Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΟΥΣ

 «Θα σου πω κάτι για τους πολύ πλούσιους. Είναι διαφορετικοί από μένα και σένα». Αυτό έγραψε ο Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ - και δεν εννοούσε απλώς ότι έχουν περισσότερα χρήματα. Αυτό που εννοούσε, εν μέρει τουλάχιστον, είναι ότι πολλοί υπερ-πλούσιοι περιμένουν ένα επίπεδο υποταγής στις απαιτήσεις τους, που εμείς οι υπόλοιποι δεν θα βιώσουμε ποτέ, και θίγονται βαθύτατα όταν δεν τυγχάνουν της ειδικής μεταχείρισης που οι ίδιοι θεωρούν εκ γενετής δικαίωμά τους.


Paul Κrugman

Και επειδή το χρήμα έχει φωνή, η υπεροψία αυτή – το παράπονο, θα λέγαμε, των πλουτοκρατών – έχει γίνει κυρίαρχος παράγοντας επιρροής της πολιτικής ζωής στις ΗΠΑ.

Τώρα πια, δεν αποτελεί μυστικό ότι πολλοί εκ των πλουσιότερων Αμερικανών – συμπεριλαμβανομένων ορισμένων πρώην υποστηρικτών του Ομπάμα – μισούν, με όλη τη σημασία της λέξης, τον πρόεδρο Ομπάμα. Ο λόγος; Αν ρωτήσουμε τους ίδιους θα πουν ότι είναι επειδή ο Ομπάμα «δαιμονοποιεί» τις επιχειρήσεις – ή όπως το έθεσε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα ο Μιτ Ρόμνι: «επιτίθεται στην επιτυχία». Ακούγοντάς τους νομίζει κανείς ότι ο πρόεδρος είναι μετενσάρκωση του παλιού κυβερνήτη της Λουϊζιάνα Χιούι Λονγκ, που κήρυσσε το ταξικό μίσος και την ανάγκη τιμωρίας των πλούσιων.

Φυσικά, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι παράλογοι. Στην πραγματικότητα, ο κ. Ομπάμα κάνει τα πάντα για να δείξει την υποστήριξή του στην ελεύθερη επιχειρηματικότητα και την πεποίθησή του ότι το να αποκτά κανείς πλούτο είναι απολύτως θεμιτό. Το μόνο που έχει κάνει ο Ομπάμα είναι ότι υπαινίχθηκε πως σε ορισμένες περιπτώσεις οι επιχειρήσεις συμπεριφέρονται άσχημα, και για τον λόγο αυτό είναι αναγκαίοι κάποιοι θεσμικοί έλεγχοι, ιδίως στον χρηματοοικονομικό κλάδο.

Δεν έχει, όμως, καμία σημασία: ακόμη και ο παραμικρός υπαινιγμός ότι κάποιες φορές οι πλούσιοι μπορεί και να μην επιδεικνύουν εξολοκλήρου αξιέπαινη συμπεριφορά, είναι αρκετή για να εξοργίσει τους πλουσίους. Για δύο χρόνια και πλέον, η Γουόλ Στριτ κάνει σαν παιδάκι που γκρινιάζει: «Μαμά, αυτός ο τύπος με αγριοκοιτάζει!»

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Όχι μόνον οι υπέρ-πλούσιοι νιώθουν βαθιά προσβεβλημένοι απέναντι στην ιδέα πως κάποιος της τάξης τους ενδέχεται να υποβληθεί σε κριτική, αλλά επιμένουν κιόλας πως η υποτιθέμενη αντιπάθεια του Ομπάμα απέναντί τους είναι η αιτία των οικονομικών δεινών της χώρας. Οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν, λένε, γιατί οι επικεφαλής τους νιώθουν πως δεν χαίρουν εκτίμησης. Το ίδιο επανέλαβε και ο κ. Ρόμνι, υποστηρίζοντας ότι επειδή ο πρόεδρος επιτίθεται στην επιτυχία, αυτός είναι ο λόγος που «έχουμε λιγότερες επιτυχίες».

Και αυτό, επίσης, είναι τρελό (και είναι ενοχλητικό ότι ο κ. Ρόμνι φαίνεται να ενστερνίζεται την λανθασμένη αυτή αντίληψη για τα αίτια των δεινών της εθνικής οικονομίας). Δεν αποτελούν μυστήριο οι λόγοι για τους οποίους η οικονομική ανάκαμψη της οικονομίας είναι τόσο ισχνή. Ο στεγαστικός τομέας παραμένει σε παρακμή μετά από την τεράστια φούσκα, και η ζήτηση καταναλωτικών αγαθών συγκρατείται από τα υψηλά επίπεδα χρέους των νοικοκυριών, σαν αποτέλεσμα αυτής της φούσκας.

Οι επιχειρηματικές επενδύσεις στην πραγματικότητα έχουν διατηρηθεί σε σχετικά καλά επίπεδα, δεδομένης της μειωμένης ζήτησης των αγαθών. Γιατί θα πρέπει οι επιχειρήσεις να επενδύουν περισσότερα από τη στιγμή που δεν έχουν αρκετούς πελάτες για καλύψουν την ήδη υπάρχουσα προσφορά;

Δεν έχει καμία σημασία. Επειδή οι πλούσιοι είναι διαφορετικοί από μένα και από σένα, πολλοί από αυτούς είναι απίστευτα εγωκεντρικοί. Δεν βλέπουν καν πόσο αστείο είναι – πόσο γελοίοι φαίνονται – όταν αποδίδουν τις αδυναμίες μιας οικονομίας 15 τρισ. δολαρίων στα δικά τους θιγμένα αισθήματα. Εξάλλου, δεν υπάρχει κανείς να τους το πει, αφού ζουν έγκλειστοι μέσα στην ασφάλεια που τους προσφέρει η φούσκα της υπεροψίας και της κολακείας.

Εκτός, βέβαια, όταν είναι υποψήφιοι για δημόσια αξιώματα.

Όπως σε όλους όσους παρακολουθούν τις εξελίξεις, μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη το γεγονός ότι η προεκλογική εκστρατεία του κ. Ρόμνι φάνηκε να αιφνιδιάζεται από τα ερωτήματα σχετικά με την καριέρα του κ. Ρόμνι στην Bain Capital, την εταιρία επενδύσεων την οποία ο ίδιος ίδρυσε, και την άρνησή του να δώσει στη δημοσιότητα τις φορολογικές του δηλώσεις.

Δεν θα έπρεπε ένας πολύ πλούσιος πολίτης που είναι υποψήφιος για το προεδρικό αξίωμα – και ο οποίος χρησιμοποιεί ως επιχείρημα στην προεκλογική εκστρατεία του ακριβώς αυτές τις ικανότητες, που ως επιχειρηματία τον οδήγησαν στην επιτυχία – να θεωρεί αναμενόμενη τη συζήτηση γύρω από τη φύση αυτής της επιτυχίας του; Δεν είναι προφανές ότι η άρνησή του να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία των φορολογικών του δηλώσεων πριν από το 2010 εγείρει από μόνη της κάθε είδους υποψίες;

Παρεμπιπτόντως, αν και κανείς μας δεν γνωρίζει τι είναι αυτό που θέλει να κρύψει ο κ. Ρόμνι με την άρνησή του, το γεγονός ότι συνεχίζει να υψώνει τείχη, παρά τις εκκλήσεις τόσο των ρεπουμπλικάνων όσο και των δημοκρατικών να αποκαλύψει τα εν λόγω στοιχεία, μας προϊδεάζει για κάτι δυνητικά πολύ επώδυνο για την υποψηφιότητα του.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πλέον προφανές ότι το προεκλογικό επιτελείο του Ρόμνι ήταν προετοιμασμένο για τα προφανή ερωτήματα, και πως η υστερική αντίδραση στην απόφαση του επιτελείου Ομπάμα να θέσει αυτά τα ερωτήματα προέρχεται από την κορυφή. Προφανώς, ο κ. Ρόμνι πίστεψε πως θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα ενώ ταυτόχρονα θα παρέμενε ασφαλής εντός της πλουτοκρατικής του φούσκας. Τον εξοργίζει και τον σοκάρει η ανακάλυψη ότι οι κανόνες που ισχύουν για τους άλλους ισχύουν και για ανθρώπους όπως ο ίδιος. Όπως έγραφε ο Φιτζέραλντ για τους πλούσιους: «Πιστεύουν κατά βάθος ότι είναι καλύτεροι από μας».

Εντάξει, ας το δούμε ψύχραιμα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι πλούσιοι Αμερικανοί δεν ταιριάζουν στην παραπάνω περιγραφή του Φιτζέραλντ. Υπάρχουν πολλοί υπέρ-πλούσιοι Αμερικανοί που έχουν αίσθηση του μέτρου και είναι περήφανοι για τα επιτεύγματά τους χωρίς να πιστεύουν ότι η επιτυχία τους τούς δίνει το δικαίωμα να ζουν με διαφορετικούς κανόνες. Όμως, φαίνεται ότι ο Μιτ Ρόμνι δεν είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Και η ανακάλυψη αυτή είναι ίσως πιο σημαντική από αυτό που κρύβει στις αδημοσίευτες φορολογικές του δηλώσεις.


ΤΟ ΒΗΜΑ – The New York Times 

Το είδα στο freepen

4 σχόλια:

  1. χμ. σε αυτην την εξαρση του οικονομικόυ πόλεμου των ημερών μας όπου ο αναβαθμισμένος ΕΧΘΡΟΣ γίνεται ακόμα περισσότερο ΑΟΡΑΤΟΣ .
    Είναι ο πόλεμος του ΗΘΙΚΟΥ με το ΑΝΗΘΙΚΟ.
    Και είναι πολύ δυσδιάκριτη η διαφορά αυτών των νομικών μορφωμάτων (που προστατεύουν αυτά τα ανήθικα κέρδη) αφού προέρχονται από εργασίες των καλυτέρων κολεγιόπαιδων
    (golden-boys)
    Έτσι ο Πλούτος πού ανέκαθεν ήταν πάντα ελκυστικός έγινε ένοχος & μισητός..έτσι τον κατάντησαν με την απληστία τους & οχι μονον..
    Οφείλουν την αποκατάσταση του λοιπόν και όχι να "θολώνουν το τοπίο" στόχοποιώντας και να ενοχοποιώντας το επιχειρην.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο πλούτος "νομιμοποιείται" κοινωνικά εάν είναι χρήσιμος γιά το σύνολο.
    Με ποιά έννοια; Με αυτήν που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως δεν έχουμε όλοι την ίδια "κινητικότητα" στην παραγωγική μας ζωή.
    Γιατί; Διότι είτε είμεθα ολιγαρκείς και στρέφουμε την πυξίδα των ενδιαφερόντων μας σε ουσιαστικότερους πνευματικούς προσανατολισμούς, είτε δεν τα καταφέρνουμε στο να εξαπατούμε "γλυκά" τους συνανθρώπους μας...ίσως και επί παντός! (se non e vero e ben trovato).
    Eίναι το παιχνίδι της ζωής τέτοιο και το σύνδρομο της Στοκχόλμης πάντα παρόν και με συνευθύνη παρακαλώ!
    Αυτά βεβαίως γίνονται ευκόλως κατανοητά από ανθρώπους κάποιας ηλικίας, που έχουν "διαδράμει" όλη την βιοποριστική διαδικασία, με πολύπλευρο τρόπο, και αντιλαμβάνονται τα καθέκαστα.
    Το πολιτικό ζήτημα που τίθεται, σε όσους επιθυμούν το ευ ζην έναντι του πλουσιοπαρόχως "επιδιωκομένου" ζήν, σαφώς αντανακλά θέματα βασικής παιδείας (που είναι αποτελεσματικότερη όταν προκύπτει από το "συμφωνημένο" κοινωνικό συμβόλαιο που λέγεται ΣΥΝΤΑΓΜΑ)...αλλά όχι μόνον.
