ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ‏

ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ 2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.
«Χωρίς τη νίκη τών Αθηναίων πριν 2.500 χρόνια
δεν θα είμαστε αυτοί που είμαστε».

Με αυτό τον τίτλο ο Γάλλος ιστορικός Gay Feaux de la Croix
σημειώνει:

«Οι σκεπτικιστές δεν αγαπούν τις επετείους.
Τη συγκεκριμένη όμως επέτειο πρέπει να την αφήσουμε να ισχύει.
Είναι η επέτειος των 2.500 χρόνων από τη μάχη του Μαραθώνα στην Ελλάδα, στις 11 Σεπτεμβρίου
(σύμφωνα με το σύγχρονο ημερολόγιο) τού 490 π. Χριστού, έτους που άρχισε να καταγράφεται
η Παγκόσμια Ιστορία στον Μαραθώνα τής Αττικής, στην Ελλάδα!»


Το κράνος που εικονίζεται βρέθηκε στον ιερό ναό τού θεού Δία, στην Ολυμπία. Πρόκειται για το κράνος
τού στρατηγού και συντελεστή τής μεγάλης νίκης των Αθηναίων, Μιλτιάδη, αφιερωμένο στον θεό καθώς
αποδεικνύει η αφιέρωση «Μιλτιάδης τω Διί ανέθηκεν» που εκτίθεται στο Μουσείο τής Ολυμπίας.


Με τίτλο το "ΚΡΑΝΟΣ" η ποιήτρια από τη Λέσβο Χρυσούλα Χατζηγιαννού εμπνεύσθηκε
το ποιήμα που ακολουθεί και οι αδροί του στίχοι αποδίδουν ολοκληρωμένη την εικόνα τής μάχης,
την ορμή τών Αθηναίων και την ακατάβλητη θέλησή τους να νικήσουν τον Ασιάτη βάρβαρο εισβολέα
για να παγιώσουν και να στερεώσουν το νεότευκτο Δημοκρατικό τους Πολίτευμα πρώτη κατάκτηση
στην ΑΘΗΝΑ και στον ΚΟΣΜΟ ως σήμερα.


Σημ. Η αφιέρωση διακρίνεται στο κάτω μέρος τού κράνους.

ΤΟ ΚΡΑΝΟΣ

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

ανάμεσα στις σκιερές προθήκες

που αναδίνουν το τραγούδι τών χεριών

απ' το μέταλλο ως τον άργιλο

κι' ως τη λαξεμένη αποθέωση

τού μαρμάρου

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Ένα κράνος τής σειράς.

Που κανένας δε με δόξασε τεχνίτης

παρά εκείνος 

που με φόρεσε στη μάχη.

Δεν ήμουν τέχνη 

ήμουν ιστορία μονάχη.

Και η τιμή δεν ήταν λίγη.

Στου Μαραθώνα τον εξαίσιο κάμπο

εκάλυπτα την κεφαλήν

που οδήγει

στα τρόπαια τους Αθηναίους

Εγώ το κράνος

Μέσα στη κλαγγή τών όπλων

και την πρώτη ευθύνη

την άξια κεφαλή που στρατηγούσε

περιέβαλα σα σκεύος ιερό

καθώς η όρνις 

τους νεοσσούς κρατύνει

κάτω απ' το φτερό

και με τα μάτια μάχεται

το γύπα.

Κι' ένοιωθα μεσ' τον κόρφο μου

παλλόμενη

την αγωνία τού ανδρός

που με το δόρυ εμάχετο

και με το νου του

εχτύπα.

Και νενικήκαμεν.

Και πίσω απ' τις κορφές

τής αρετής εκείνης

ανέτειλεν ο ήλιος πάλι ελεύθερος

την ώρα που η Σπάρτη εμέτραε

τον δωρικό χιτώνα

τής Σελήνης

Στο μουσείο τής Ολυμπίας

σ' ένα γυάλινο περίβλημα

βρίσκομαι και γω

ένα κράνος.

Του Μαραθώνα η νίκη

πρώτη, εξάρχουσα,

με διάπλατα τα κάτασπρα φτερά

πώς να χωρέσει.

Πώς να χωρέσει μέσα στις προθήκες

ο κάμπος με τους Αθηναίους!

Μονάχα εγώ χωρώ

μ' όση απάνω μου φορώ

τής μάχης σκόνη.

Και μια επιγραφή

που φέρνω δεξιά μου:

«Μιλτιάδης τω Διί
αφιερώνει».