Η «θειά μου η κομουνίστρια», όπως την αποκαλούσα, μιας και μέχρι πρότινος ήταν ενεργή συνδικαλίστρια και είχε εντριβήσει στον Λένιν και στον Μαρξ σε επίπεδο Χάρβαρντ.
Μην φαντάζεστε ότι πρόκειται για καμιά Εαμίτισα. Απλώς ο πατέρας της είχε φαει μερικές σφαλιάρες τότε με τα Δεκεμβριανά και εκείνη επί Χούντας, είχε συλληφθεί και είχε προσαχθεί στο αστυνομικό τμήμα για υπερβολική ταχύτητα οδήγησης υπό επήρεια μέθης.
Έκτοτε δήλωνε πιστή στο κόμμα και στην πατρίδα και την έπιανε τρέμουλο στο άκουσμα των εργατοπατέρων και των ιμπεριαλιστικών πολυεθνικών. Υπέρμαχη των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων λαών της υφηλίου.
Και εκεί πού οι υπόλοιποι είχαμε στήσει συζήτηση περί ανέμων και υδάτων από το διπλανό δωμάτιο ακουγόταν η τηλεόραση σε μια γλώσσα πού μου ήταν μεν γνώριμη αλλά όχι και ευχάριστη.
Κάνω έτσι και βρίσκω την θειά μου την Μαρίκα στρογγυλοκαθισμένη στην πολυθρόνα της με βλέμμα στοχαστικό και ύφος πού δήλωνε συναίσθημα βαρύ και θλιμμένο να παρακολουθεί στο σαβουροκάναλο μια Τούρκικη σαπουνόπερα.
Θές επειδή το κλίμα των ημερών είναι όπως είναι, θές επειδή με έπιασε το γινάτι για τον χαμό του Οδυσσέα Ανδρούτσου, την πιάνω και της λέω:
«Μωρέ θειά. Δεν ντρέπεσαι μεγάλη μορφωμένη γυναίκα να κάθεσαι και να βλέπεις αυτές τις χαζομάρες; Και καλά αυτό, αλλά δεν σου σηκώνεται η τρίχα στο άκουσμα αυτής της γλώσσας;»
«Γιατί;» μου απαντάει με ύφος παιδιού πού το πιάσανε να κλέβει κρυφά καραμέλες από το βάζο της κουζίνας.
«Τι σημασία έχει και αν είναι Τούρκικο το έργο. Είναι καλογραμμένο, έχει πλοκή, έχει ωραία τοπία, δείχνει μάλιστα και την πόλη μας, την Κωνσταντινούπολη!»
Άλλωστε τι σημασία έχει και αν είναι τούρκικη η σειρά; Αυτό που μετράει είναι η τέχνη, και η τέχνη είναι για όλους τους λαούς, δεν πρέπει να είμαστε στενόμυαλοι…».
Τώρα πια είχε πάρει φόρα και εμένα με πιάνανε τα διαόλια μου, με το αίμα να νοιώθω να πάει να σπάσει στους κροτάφους μου.
Για να μην σας τα πολυλογώ, μάταια προσπάθησα να μεταπείσω την θειά μου. Μάλλον λίγο ο τόνος της φωνής μου, ίσως λίγο να της τα είπα χύμα, κάπου τα τσουγκρίσαμε και αν και διακόψαμε την συζήτηση προς χάριν της βραδιάς, το βράδυ αποχαιρετιστήκαμε ψυχραμένοι εκείνη να με θεωρεί ακροδεξιό υπερεθνικιστή και εγώ εκείνη, θηλυκό απόγονο του Πήλιου Γούση.
Αυτό πού ήθελα να πώ στην θειά μου, την οποία κατά τα άλλα πολύ την αγαπώ είναι ότι δεν γίνεται να είσαι πατριώτης μόνο τις εθνικές επετείους και γιορτές.
Η αγάπη για την πατρίδα σου είναι όπως η αγάπη για την οικογένειά σου. Αν υποθέσουμε έχεις έναν γείτονα δίπλα στο σπίτι σου πού προσπαθεί με τον έναν ή άλλο τρόπο να σε διώξει από το σπίτι σου και να σου πάρει το οικόπεδο και αν ακόμα ξέρεις ότι στο παρελθόν είχε αποπλανήσει την μικρή σου κόρη, θα ήταν δυνατόν αν μια μέρα τον ακούσης να τραγουδάει, να θαυμάσεις την ωραία του φωνή; Δεν θα ένοιωθες περιφρόνηση και απαξίωση για αυτόν; Δεν θα ένοιωθες θυμό και οργή στο άκουσμα της φωνής του;
Σαφή ορισμό για τον «πατριωτισμό» δεν βρήκα. Όπως επίσης δεν είναι εύκολο κάποιος να δώσει σαφή ορισμό για την αγάπη. Ο πατριωτισμός δεν είναι ένα δόγμα, δεν είναι ένα κίνημα, είναι το συναίσθημα αγάπης για την πατρίδα, που νοιώθει ο καθένας μας με τον δικό του τρόπο.
