».

Από τον υπολογισμό αυτό, αφήνουμε έξω τα διευθυντικά (και πάντοτε κομματικά ) μεγαλοστελέχη των ΔΕΚΟ, με τους δυσθεώρητους μεγαλομισθούς.

Με μία απλή πράξη της Πέμπτης Δημοτικού, βλέπουμε ότι :

• μισθός 1500 Ευρώ Χ 14 (12μήνες + δώρα κλπ) μας κάνει 21.000 Ευρώ ετησίως, το δημόσιο κόστος για κάθε ανδράποδο.
• 350.000 ανδράποδα Χ 21.000 Ευρώ το χρόνο, μας κάνουν 7,35 Δίς Ευρώ, το χρόνο.
• 7,35 δίς Ευρώ Χ 25 χρόνια (από τα 36 της μεταπολίτευσης), μας κάνει 183,75 δις Ευρώ.

Το ποσό αυτό, είναι το κόστος αγοράς των ανδραπόδων(από τα κόμματα).

Το ποσό αυτό πληρώθηκε από δανεικά που πήρε το Κράτος  και  είναι ίσο με το κεφάλαιο του Δημόσιου Χρέους της χώρας μας, που πληρώνουμε σήμερα, όλοι μας, έχοντες και μη έχοντες.

Το υπόλοιπο, ως τα 300 δίς Ευρώ, που είναι σήμερα το Δημόσιο Χρέος, είναι οι τόκοι (με τους ανατοκισμούς τους), για όλα αυτά τα χρόνια και οι «αρπαχτές» των κομματοτρεφόμενων λαμόγιων, για να χορτάσει η ασίγαστη όρεξη της Σκύλλας και Χάρυβδης που ενσαρκώνει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη  χώρα, υπό τον μανδύα και το πρόσχημα της Δημοκρατίας μας.

Στις αυριανές εκλογές, θα  καταμετρηθεί ο αριθμός των ανδράποδων, που αναδύονται πλέον, σαν μία ξεχωριστή κοινωνική τάξη, με μοναδικό χαρακτηριστικό της,  τη στήριξη του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, στο οποίο οφείλει  την άνετη (εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά χωρίς δική της ευθύνη) διαβίωσή της.

Αυτή η νέα κοινωνική τάξη, είναι και η μόνη, λογικά, που μπορεί να αποτελέσει τη σωτηρία του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, καθώς η πτώχευση της κοινωνίας και η υπογραφή του «Μνημονίου», οδηγούν στην αθρόα φυγή των πολιτών από τα κόμματα στα οποία εμπιστεύτηκαν τα όνειρά τους για μία καλύτερη ζωή αυτών και των παιδιών τους.  Αυτό συμβαίνει μετά  στην παταγώδη αποκάλυψη ότι, οι δύο αντιμαχόμενες ιδεολογίες που συγκέντρωσαν κάτω από τις ιδέες τους τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ο Σοσιαλιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος πατριωτισμός,   ήταν κίβδηλα προσχήματα και χυδαία προσωπεία, για τη συσπείρωση ομοφρονούντων (με κάποιο από αυτά) πολιτών.

Κάτω από αυτά τα προσωπεία, αποδείχθηκε ότι υπήρχε ένα άλλο, το πραγματικό πρόσωπο, η κυρίαρχη ιδεολογία  των «κομμάτων εξουσίας» που αποκαλύφθηκε ότι ήταν (και είναι) ο ακραιφνής και κυνικός «κυβερνητισμός», χωρίς ίχνος ιδεολογίας πραγματικού πολιτικού περιεχομένου, με πάτρωνά του την «παγκοσμιοποίηση των αγορών» και τα αφεντικά της.

Απόδειξη αυτής της πραγματικότητας, που πολλοί συμπολίτες μας μπορεί να μην την έχουν συνειδητοποιήσει και να μην την πιστεύουν, ή και να την αμφισβητούν, είναι η παντελής έλλειψη ιδεολογικής διαφοράς στην ασκούμενη πολιτική πρακτική των «κομμάτων εξουσίας». Αποκορύφωμά της, η τρέχουσα χρονιά, που η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, ασκεί πολιτική που η «φιλελεύθερη» παράταξη δεν τόλμησε ούτε να σκεφτεί να την προτείνει..

Έτσι, λοιπόν, σε περιβάλλον κενό πολιτικών/ιδεολογικών διαφορών και στηριγμάτων, τι είναι εκείνο που (πέραν μίας έντονης μεν, ρηχής δε, προπαγάνδας) μπορεί να οδηγήσει έναν πολίτη στην υποστήριξη ενός από τα «κόμματα εξουσίας»;

• Η, (στο όνομα ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή πατριωτισμού) απροκάλυπτη, πλέον, εξαπάτησή του;
• Η ανοχή του στους ενόχους του μεγαλύτερου διπλού εγκλήματος της σύγχρονης ιστορίας μας (πτώχευση και απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας μας);

Το μόνο που (λογικά) μένει σαν δικαιολογία, σε όποιον στηρίζει με την ψήφο του τα «κόμματα εξουσίας», είναι το «δέσιμό» του με το κόμμα που του εξασφάλισε, όλα αυτά τα χρόνια, την (μονιμοποιημένη) άνετη διαβίωσή του. Το ότι αυτό ήταν η πληρωμή της εξαγορασμένης ψήφου του, δεν τον νοιάζει και πολύ. Μήπως ήταν ο μόνος; Όσοι μπορούσαν, αυτό έκανα. Αυτός (ή το παιδί του) θα σώσει την Ελλάδα;

Επειδή, λοιπόν, κατά την άποψή του, δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα, την αφήνει να καταστραφεί πλήρως.

Αυτός ο (εκατοντάδες χιλιάδες) λαός, είναι (εν αγνοία του) «ο εχθρός του λαού», δηλαδή ο εχθρός του ίδιου του τού εαυτού, ο εχθρός του «αύριό» του, αφού η μελλοντική αγορά ανδραπόδων τελείωσε οριστικά, μετά την πτώχευση. Δεν υπάρχουν, πιά, λεφτά για να αγοραστούν, σαν  ανδράποδα, τα παιδιά του στο μέλλον…

Η βιομηχανία εξανδραποδισμού, πτώχευσε, μαζί με την Ελληνική κοινωνία. Πάει, τελείωσε οριστικά.

Η προπαγάνδα, δεν μπορεί να ανατρέψει τα γεγονότα. Το μόνο που μπορεί να κάνει (και για την ώρα το πετυχαίνει) είναι να τα συσκοτίζει και να δημιουργεί αμφιβολίες για να κερδηθεί χρόνος.

Στο τέλος η Αλήθεια πάντοτε λάμπει και διαλύει τα σκοτάδια και τους σκοταδισμούς.

Και η αλήθεια της τρέχουσας Ελληνικής πραγματικότητας, είναι μία: Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, με τη νοοτροπία του «κυβερνητισμού» που επικράτησε σε κάθε σκέψη και πράξη του, οδήγησε την Ελλάδα στην πτώχευση και στην απώλεια της εθνικής Ανεξαρτησίας στην Οικονομία της, δηλαδή στον μέγιστο στρατηγικό  μηχανισμό της. Ταυτόχρονα επέτρεψε (αν δεν οδήγησε) την διολίσθηση της Δημοκρατίας σε μία οικογενειοκρατούμενη, πολιτική και οικονομική, ολιγαρχία.

Αύριο το βράδυ, θα μετρήσουμε τις δυνάμεις της συντήρησης αυτού του εντελώς αποτυχημένου και βαρειά ένοχου κατεστημένου.

• Η πρώτη μέτρηση που θα κάνουμε, θα είναι το άθροισμα των ψήφων των ανδράποδων. ( Οι ψήφοι που θα συγκεντρώσουν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μαζί).
• Η δεύτερη, θα είναι ο αριθμός αυτός, σε σχέση με τους ψήφους (όχι ποσοστά) που πήραν μαζί τα δύο αυτά κόμματα στις περυσινές εκλογές.

Το πόσο λιγότεροι ή περισσότεροι θα είναι αυτοί οι ψήφοι, θα δείξει τον βαθμό που τα ανδράποδα μειώνονται ή αυξάνονται στην Ελληνική κοινωνία.

Αυτά είναι τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν, εμάς, τους αντίπαλους αυτής της καταστροφικής ολιγαρχίας, διότι αυτό που πρέπει να  υπερφαλαγγίσουμε, είναι αυτά τα ανδράποδα, καθότι αυτά (με την αδράνειά τους) αποτελούν το οχυρό του συστήματος.