    Επειδή όλοι οι άνθρωποι δεν εμφορούμεθα από τα ίδια εμφυτα ιδανικά και η επίκτητη "παιδαγωγική" γαλούχηση μόνο επιφανειακά φαίνεται πως δεσμεύει την κοινωνική, επι παντός, συμπεριφορά μας (έτοιμη να εκραγή στην όποια ευκαιρία και τότε homo homini lupus!),
    καθίσταται αναγκαίο να ορισθή δια νόμων το πόσος μπορεί να είναι ο ανώτατος πλούτος (ωφέλιμα αποδοτικός γιά την κοινωνία και κινητοποιητικός της "ανόητης" επιδεικτικής αυτοπροβολής των συνηθισμένων ανθρώπων που έτσι θεωρούν πως ξεχωρίζουν), προκειμένου να μην αποκτά μονοπωλιακά και άλλα δυναμικά χαρακτηριστικά που αλλοιώνουν τα βασικά δικαιώματα που θεωρούμε αυτονόητα δια τους πάντες.
    Ποιά είναι αυτά; Εδώ είναι τα δύσκολα και απαντήσεις πρόχειρες επ' αυτού δεν συγχωρούνται. Μία αρχική προσέγγιση θα ήταν πως όσο περισσότερες επιλογές υπάρχουν τόσο ο ανώτερος βαθμός ελευθερίας, αλλά και ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ, επιτυγχάνεται!
    Φαντασθείτε οι νεοφιλελεύθεροι να είχαν ένα δικό τους κλειστό κράτος και να έπρεπε όλα να τα κάνουν οι ίδιοι χωρίς "δούλους" και να είχαν χρηματοπιστωτική εκμετάλευση αποκλειστικά μεταξύ τους. Τι ωραία θα μας τα έλεγαν μετά!
    Φαντασθείτε τώρα οι "απόλυτοι" κομμουνιστές να είχαν και αυτοί ένα κλειστό δικό τους κράτος και να έπρεπε (μη όντες Πλατωνιστές ή φαλανστήριοι βεβαίως, οπότε αλλάζει το πράγμα και είμαι και εγώ μέσα!), να εφαρμόζουν κοινές νόρμες παραγωγής αγαθών, που "ηθικά" θα έπρεπε να εξαντλούνται στην του ήσσονος δυνατότητα, γιατί είναι άδικο να οδηγούνται όλοι να γίνουν Σταχάνωφ...δηλ με κάποιο λογικό τρόπο πλουσιώτεροι, σέ μέσα, ή "επιδεικτική" δόξα!
    Με αυτά και με αυτά αυτό που θέλω να καταδείξω είναι πως πρέπει να "στίψουμε" πολύ το μυαλό γιά τους ικανοποιητικούς πολιτικούς μέσους όρους (συνταγματικής ισχύος) και πριν κάνουμε αυτό το ανεπίτευκτο και δακρύβρεκτο, έως τώρα πόνημα, μήπως είναι καλλίτερα να προβληματισθούμε, κατ' αρχάς (όσο γίνεται περισσότεροι), στο τίνος απόλυτη κυριότητα είναι αυτός ο χώρος που μας "εγκατέστησαν" οι πρόγονοί μας και εάν κάποιος, είτε δεν θελει να τον ξεπουλήσει (για πρόσκαιρη καλοεπιβίωση), είτε δεν επιθυμεί να τον μοιρασθή με άλλους ετεροκίνητους εισαγόμενους τί γίνεται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο πλούτος είναι μια έννοια εντελώς υποκειμενική. Στην εποχή μας όμως σχετίζεται άμεσα με την εξουσία. Δυστυχώς αλλά έτσι είναι. Και εδώ υπάρχει το πρόβλημα. Διότι οι ταξικές διαφορές ποτέ δε με ενόχλησαν. Και κάθε άνθρωπος βάζει κάποια όρια στη ζωή του. Π.Χ. Προσωπικά ποτέ δε θα έπαιρνα το τζετ μου να πάω για καφέ στη Βενετία. Γι αυτό και δε με απασχόλησε ποτέ το θέμα να αποκτήσω τζετ. Τι θέλω να πω ! Όταν οι πλούσιοι είναι απλά πλούσιοι για την πάρτη τους και δεν ενοχλούν τις κατώτερες οικονομικά μερίδες ανθρώπων, δεν τρέχει κάστανο. Όταν όμως αρχίζει η αρπαγή των βασικών μέσων επιβίωσης τους, τότε υπάρχει πρόβλημα. Δε συμφωνώ ότι ο εχθρός είναι αόρατος ... Είναι ΟΡΑΤΕΣΤΑΤΟΣ και ακούει στο όνομα ''ΜΕΓΑΛΑ GROUP ΕΤΑΙΡΙΩΝ και ΠΟΛΥΕΘΝΙΚΕΣ'' με ότι κι αν συνδέονται (τράπεζες, κατασκευαστικές, εταιρίες τροφίμων, ρούχων κλπ.). Είναι αυτοί που σε στύβουν κάθε μέρα για να μπορείς να τρως, να πίνεις νερό, να ντύνεσαι και γενικά να μπορείς να επιβιώνεις. Αυτός είναι ο βασικός εχθρός. Αυτός που πλέον αποφάσισε ότι δεν πρέπει να επιβιώσεις άλλο αφού σου πήρε τα λεφτά ενώ σου ζητά να συνεχίσεις να πληρώνεις για τις βασικές ανάγκες της επιβίωσής σου. Εχθρός σου δεν είναι ο αριστερός, ο δεξιός, ο φασίστας, ο ρατσιστής, ο Τούρκος, ο Αλβανός, ο Γαύρος, ο Βάζελος, ο δημόσιος υπάλληλος, ο ιδιωτικός. Εχθρός είναι αυτός που δημιούργησε όλα αυτά για να διαφωνούν συνεχώς οι άνθρωποι. Εχθρός είναι η τηλεόραση που συνεχώς προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτά για τα οποία διαφωνούν οι άνθρωποι είναι σωστά και έτσι πρέπει να είναι. Αυτή τη στιγμή βλέπουμε τι γίνεται στη Συρία, και θυμόμαστε τι έγινε στη Λιβύη και την Αίγυπτο. Όλοι καταλαβαίνουμε ότι η 'Εξουσία' έβαλε τους λαούς αυτούς σε εμφύλιο πόλεμο και το κατακρίνουμε. Γιατί δε βλέπουμε ότι το ίδιο έχει γίνει και με μας και να το κατακρίνουμε επίσης, και να βάλουμε ένα τέλος? Γιατί αποδεχόμαστε σιωπηρά έναν εμφύλιο (έστω και χωρίς όπλα)? Γιατί αποδεχόμαστε τους πλούσιους να κάνουν ότι τους γουστάρει? Γιατί αποδεχτήκαμε την ήττα μας προτού καν σκεφτούμε αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό? Τόσο πολύ εθισμένοι είμαστε στο ναρκωτικό της καθημερινής ρουτίνας που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι είμαστε ένας βασικός κρίκος στην περιουσία και τη δύναμή τους? Ότι δεν υπάρχει εξουσιαστής όταν δεν υπάρχει εξουσιαζόμενος? Ότι όσοι πλούτισαν, πλούτισαν από τα δικά μας λεφτά? Ότι αν δεν τους ξαναδώσουμε λεφτά, θα σταματήσουν να είναι πλούσιοι .... άρα και 'δυνατοί' ? Απλά πράγματα είναι ... Α.Ζ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Η επίσκεψη σας στο Θαλαμοφύλακα με τιμά ιδιαίτερως.

Τα μόνα σχόλια που σβήνω είναι οι τρολλιές, οι κουτσουλιές και οι ύβρεις.

Τα υπόλοιπα θα μείνουν για πάντα εδώ, εκτεθειμένα σε κοινή θέα, γι αυτό πριν πατήσετε το κουμπί "Υποβολή", παρακαλώ να ξαναδιαβάσετε αυτό που γράψατε.

Αρχειοθήκη ιστολογίου