Δεν γίνεται να είσαι λίγο ή πολύ πατριώτης. Δεν γίνεται σε μερικά θέματα να είσαι πατριώτης και σε άλλα να μην είσαι. Δεν γίνεται να είσαι μερικές ημέρες περισσότερο πατριώτης και μερικές ημέρες λιγότερο.
Η είσαι πατριώτης ή δεν είσαι.
Δεν αρκεί να είσαι πατριώτης επειδή κάθεσαι προσοχή όταν ακούς τον Εθνικό ύμνο ή επειδή καταθέτεις ένα στεφάνι στο μνημείο των πεσόντων.
Πατριώτης δεν είναι αυτός που θα στήσει έξω από το σπίτι του την ελληνική σημαία δυο φορές τον χρόνο στις εθνικές επετείους, τον Οκτώβρη και τον Μάρτη.
Πατριώτης είναι αυτός πού όταν βλέπει τον Παρθενώνα νοιώθει δέος και δακρύζει από συγκίνηση, όχι για την περίλαμπρη αρχιτεκτονική του, όχι επειδή αποτελεί το σύμβολο του παγκόσμιου πολιτισμού, αλλά επειδή νοιώθει την καρδιά του να φτερουγίζει όπως ακριβώς θα ένοιωθε ο καθένας αντικρίζοντας το πατρικό του σπίτι. Γιατί ενώ για τους άλλους λαούς αυτοί πού τον κατασκεύασαν μπορεί να ήταν λαμπροί τεχνίτες για εμάς είναι οι συγγενείς μας.
Ο πατριώτης δεν ανέχεται την διάβρωση της γλώσσας του γιατί όσες γλώσσες και αν μιλάει, μόνο στην μοναδική μητρική του γλώσσα μπορεί να εκφράσει τον βαθύ πόνο της θλίψης του, τον ρομαντισμό του ερωτά του, το ξεπέταγμα της χαράς του.
Ο πατριώτης δεν παρατηρεί αδιάφορος βλέποντας κουφιοκέφαλους να καίνε την ελληνική σημαία, επειδή ως ένα κοινό πανί θα μπορούσε να την αντικαταστήσει την επομένη με μία καινούργια.
Βεβαίως «Δημοκρατία έχουμε» – όπως συνηθίζουμε να λέμε – και σε ελεύθερη χώρα ζούμε. Ο καθένας είναι ελεύθερος να δει τις Τούρκικες σαπουνόπερες. Τι και αν δεν τον ενοχλεί η σειρά «1821» του ΣΚΑΪ, τι αν πουλήσουμε κοψοχρονιά την γή των προγόνων μας προκειμένου να ξεχρεώσουμε, τι και αν τα Σκόπια ονομαστούν τελικά Μακεδονία. Έχουμε άλλωστε τόσα άλλα χιλιάδες ονόματα αρχαίων ελληνικών πόλεων όπως Βεργίνα, Ελευσίνα, Αθήνα, Μυκήνες, τι και αν πάρουνε και οι γείτονες το όνομα της Μακεδονίας. Αξίζει άραγε τόση φασαρία για ένα όνομα;
Αλλά από την άλλη να μην κατσουφιάζουμε όταν οι ξένοι αμφισβητούν την καταγωγή μας από τους Έλληνες της Αρχαίας Ελλάδας. Ας μην μας πιάνει το «πατριωτικό» μας και κλαιγόμαστε όταν μας ειρωνεύονται και μας περιγελούν, δείχνοντας σε πρωτοσέλιδα άσεμνες χειρονομίες με το δάκτυλο.
Γιατί στα δικά τους μάτια, όχι μόνο δεν είμαστε πατριώτες, αλλά είμαστε και γελοίοι.
(Υ.Γ. του συγγραφέα) : Ο Ζαφέρ Τσαγαγιάν (Τούρκος υπουργός επικράτειας) ανακοίνωσε την επιδότηση τούρκικων σειρών στο εξωτερικό σε ποσοστό 50% μέχρι του ποσού των 300.000 δολαρίων. Από τις σειρές αυτές τα έσοδα της Τουρκίας ετησίως ανέρχονται στα 500 εκατομμύρια δολάρια. Μέσω αυτών των σειρών επίσης η Τουρκία προσπαθεί να εισάγει νέες αντιλήψεις στον Ευρωπαϊκό κόσμο, περί ενός πολιτισμένου, μοντέρνου και εξελιγμένου κράτους.
Δημήτρης Παπαδόπουλος
http://exarhos.wordpress.com
Αθρογράφε είσαι και ο πρώτος!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή