ΑΚΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ...

 «You commie (κουμμούνι)!» Έτσι με χαρακτήριζαν, απαξιωτικά φυσικά, Ρεπουμπλικάνοι αλλά και Δημοκρατικοί φίλοι στη Washington, όταν προσπαθούσα να τους πω πως είναι ντροπή η Αμερική να είναι τόσο πλούσια και ισχυρή χώρα και να μην έχει ούτε δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους αδυνάτους, ούτε κοινωνικό κράτος συνολικά. “You lefty” (Αριστερέ)! Έτσι με αποκαλούσαν στο Λονδίνο, και εκεί απαξιωτικά...

, Συντηρητικοί, Εργατικοί ή απολιτίκ Άγγλοι φίλοι μου, όταν με έβλεπαν να διαβάζω Guardian ή να τους ρωτάω πως μπορούν να κάνουν σαν να μην υπάρχουν όλοι αυτοί οι άστεγοι ζητιάνοι στο δρόμο.

Και στην Ελλάδα; «δεξιούλης είσαι», μου λένε τελευταία, και πάλι απαξιωτικά, κάποιοι φίλοι και συνάδελφοι, όταν τους λέω πχ πως οι άχρηστοι και αχρείαστοι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν, μετά από αξιολόγηση, όσο σκληρό κι αν είναι. Γιατί δεν μπορείς να κάνεις πολιτική πρόνοιας προσλαμβάνοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στο Δημόσιο, όπως προτείνει ανεύθυνα αλλά βολικά για αυτόν ο Τσίπρας. Ούτε μπορείς να συμφωνείς με ναυτεργάτες συνδικαλιστές του ΚΚΕ που εμποδίζουν τη λειτουργία λιμανιών, όταν και η Π.Ν.Ο. δεν συμμετέχει στην απεργία και τα δικαστήρια έχουν κρίνει την απεργία παράνομη.
Είναι σαφές πως σε κάθε χώρα οι πολιτικές και ιδεολογικές ταμπέλες, τα «κουτάκια», είναι ιστορικά και κοινωνικά διαφορετικά διαμορφωμένα, το πολιτικό φάσμα ηπειρωτικής Ευρώπης και Αγγλοσαξώνων τελείως άλλο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες το «κομμουνιστής» ισοδυναμεί σχεδόν με βρισιά. Στην Αγγλία το «αριστερός» συνήθως υποδηλώνει αφέλεια ρομαντική, αλλά πάντως αφέλεια. Στην Ελλάδα μας η Αριστερά είχε άλλη διαδρομή, ιστορικά πλούσια διανόηση αλλά και προσφορά. Ωστόσο, το πως φτάσαμε από το «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά», στο να μπορούν να κλείνουν χωρίς συνέπειες λιμάνια, ξενοδοχεία και την Ακρόπολη μία χούφτα συνδικαλιστές του ΚΚΕ, ενώ οι απεργίες τους κηρύσσονται παράνομες, είναι άξιο απορίας. Αλλά ξέχασα, ζούμε στη χρεωκοπημένη πια Ελλάδα μας…   

Ε λοιπόν όχι. Ως εδώ. Πρέπει να τραβήξουμε μία γραμμή στην άμμο. Εγώ δεν είμαι «δεξιούλης». Δεν έχει καν σημασία αν είμαι κεντροαριστερός ή κεντροδεξιός. Σημασία έχει ότι σέβομαι και υπερασπίζομαι το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία μας. Σημασία έχει ότι σέβομαι και υπερασπίζομαι το Κράτος Δικαίου. Αν είναι να αλλάξουμε κατεύθυνση, πορεία και ιδέες, οκ, αλλά δημοκρατικά.
ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι Αριστεροί αυτοί. Ό,τι όμορφο υπάρχει σε έναν Αριστερό πολίτη σε μία Δημοκρατία αυτοί το λεκιάζουν, το ντροπιάζουν.
Ένας Αριστερός θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια το Κράτος Δικαίου, γιατί θα ήξερε πως το Κράτος Δικαίου στέκεται εμπόδιο στο Δίκαιο του Ισχυρού.
Ένας Αριστερός θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια την Δικαιοσύνη, γιατί θα ήξερε πως η Δικαιοσύνη είναι το καταφύγιο του αδυνάτου. Ένας Αριστερός θα υπερασπιζόταν με νύχια και με δόντια το Σύνταγμα γιατί το Σύνταγμα είναι η ασπίδα της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας μας, μας προστατεύει από θεσμικές εκτροπές και δικτατορίες.

Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, οι θορυβώδεις Ακροαριστεροί συμπολίτες μας του 10% τι κάνουν; Τίποτα από τα παραπάνω. Μάλλον τα αντίθετα.
Περιφρονούν το Κράτος Δικαίου και το τσαλαπατούν, αποκαλώντας τους δικαστές πουλημένους, υπηρέτες του κεφαλαίου ή όπως δήλωσε σήμερα το Π.Α.ΜΕ, «εντεταλμένους». Αποκηρύσσουν τη Δικαιοσύνη ως αστική, ταξική και καπιταλιστική, προσπαθώντας όχι να πείσουν  με τη δύναμη των λόγων τους, αλλά να εκβιάσουν καταστάσεις με τη δύναμη των (παράνομων συχνά) απεργιών τους, με αιχμή του δόρατος το στρατιωτικής σχεδόν πειθαρχίας και ολοκληρωτικής λογικής Π.Α.ΜΕ.

Στην ίδια ολοκληρωτική λογική, στο ΚΚΕ περιφρονούν το ίδιο το Σύνταγμα. Το είπε άλλωστε κι ο εκπρόσωπος του ακροαριστερού αυτού κόμματος, ο Μάκης Μαίλης, ζωντανά στο Μέγκα, σοκάροντας, αλλά και ουσιαστικά φλερτάροντας πια διακριτικά, οικειοθελώς αυτή τη φορά, με την παρανομία: "είμαστε αντίθετοι με το Σύνταγμα"!
Ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ακολουθεί από κοντά. Όπως εξήγησε ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής Αχαϊας Νίκος Τσούκαλης σε συνέντευξη του, εκείνος και όλοι οι άλλοι ανανεωτικοί αριστεροί έφυγαν γιατί δεν συμφωνούσαν με τον «νεοκομμουνιστικό, αντισυστημικό χαρακτήρα του». «ΚΝΕ χωρίς καθοδηγητή, ΚΚΕ χωρίς σφυροδρέπανο» έγραφα για το γκρουπούσκουλο του «μικρού Αλέξη» λίγο πριν τις εκλογές του Οκτώβρη. Και η διάσπαση του κόμματος μάλλον με δικαίωσε σε αυτό.

Τρομάζω όταν σκέπτομαι το τι θα έκανε μία κυβέρνηση ΚΚΕ, μία δικτατορία του προλεταριάτου ή μία κυβέρνηση της μεγάλης «Αριστεράς» ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ. Θα τσαλαπατούσε το Σύνταγμα, με το οποίο δεν συμφωνεί; Θα παραμέριζε κάθε έννοια Κράτους Δικαίου, αφού οι δικαστές είναι «εντεταλμένοι» υπηρέτες του κεφαλαίου; Θα πέταγε στα σκουπίδια την Δημοκρατία, αφού είναι αστική, ταξική, «δυτικού τύπου»;

Έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα το «ακρο-» να το επιφυλάσσουμε μόνο για την Ακροδεξιά. Ήρθε η ώρα να καλωσορίσουμε και τους Ακροαριστερούς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ.  Ως τώρα τους θεωρούσαν οι περισσότεροι Έλληνες άκακους. Ίσως γραφικούς, ίσως ρομαντικούς αλλά πάντως άκακους. Όταν όμως παρανομούν, όταν περηφανεύονται που παρανομούν και λένε πως θα συνεχίσουν να το κάνουν, όταν θαυμάζουν τον ολοκληρωτισμό του Στάλιν, όταν «δεν συμφωνούν με το Σύνταγμα», και επιδιώκουν αρκετοί την κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τι άλλο μπορεί να είναι παρά Ακροαριστεροί;

Newstime